Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ "ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ" ΤΟΥ ΚΟΡΝΗΛΙΟΥ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΣΤΡΟΦΕΙΣ ΤΗΣ. ΤΟ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΓΕΝΝΑ. ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης δεν υπήρξε μόνο ένας από τους αρχιτέκτονες του Μαίου του 68 στο Παρίσι. Στάθηκε μέγας Έλληνας Διανοητής και διδάσκαλος της ανθρωπότητας στην οδό της κοινωνικής χειραφέτησης.
Η προσφορά στην ανθρωπότητα της εξέγερσης του Μαίου του 68 είναι τεράστια. Δεν περιορίστηκε στην Γαλλία, αλλά αποτέλεσε παγκόσμιο φαινόμενο, για μια κοινωνία έξω από την μπότα των γραφειοκρατικών κατεστημένων. Κατά το ίδιο έτος έλαβε χώρα η εξέγερση της νεολαίας στο Βερολίνο, η εξέγερση στην Τσεχοσλοβακία, η Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα. Αλλά και σε άλλες χώρες άνθισε ένα πνεύμα, που έβγαλε την κοινωνία από τα παλιά στεγανά. Δημιουργώντας νέες ευαισθησίες και μια θεώρηση της ζωής, έξω από την μπόχα του πουριτανισμού, που είχε οικοδομηθεί μεταπολεμικά με πρώτους τους Αγγλοσάξονες, με το παραμύθι των "ηγετών του - δήθεν - ελεύθερου κόσμου".
Στη Βραζιλία καθιερώθηκε η Bossa Nova, μια μουσική σχολή με αφάνταστη ευαισθησία και λυρισμό, που έφτασε να συγκινήσει ακόμη και τους μαύρους δημιουργούς στη Νέα Υόρκη. Αυτούς, που οικοδόμησαν το cool και τη βαθειά αμφισβήτηση της Τζαζ του περιθωρίου.
Την χώρα μας την πλάκωνε τότε η φοβέρα και το σκότος της δικτατορίας. Η νεολαία έστρεφε το βλέμμα της τόσο προς τη δυτικόφερτη "ποπ" αμφισβήτηση, όσο και προς τους "δικούς" της εγχώριους αντικομφορμιστές, όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος. Μια παράλληλη εμφάνιση με τη Bossa ήταν στην Ελλάδα το Νέο Κύμα. Μια μουσική ευαίσθητη και απέριττη, σφραγισμένη από προβληματιμμένη νεανική νοσταλγία μιας σχεδόν παιδικής αγνότητας, που συγκέντρωνε αυτούς που είχαν πάψει πρόσφατα να είναι νεολαίοι, έξω από τις ταβέρνες και τα πανυγύρια, στο ζεστό και άμεσο περιβάλλον των μπουάτ. Η Πλάκα εξελίχθηκε σε στέκι όχι μόνο των ροκάδων, αλλά και πολλών άλλων αντικομφορμιστών, μέσα σε ένα μίγμα κοινωνικού προβληματισμού και ταυτόχρονου τουριστικού φολκλόρ, που ανακάτευε εγχώριους και αλλοδαπούς "μαλλιάδες", μαζί με κάθε είδους αναζητητές στους ίδιους χώρους. Χώροι που στάθηκαν κάτι περισσότερο από εργαστήρια ονείρων, κάτι σαν αστικός μαγνήτης, όπου ζυμώθηκε μια άλλη αίσθηση ζωής.

