ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΡΨΗ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΥ

"...φωνή λαούλαλα ούλα
μαζική κουλτούρα
και όγγοι κοπριάς..."
Διονύσης Σαββόπουλος, στο "Βρώμικο Ψωμί"

Εδώ και μήνες είχα παρουσιάσει μια δημοσίευση με τίτλο "Η Ελλάδα ανοχύρωτη χώρα". Είχα εντοπίσει εκεί, ότι το κατεστημένο δεν ενδιαφέρεται να προασπίσει όχι μόνο τη δυνατότητα μιας αξιοπρεπους πορείας για τον τόπο, αλλά ούτε καν τη βάση της στοιχειώδους επιβίωσής του. Σε αυτή την οδό δυστυχώς, συμπορεύεται και η πλειοψηφία του λαού. Οι λόγοι είναι συγκεκριμένοι, αλλά παρ΄όλα αυτά είναι σύνθετοι.
Παρόμοια κατάσταση ισχύει και για την πλειοψηφία των άλλων χωρών. Αρκετές από αυτές είναι ισχυρότερες και καλύτερα οργανωμένες από ότι η Ελλάδα. Όμως και αυτές είναι φανερό, ότι γλιστράνε μέσα στην καταστροφική δίνη, που επιβάλει η διεθνής ελίτ. Τα δεινά που διαγράφονται στον ορίζοντα, για κάποιες από αυτές τις χώρες, είναι οδυνηρά. Πόλεμος, βίαιη καταστροφή των υποδομών, εξαθλίωση. Τα πρόσφατα γεγονότα στη Γάζα έδειξαν, ότι αυτή η απάνθρωπη επισυσσώρευση δεινών μπορεί να φτάσει τα όρια της πλήρους απόγνωσης.
Στην περίπτωση της Ελλάδας υπάρχει, νομίζω, μια ιδιαιτερότητα, όσο αφορά την ποιότητα της επιβαλόμενης διάβρωσης, η οποία δεν αποτελεί πλέον μόνο απειλή, αλλά σε ένα σοβαρό βαθμό έχει δημιουργήσει απτά δεδομένα. Πρόκειται για την πλήρη μετάλλαξη, αυτού μου μέχρι τώρα μας έκανε να είμαστε οι Έλληνες ως λαός.
Η χώρα μας πέρασε στο παρελθόν μεγάλες καταστροφές. Αλλεπάλληλους πολέμους, κάποιοι από τους οποίους ήσαν εμφίλιοι σπαραγμοί, μαζικές λιμοκτονίες, συρρίκνωση του ζωτικού χώρου, προσφυγοποίηση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού, μεταναστευτικές αιμορραγίες. Όμως παρ΄όλα αυτά, όλα τα δεινά που προηγήθηκαν στην πρόσφατη ιστορία μας, δεν στάθηκαν ικανά να αμφισβητήσουν τα πάγια χαρακτηριστικά μας ως λαός. Αυτό δεν σημαίνει, ότι η νεοελληνική κοινωνία δεν υπήρξε ανέκαθεν στρεβλή. Όμως κάποιες πάγιες αρετές της φυλής, που ας μου επιτραπεί να ισχυριστώ, ότι αποτελούν ίδια χαρακτηριστικά της, που την κάνουν εν τέλει να ξεχωρίζει, δεν αλλοιώθηκαν μέσα στη δίνη των γεγονότων. Τουναντίον μέχρι πρόσφατα κατάφεραν αλώβητα να επιβιώσουν και να μας καθορίζουν μονοσήμαντα.
Αυτά, που με απαράμιλη ποιητική γλώσσα έψαλε στο έπος του Ρωμιοσύνη ο Γιάννης Ρίτσος, είναι νομίζω χαρακτηριστικά. Αποτελούν στην ουσία μια μοναδική σφραγίδα στο μέτωπο ενός λαού, που κατάφερε να επιβιώσει ενάντια στην πολλαπλή και καταιγιστική λαίλαπα της επιβολής αλλοτρίωσης.