Η ήττα του ναζισμού, η οικοδόμηση του τείχους του Βερολίνου και η οικονομική άνθιση της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης, έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης από το αγγλοσαξονικό κατεστημένο, για να οικοδομήσουν το προτεσταντικό, πουριτανικό γόητρο, που έμοιαζε αυτονόητο και ακατανίκητο τις δύο πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.
Οι Αγγλοσάξωνες, πριν χάσουν μαλιά και κουβάρια, όσο αφορά το ιδεολογικό τους γόητρο, έχασαν την νεολαία τους. Με την "ποπ" κουλτούρα αμφισβητήθηκε αρχικά ο συντηρητισμός. Με το χιπισμό που αναπτύχθηκε στη συνέχεια, έδειξαν η Αγγλία και οι ΗΠΑ, ότι αδυνατούσαν να γαλουχήσουν με τα ιδανικά του "ελεύθερου κόσμου" τη νεολαία των χωρών τους. Η τάση έγινε και εξαγώγιμη, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει βαθμδόν η καταράκωση του γοήτρου τους παγκοσμίως, ιδιαίτερα με το αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στην επέμβαση στο Βιετνάμ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, να βρίσκουν έδαφος στην καρδιά των δυτικών κοινωνιών και τα αντίπαλα δέη - κομμουνιστικές θεωρήσεις ρώσικου, κινέζικου ή και τροτσκιστικού ακόμη τύπου, κύρια στη φοιτητική νεολαία, που αποτελούσε τη μελλοντική προοπτική για άντληση στελεχών στην αναπαραγωγή του συστήματος. Αυτό που οδήγησε τους νέους σαν μεταβατικό στοιχείο στις μαρξιστικές οργανώσεις, δεν ήταν πρωτογενώς τα παλαιοκομματικά στελέχη, αλλά ο Μικ Τζάγκερ, ο Τζων Λένον και οι άλλες μουσικές αμφισβητησιακές παρέες.
Το σύστημα, για να μαζέψει τα ασυμάζευτα, δρομολόγησε την πιο βρώμικη μεθοδολογία, που είχε προετοιμάσει: Τα ναρκωτικά. Το 1966 είχε ανακαλύψει η Schoering την ηρωίνη, την "ανίκητη" ηρωίδα της αποχαυνωτικής εξάρτησης. Όχι για να απαλύνουν οις πόνοι κάποιων ασθενών, αλλά για να αποχαυνώσει και να θανατώσει το σύστημα τη νεολαία του. Χαρακτηριστικό είναι ότι αυτή μάστιγε δεν εξαπλώθηκε μόνο στις λαϊκές τάξεις, αλλά καταβρόχθησε και μπόλικα αστόπαιδα, που προοριζόντουσαν για τα φυτώρια επώασης μελλοντικών ταγών της Εσπερίας.
Παρ΄όλη τη βρώμικη μεθοδολογία, αν δεν ερχόταν σε βοήθεια του συστήματος ο ξέφρενος σοσιαλφασισμός του Μπρέζνιεφ, που άρχισε να προβάλει με κάθε μέσο τότε το δόγμα της "περιορισμένης κυριαρχίας" και ο φασισμός του Τενγκ Σιάο Πινγκ με τη θεωρία των "παραγωγικών δυνάμεων", που αποτέλεσαν αιτία αμηχανίας, απογοήτευσης και παθητικοποίησης για του κινήματος της νεολαίας, με τη συμβολή πάντοτε μιας παλαικοματικής νοοτροπίας και ξύλινης πρακτικής των "ώριμων καθοδηγητών", ίσως έτρεχε το σύστημα ακόμη να βρει λύση, για να αντιμετωπίσει την "παλιοκατάσταση" μέσα στους νέους.

Ο Μάιος του 68 προσέφερε πολλά, ίσως με διαφορετικό τρόπο από χώρα σε χώρα. Στη Γερμανία μπήκε το θέμα της αποναζιστικοποίησης στη δημόσια ζωή. Οι ΗΠΑ με την πολιτική της "αναδιαπαδαγώγησης" που είχαν επιβάλει εκεί, είχαν ενσωματώσει στον κρατικό μηχανισμό πολλά χιτλερικά στελέχη, που τα είχαν βάλει να μασάνε τσικλόφουσκα και να τρώνε χάμπουργκερ σε θέσεις κλειδιά. Οι νεολαία, με τις μεγάλες κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας ενάντια στν πόλεμο του Βιετνάμ, είχε διαποτιστεί από το όραμα μεταλλαγής των Γερμανών από κρατιστικό και φιλοπόλεμο λαό, σε κοινωνία με διεθνιστικά αισθήματα. Το κύρια σύνθημα που καθιερώθηκε τότε, ήταν το "ζήτω η διεθνής αλληλεγγύη".

Στην Ελλάδα κατέστη δυνατό, με το πνεύμα που έφερε το 68, να μπορέσουν κάποιοι νέοι να συνοδεύσουν μια κοπέλα στον κινηματογράφο, χωρίς να αναγκαστούν προηγουμένως να την αρραβωνιαστούν. Ένας πρωτόγονος αστικοτσιφλικάδικος πουριτανισμός, που είχαν καταφέρει οι "αρχόντοι", που βρώμαγαν τα χνώτα τους λουκάνικο, να υποβάλλουν στα λαϊκά στρώματα, έφτασε στο τέλος του.

Για να γίνουν αυτά δυνατά χρειάστηκε να μοχθήσουν σημαντικά προικισμένοι άνθρωποι για μεγάλο διάστημα. Ακόμη και ένας συμπαθών της αστρολογίας, όπως εγώ, θεωρεί αφελέστατο τον ισχυρισμό, ότι το 68 έπεσε από τον ουρανό. Διανοητές ολκής οικοδόμησαν επί δεκαετίες στο Παρίσι, την πόλη που επάξια έφερε τότε τον τίτλο "πόλις του φωτός", το νέο, πραγματικά κοινωνιστικό, δημιουργικό και φιλελεύθερο πνεύμα. Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΓΕΝΝΗΣΕ ΓΙΑΤΙ ΚΥΟΦΟΡΗΣΕ. Ο Καστοριάδης με την ομάδα "Σοσιαλισμός Ή Βαρβαρότητα", η "Καταστασιακή Διεθνής" με τον Γκυ Ντε Μπορ, ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, με ένα υπαρξισμό μπολιασμένο με το μύνημα της κοινωνικής αμφισβήτησης, Η Σιμόν Ντε Μποβουάρ, με ένα γνήσια μαφισβητισιακό φεμινισμό, τελείως διαφορετικό από τα κακέκτυπα των δήθεν οικολόγων, ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ, με τις ασπρόμαυρες ταινίες, που οι κοινωνική κριτική τους ανερχόταν στα ύψη της ποίησης. Ο Ροζέ Γκαρωντί, που έδωσε μια ολοζώντανη μαρξιστική εκδοχή, ως εξομολόγηση μιας αδάμαστης ψυχής.

Μια σπουδαία έννοια καθιερώθηκε τότε: Η έννοια της ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης και οι συνοδοιπόροι του, δεν δίστασαν το 1949 να διαλύσουν το σπουδαίο περιοδικό τους και την ομάδα τους, στο όναμα της αναγκαιότητας μιας πλήρους και μεγάλης ανανέωσης. Ο ισχυρισμός του, ότι η ομάδα έφερε το 68 στο 49, είναι περισσότερο από ορθός. Το 1964 δε θα διστάσει να αναταράξει τα ιερά και όσια μιας έρπουσας αριστεράς με τη διαπίστωση: "Θα πρέπει να επιλέξουμε αν θέλουμε να είμαστε μερξιστές ή επαναστάτες".
Η έννοια της ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ, ως επαναστική πρόταση του Καστοριάδη, θα σφραγίσει τη δημιουργική σκέψη της κοινωνικής χειραφέτησης, για αρκετά χρόνια, από τότε. Στη δεκαετία του 70 ο μεγάλος Ιταλός διανοητής Αντόνιο Νέγκρι, θα διατυπώσει το αίτημα της "Εργατικής Αυτονομίας" μέσα στο "κοινωνικό εργστάσιο", θέτοντας το θέμα του επαναστατικού υποκειμένου στη δικαιοδοσία του κάθε κοινωνικού ακτιβιστού, που σκέφτεται και δρα συλλογικά. Πάντοτε όμως οργανωμένα, με τρόπο συγκροτημένο και δομημένο θεωρητικά. Ως διαδικασία που ωριμάζει σαν αλληλουχία δράσης και θεωρίας.
Από τότε, ενώ τα κλασσικά μαρξιστικά κόμματα βρίσκονται διεθνώς σε υποχώρηση, αναπτύσσεται το κίνημα των κοινωνικών πρωτοβουλιών, με αναφορές σε ζωτικά ζητούμενα της κοινωνίας, που ξεπερνούν τον συνδικαλιστκό οικονομισμό. Το κίνημα της ειρήνης, η οικολογία, οι εναλλακτικοί τρόποι κοινωνικής έκφρασης, η αμφισβήτηση του καταναλωτισμού, των προτύπων και των προϊόντων του, θα αποτελέσουν τον πόλο, γύρω από τον οποίο θα σχηματιστούν ισχυρά κοινωνικά κινήματα και πρωτοβουλίες. Μια νέα αμφισβήτηση του "φετιχισμού του εμπορεύματος" που παράγει το σύστημα, θα αρχίσει να ορθώνεται. Όχι στη βάση των παραγωγικών σχέσεων που το προάγουν, αλλά της ίδιας της σύστασης του. Οι οικολογικές του προεκτάσεις, οι κοινωνικές σχέσεις και ο τρόπος ζωής που αυτό επενεργεί, τα δηλητήρια που περιέχει στα συστατικά του, θα συγκροτήσουν μέσω της κριτικής στο παραγωγικό αποτέλεσμα, μια κριτική, που πηγαίνει βαθύτερα από την αμφισβήτηση των παραγωγικών σχέσεων, που καθιέρωσε η μαρξιστική θεώρηση.