Το σπασιμο των μαρμάρων των αρχαίων ναών και των αριστουργημάτων της αρχιτεκτονικής και της εικαστικής τέχνης, το κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών, οι μαζικοί εποικισμοί, οι βίαιοι εξισλαμισμοί, η επιβολή της σκλαβιάς και της αμορφωσιάς, οι εθνοκαθάρσεις, η επιβολή του κοτσαμπασισμού, της ξενοδουλείας και της βαθειάς υπανάπτυξης, του μιμητισμού και του δυτικόφερτου συρμού, η επιβολή μεταϊσλαμικής ηθικής, δεν στάθηκαν αρκετά, για να στερήσουν από τον Έλληνα το φιλότιμο, την επιείκεια, τη διάθεση αυτοθυσίας, την βαθειά καλλιτεχνική έμπνευση στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός απαράμιλου λαϊκού πολιτισμού, την τάση ενδοσκόπησης στο βάθος της ύπαρξης μας. Την γλυκύτητα της μητέρας, την αυτοθυσία του μεροκαματιάρη για τη φαμελιά, την οικογενειακή συνοχή, την συμπάθεια προς το γείτονα, την ανάταση ψυχής μέσα στο γλέντι, την συμπόνεση. Όλα αυτά που γνωρίσαμε από μικρά παιδιά, όχι σώνει και καλά σαν απαράβατο κοινωνικό κανώνα, αλλά σαν διαπνέουσα αύρα μιας πραγματικότητας στην ουσία της ζωής, που την έκανε να φέρει επάξια αυτό το όνομα, μέσα σε όλες της τις δυσχέρειες και τις κακοδαιμονίες της.

Την περίοδο της χούντας και ενώ η Ελλαδική κοινωνία έμοιαζε να διάγει εντός φυλήσυχης αφασίας από το εισόδημα που επέφερε το επεκτεινόμενο πολεοδομικό τέρας, με την μόνιμη ψύχωση του καθημερινού ανθρώπου για το "οικοπεδάκι" και για "να βάλει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του" επήλθε και αυτό που είχε εντοπίσει ο Κοσμάς ο Αιτωλός σαν κέρατα του σατανά πάνω στις στέγες: Η τηλεόραση.
Το θέαμα ήταν βαθιά ριζωμένο μέσα στο ασυνείδητο του Έλληνα. Οι ιστορικές ρίζες του θεάτρου, είχαν βρει προηγουμένως έκφραση μέσα στην πλούσια νεοελληνική λογοτεχνία. Τα πονήματά της δεν αποτελούν μόνο μαργαριτάρια του λόγου, αλλά ψυχοφελή σταλάγματα στην τέρψη και την διαπαιδαγώγηση του λαού. Μεγάλα ονόματα, ικανά να θρέψουν με ταπεινή μεγαλοπρέπεια το ασυνείδητο του λαού, αναπαράγοντας και εμπεδώνοντας τις ψυχικές του καταβολές. Παπαδιαμάντης, Καρκαβίτσας, Μυριβίλης, Λουντέμης και τόσοι άλλοι.
Τα μαζικά μέσα έγιναν μαγνήτης, που στράφηκαν δόκιμοι θεράποντες της πένας, με τάση να πλησιάσουν και εκείνο το κοινό, που δεν διάβαζε. Μέσα από το ραδιόφωνο και τον κινηματογράφο, άρχισαν να φτάνουν στο ακροατήριο κάποιοι, που δεν ήσαν πλέον λογοτέχνες, αλλά σεναριογράφοι, όπως ο Νίκος Φώσκολος. Δεν έπαυαν όμως, δίπλα στην δημιουργία της έντασης, να επιχειρούν και το μύνημα. Το κοινό δέχθηκε αυτή την εξέλιξη, με ταινίες όπως η "Κοινωνία ώρα μηδέν", ή τις αστυνομικές ιστορίες του Γιάννη Μαρή, που επιχειρούν δίπλα στην απαραίτητη πλοκή να δομήσουν κάποια κοινωνικά ψυχογραφήματα των χαρακτήρων, ως φυσική εξέλιξη των όσων γνώριζε και βίωνε μέχρι τότε, προσαρμοσμένη στις τεχνολογικές εξελίξεις.