Σε μια φάση που το παραδοσιακό μαρξιστικό κίνημα έμοιαζε να εξασθενεί ανεπανόρθωτα, η νέα αυτή κριτική, που αφορούσε στην ουσία, συχνά εξίσου τόσο τις παραδοσιακά καπιταλιστικές κοινωνίες, όσο και τις χώρες, που αξιούσαν να είναι σοσιαλιστικές, αύξαινε την επιρροή και τη γοητεία της. Έμοιαζε να είναι σε θέση να ενσωματώσει περισσότερους ανθρώπους απ΄ότι η παραδοσιακή αριστερά και να αναφερθεί στα προβλήματα πιο άμεσα, πιο ρεαλιστικά, με σύγχρονη προοδευτική αντίληψη και νέα δυναμική.

Δυστυχώς και αυτή η προοπτική έγινε στάχτη.
Ως προοδευτικοί άνθρωποι, που ζυμωθήκαμε μέσα σε αυτές τις καταστάσεις, οφείλουμε να τις αντιμετωπίσουμε ως προσωπική ιστορία, που απαιτεί συγκεκριμένη κριτική επεξεργασία. Τα μιξοκλάμματα αναφορικά με την ενσωμάτωση μεγάλου τμήματος της αριστεράς στο κατεστημένο που ακολούθησε, δεν μπορεί να μας απαλλάξει από αυτή την ευθύνη.
Αυτά που συνέβησαν, είχαν συγκεκριμένες αιτίες και έγιναν με συγκεκριμένο τρόπο.
Τα αδιέξοδα που οικοδομήθηκαν, δεν πιστοποιούν αναγκαστικά την ιστορική, ή μεθοδολογική χρεωκοπία ή αδυναμία αυτών των πρωτότυπων θεωρήσεων.

Για μια φορά ακόμη επιβλήθηκε η αντίδραση. Αυτό αποτελεί ίσως τεκμήριο για τον οργανωμένο και πονηρό τρόπο, που αυτή υποθάλπτει κάθε τι το νέο και προοδευτικό, το οποίο προσβλέπει στην απελευθέρωση της κοινωνίας από παρωχημένες δομές και τη χειραγώγηση από τα εξουσιαστικά κατεστημένα. Δεν τεκμηριώνει όμως, ούτε την μακροπρόθεσμη ιστορική υπεροχή της, ούτε την ελαίω πανουργίας επί μακρόν δυνατότητα της να επιβάλεται.

Η μέθοδος, με την οποία επιχείρησε το κατεστημένο να οδηγήσει σε αδιέξοδο και να εκτονώσει αυτό το ελπιδοφόρο, νέο κίνημα, είχε διττό χαρακτήρα: Αφενός προσπάθησε και πέτυχε να το ενσωματώσει στο σύστημα, επιβάλλοντας με τους πρακτορές του αρχικά μια μικροαστική και στη συνέχεια μια άμεσα αντιδραστική προοπτική, κύρια με τη χειραγώγιση του και τον αποπροσανατολισμό του τότε νεοσυσταθέντος κινήματος των οικολόγων. Ένα κίνημα, που ήδη από το 68 είχε σπερματικά κυοφορήσει ο Καστοριάδης. Αφεταίρου επιχείρησε και καράφερε να προσδώσει στην έννοια της αυτονομίας, περιεχόμενο ασυδοσίας και χουλιγκανισμού. Ένα φαινόμενο, εκδήλωση του οποίου αποτελεί η αντιδραστική-αντιλαϊκή δήθεν "εξέγερση" των εισαγμένων χούλιγκανς και "εξοργισμένων" μικροαστών αυτή την περίοδο στην Ελλάδα.

Για να κατανοήσουμε τον αντιδραστικό τρόπο παρέμβασης της αντίδρασης, στο νέο κοινωνικό κίνημα, που έβαλε σε κίνηση το 68, πρέπει να μελετήσουμε την στροφή στις επιλογές, που εξήγγειλε η λέσχη Μπίλντερμπεργκ, που αποτελεί το κατεξοχήν παγκόσμιο φόρουμ της αντίδρασης και που συγκεντρώνει στελέχη της όλων των κατευθύνσεων, στην ετήσια συγκέντρωση της το 1972.
Αυτά βάβαια έχουν επαρκώς αναλυθεί εδώ και περισσότερες δεκαετίες. Έχει πετύχει όμως η αντίδραση να επιβάλει μια απαξίωση αυτών των θεωρήσεων απέναντι στο μέσο νου, που έτσι κι αλλοιώς προτιμά τις εύκολες επιλογές από την κοπιώδη διερεύνηση, με το φτηνό επιχείρημα της απόρριψης σε βάση προκατάλληψης της λεγόμενης συνωμοσιολογίας. Λες και η εξουσία βγαίνει στο παζάρι για να διαμορφώσει τα σχέδια κοινωνικής χειραγώγησης, που απεργάζεται.

Ειδικά στην περίπτωση που σχεδιάζεται η διάβρωση και ο αποπροσανατολισμός ενος κινήματος εκ των έσω, ο συνωμοτικός τρόπος παρέμβασης είναι αυτονόητος και δεδομένος εξ ορισμού.
Βεβαίως ο αφελής και εύκολος τρόπος σκέψης αρέσκεται να χωρίζει τα στρατόπεδα με χάρακα και στυλογράφο, βάσει του σχήματος εμείς από εδώ, και οι άλλοι απέναντι. Ή πιο απλά, "εγώ και ο Τζο ενατίον όλων σας".
Αυτή η νοοτροπία επιδεικνύει παντελή έλλειψη ιστορικών γνώσεων και κριτικού πνεύματος. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ, ή να μην υπάρχουν, μυστικές επιχειρήσεις, ρουφιάνοι, προβοκάτορες, καλυμμένες επιχειρήσεις, διείσδηση, παραπληροφόρηση, έντεχνη προπαγάνδα, επιτελεία υπόθαλψης και εσωτερικής φθοράς και επιβολής αποπροσανατολισμού από μέσα.

Έχουμε το τραγικό προηγούμενο, οι "Πράσινοι" στη Γερμανία, που οργανώθηκαν σαν πολιτικός χώρος στηριζόμενοι περισσότερο στις πρωτοβουλίες βάσεις του κινήματος της ειρήνης ενάντια στον εξοπλισμό της Ευρώπης με πυρηνικά βλήματα μέσου βεληνεκούς, παρά στις πρωτοβουλίες που υπήρχαν ενάντια στα πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ρεύματος, στις αρχές της δεκαετίες του 80, περνώντας μέσα από τη διαδικασία συμμετοχής σε κυβερνητικές θέσεις, να υποστηρίζουν εδώ και χρόνια τις επιθέσεις του ΝΑΤΟ στη Σερβία και στο Αφγανιστάν. Η συγκεκριμένη ενασχόλιση με το σκοτεινό ρόλο κάποιων ηγετών τους, οπώς ο Δανιήλ Κοέν-Μπεντίτ και ο Ιωσήφ (Γιόσκα) Φίσερ, αποκαλύπτει το παρασκήνιο της συνωμοσίας.
Διότι δεν επιτρέπεται να παραδούμε, ότι κάποια αντιδραστικά επιτελεία εκμεταλλεύτηκαν τα γεγονότα του Μαίου του 68, για να αδρανοποιήσουν τον Ντε Γκολ, που στάθηκε ο κατ΄εξοχήν συντηρητικός πολιτικός, που αμφισβήτησε την κυριαρχία των ΗΠΑ στην Ευρώπη.