Έτσι η μετάβαση στον οχετό των ξένων σειρών και της εγχώριας σαπουνόπερας, που επάβαλε στη συνέχεια η τηλεόραση, έγινε σχεδόν ανεπαίσθητα. Η κυριαρχία της υποκουλτούρας, που βαθμηδόν επιβλήθηκε μαζικά, υποβίβαζε την άκριτη και παθητική κατανάλωση ήχου και εικόνας, στο επίπεδο του σινερομάντζου της εποχής. Ταυτόχρονα τα εικονογραφημένα της Ντίσνεϋλαντ είχαν μπλοκάρει τα παιδιά από τη μελέτη των βιβλίων. Τα παραμύθια, με την τεράστια συμβολή τους στην συγκρότηση της παιδικής ψυχής με την ταξινόμηση αρχετύπων, εκτοπίστηκαν. Όχι μόνο γιατί τα παιδιά έπαψαν να διαβάζουν βιβλία. Αλλά και διότι οι γιαγιάδες θρονιαζόντουσαν με τις ώρες μποστά στο χαζοκούτι, για να συζητήσουν με τη γειτόνισα τα καθέκαστα του σίριαλ την επομένη από τηλεφώνου.
Η τηλεόραση δεν αποτέλεσε μόνο πηγή παθητικής πρόσληψης παραστάσεων, αλλά στάθηκε κεντρική πηγή παθητικοποίησης.
Σε αυτό συνέβαλε και η κατάργηση του ζωτικού επικοινωνιακού χώρου της γειτονιάς. Η μόδα επέβαλε κατάργηση της ανθισμένης αυλής και αμπάρωμα στο διαμέρισμα της πολυκατοικίας με "όλες τις ανέσεις". Ο γείτονας έπαψε να είναι άνθρωπος με πρόσωπο, αλλά απρόσωπο δεδομένο, που παρήγαγε θόρυβο και σκουπίδια, με βασικό σημείο σύντομης επαφής την είσοδο ή τον ανελκυστήρα.
Τη χαριστική βολή έδωσε η κάθετη πτώση του εισοδήματος και οι ανάγκη εργασιακής απασχόλησης της μητέρας, για να μπορέσει να αντεπεξέλθει η οικογένεια, είτε τις ανάγκες επιβίωσης, είτε τις ανάγκες γοήτρου.
Ένας νέος διάβολος εισέβαλε στα σπίτια, που άρχισε να υποβιβάζει ψυχικά και σωματικά τα παιδιά: Το έτοιμο φαγητό.
Τυπική εικόνα ενός παιδιού ήταν όλο και εντονότερα τις πρόσφατες δεκαετίες το παρκάρισμα του μπροστά στην τηλεόραση, με ένα σουβλάκι, ή μια πίτσα, ή τσιπς, ή ένα χάμπουργκερ. Το παιδί κατάπινε πλέον χημικά και συντηριτικά με τροφές ελάχιστης θρεπτικής αξίας. Και η προσοχή του ήταν όμηρος στον οχετό της τηλεόρασης. Κάθε είδους αντιπαιδαγωγικά πρότυπα εύρισκαν πρόσβαση στην ψυχή του, διαμορφόνοντας μια ανύπαρκτη, ακροτηριασμένη προσωπικότητα.
Οι γονείς σπάνια είχαν διάθεση και κουράγιο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους. Αυτό που τους ενδιέφερε ήταν κύρια να είναι φρόνημα, δηλαδή παθητικά. Στην ουσία τα παιδιά αποκτούσαν στη βάση της υποβιταμείνωσης και της τηλεοπτικής πλύσης εγκεφάλου μια νευρικότητα, που αποκτούσε διαστάσεις έμφυτου.
Για τους γονείς θα έλυνε το πρόβλημα της διαμόρφωσης του παιδιού αφ΄ ενός μεν το σχολείο, με ένα από την ελίτ καθορισμένο αντιεκπαιδευτικό πρόγραμμα, δοσμένο από αδιάφορους "επαγγελματίες" εκπαιδευτικούς, συμπληρωμένο από τα ερεθίσματα, που το οικογενειακό περιβάλλον μετέδιδε στα παιδιά. Δηλαδή την καλύτερη βάση απαξίωσης. Αντίστοιχα ήταν και τα δωράκια: Πλαστικά τέρατα και ηλεκτρονικά παιχνίδια, που έσπρωχναν τα παιδιά βαθύτερα στον απόκοσμο της ατομικής μοναξιάς τους.
Με την είσοδο στην εφηβεία καραδοκούσε η κουλτούρα των χεβυμεταλλάδων. Νεκροκεφαλές, άναρθρες κραυγές, τέρατα, αίματα, τσεκούρια, σατανιστικές πεντάλφες, αναγωγή του κακού σε ύστατο αγαθό.
Έντεχνα έριχναν οι τεχνικοί της εξουσίας και το δόλωμα μέσα στο σκηνικό: Ναρκωτικά και έξέγερση εναντίον των πάντων, χωρίς συγκεκριμένο λόγο ή σκοπό.
Με το που το παιδί γινόταν έφηβος, ήταν πλέον κατάλληλα παρασκευασμένο για το σκοτεινό παιχνίδι της Indymedia και του Σόρος. Η καλλιέργεια του επιθετισμού και της απαξίωσης, θα γινόταν η βάση για την απελευθέρωση των συνδρόμων καταστροφής.
Οι ταινίες βίας είχαν διδάξει τα παιδιά ότι υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί. Και οι καλοί πρέπει να εξοντώσουν τους κακούς μέσα σε πανδαιμόνιο φωτιάς.

Η στημένη δολοφονία του Γρηγορόπουλου από επαγγελματία εκτελεστή έντονα φορτώθηκε - με την πλήρη συνεργεία του - στον πωρωμένο Ράμπο, φετιχιστή της αστυνομικής βίας Κορκονέα, που ακόμη προφανώς πασχίζει να καταλάβει, με ποιό τρόπο και γιατί τον έριξαν οι εντολοδότες του.πιδιωκόμενοι στόχευση της αστυνομίας ήταν πλέον γογονός. Οι μπάτσοι ήταν οι κακοί και οι πιτσιρικάδες ήταν οι καλοί. Με την κόλαση της αντεκδίκησης, πέρα από στοχεύσεις, προγράμματα ουσιαστικής αμφισβήτησης του κατεστημένου και δημιουργία οργανωτικής προοπτικής, προωθήθηκε χρονιάρες μέρες το πανυγύρι του χάους των μολοχιστών.
Το κράτος έχοντας απαξιώσει το εαυτό του, βαυκαλιζόμενο με την κοινοβουλευτική κλεπτοκρατία και την εκποίηση της κρατικής περιουσίας για να καταβληθούν τα τόκια στην υπερεθνική ελίτ, περιορίστηκε στο ρόλο του θεατού.
Τώρα οι χαφιέδες-προβοκάτωρες χτυπάνε την αστυνομία στο ψαχνό με καλάσνικοφ και χεοροβομβίδες, σε μια προσπάθεια διάλυσης των πάντων.
Ήδη, μέσα στην αναπουμπούλα οι πασάδες αμφισβήτησαν εντονότερα την επικράτεια. Με την επιβεβλημένη πυρπόληση της κρατικής συνοχής, δεν επιχειρείται μόνο η βίαιη ανατροπή μιας κυβέρνησης, που έτσι κι αλλοιώς οι οργανωτές της πρόσφατης επιβολής αστάθειας επέβαλαν με τα πάγια κοινοβουλευτικά τερτίπια στο σβέρκο μας. Οικοδομείται ταυτόχρονα και ο ολοκληρωτικός εξανδραποδισμός της Ελλαδικής κοινωνίας, βάζοντας τους πράκτορές τους, να αποκαλούν το τέρας "εξέγερση". Πρόκειται για την οικοδόμηση του Φράνκενστάιν Τζούνιορ εξ αίματος Ελλήνων.
Δεν κινδυνεύει μόνο η χώρα. Πρώτιστα κινδυνεύει η νεολαία. Που είτε το θέλουμε είτε όχι είναι ο ανθός και η ελπίδα της κοινωνίας και του Έθνους μας.

Αναμφίβολα, παράλληλα με την προώθηση του αξανδραποδισμού, συντελείται και μια νέα επαγρύπνηση, έξω από το μανιπουλάρισμα της κοινής γνώμης. Γιατί το θηρίο πετάει τη μάσκα.

ΘΑ ΕΠΙΜΕΙΝΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙΣ ΕΣΧΑΤΩΝ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