Στη συνεδρίαση της λέσχης Μπίλντερμπεργκ το 1972 αποφασίστηκε η κατάργηση της υπέρσυντηρητικής επιφάνειας στις πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων και των ατόμων που αυτή είχε στην επηροή της σε όλους τους χώρους. Η επιβολή μιας ρεφορμιστικής γραμμής, που αμφισβητώντας εικονικά τις παρωχημένες αξίες, όπως η εξέγρση του Μαίου του 68 που προηγήθηκε, αλλά που δε θα οδηγούσε σε μια καμιά θετική αντιπρόταση, σχεδιάστηκε να οδηγήσει σε αμφισβήτηση κάθε είδους αξιών, στον εθνομηδενισμό, την κατάργηση κάθε κοινωνικής νόρμας, στην αναγωγή της ηδονοθηρίας σε "ανθρώπινο δικαίωμα", σε πνεύμα ασυδοσίας, που έντεχνα χαρακτηρίστηκε ως δήθεν προοδευτικό πνεύμα κοινωνικής ανοχής και μοντερνισμού. Ιδανικά της κοινωνίας έπρεπε να γίνουν η ασυνάρτητη εξέγρση της νεολαίας χωρίς συγκεκριμένους στόχους, ο σεξισμός, η αμφισβήτηση ως αυτοσκοπός, ο άκρατος ιντιβιντουαλισμός. Η επιδιωκόμενη φρούδα συλλογικότητα στη δράση καταστροφής των πάντων επρόκειτο να στηριχθεί αποκλειστικά στο αχαλιναγώγητο εγώ.

Χαρακτηριστικά λέει ο Κορνήλιος Καστοριάδης στο Βίντεο που παραθέτω: Ήταν επόμενο και η έννοια της αυτονομίας να εκπορνευτεί. Διότι εκτός από το "αυτός", που σημαίνει ο ίδιος περιέχει την έννοια του νόμου.

Ο νόμος αποτελεί το υψηλό δημιούργημα του Ελληνικού Πνεύματος, που δόμησε τις κοινωνίες, βάζοντας φραγμούς στην αυθαιρεσία των απολυταρχικών ιερατείων και των δουλεμπόρων. Μια έννοια, που θα απασχολήσει τις παραθέσεις σε αυτή τη σελίδα έντονα μελλοντικά.
Γιατί οφείλουμε να προασπίσουμε, να αναπτύξουμε και να πραγματώσουμε την αυτονομία στην οδό της κοινωνικής χειραφέτησης.
Η οδός του Ελληνικού Πνεύματος είναι μακρά. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης δεν είναι τέκνο μόνο του Αριστοτέλους. Σφραγίστηκε από το ευρωπαϊκό πνεύμα και το σφράγησε και αυτός αντεπιδρώντας, δείχνοντας ότι η παρέμβασή μας οφείλει να ζωογονεί το σύχγρονο, αντλώντας ταυτόχρονα πολύτιμο χυμό από τις ρίζες.

Σε λίγες εβδομάδες η στημένη "εξέγερση" των χούλιγκαν εισαγωγής, του Indymedia, των οργίλων μικροαστών και των βρεφοκομείων θα έχει ξεθυμάνει, αφήνοντας πίσω μόνο συντρίμμια. Οι νέοι πασάδες θα ετοιμάζονται να διαχειριστούν το ξεπούλημα των λαού και των μεγάλων θεμάτων. Οι νταβάδες του ΔΝΤ θα ρίχνουν διοξίνη πάνω στις στάχτες της Ελλαδικής οικονομίας. ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ. Η ΩΡΑ ΜΑΣ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ.

Για όποιoυς ενδιαφέρονται ολόκληρη η συνέντευξη του Κορνήλιου Καστοριάδη υπάρχει στο You Tube.