Το κουκλοθέατρο διασκεδάζει τα παιδιά. Συντελεί όμως και στη χρηστή διαμόρφωση του χαρακτήρα τους: Θα πρέπη να κατανοήσουν και να αποδεχτούν σε βάθος, ότι εφ΄όρου ζωής θα είναι ενεργούμενα δίποδα σε μια κακοστημένη παράσταση, όπου μόνιμα θα βαυκαλίζονται να πιστεύουν ότι είναι οι πρωταγωνιστές.
Η επιρροή θα εξασκηθή πρώτα από την οικογένεια, μετά από το σχολείο, στη συνέχεια από το στρατό και την επαγγελματική ζωή. Μια συνεχής απονομή προτύπων αυτοπροσδιορισμού και κωδίκων επικοινωνίας στοχεύουν στον εγκλοβισμό της προσωπικότητας σε προκατασκευασμένα και αεναώς αναπαραγόμενα στερεότυπα. Αυτό που αποκαλούμε προσωπικότητα αποτελεί μια ηθελημένη μάσκα. Το άτομο μόνιμα πασχίζει να πείση το περιβάλλον του για το τι αυτό "είναι". Στην ουσία δεν πρόκειται για μία συγκροτημένη αντιμετώπιση των άλλων, αλλά για μια δομημένη αυταπάτη. Μια έξωθεν επιβεβλημένη ύπνωση, η οποία, αφού αποκτήσει ενδόμυχες βάσεις, παράγει αυτούπνωση. Το άτομο βαυκαλίζεται να πιστεύη, ότι έτσι συγκροτεί το εγώ του και προβάλει την προσωπικότητα του.
Τεράστιοι μηχανισμοί επιρρεασμού έχουν στηθεί, οι οποίοι κάνουν χρήση όλων των δυνατών μεθόδων ψυχονοητικής χειραγώγησης. Ξεκινώντας από την εξώφθαλμη προπαγάνδα μέχρι και την πιο λεπτεπίλεπτη υποβολή. Επεκτείνονται σε όλους τους τομείς "διασκέδασης", "ενημέρωσης", "πληροφόρησης", "εκπαίδευσης", καταναλωτισμού, συγκρότησης του ¨εργασιακού" και του "ελεύθερου" χρόνου. Το άτομο ενώ απορροφάται από αυτούς τους μηχανισμούς αισθάνεται μια διπλή ηδονή:
Αφ΄ενός μεν αισθάνεται μια ψευδεπίγραφη ασφάλεια, ενταγμένο σε ένα σύστημα που αυταπατάται ότι προνοεί και φροντίζει γι΄αυτό, αφ΄εταίρου αισθάνεται μοντέρνο, ως συμβεβλημένος δότης και αποδέκτης "αγαθών" στα πλαίσια ενός συστήματος, το οποίο εξελίσσεται - υποτίθεται - μονίμως βελτιούμενο.
Μέσα σ΄αυτό το τριπ, το άτομο αρνείται με αδιαπραγμάτευτη εμμονή να κάνη ένα στοιχειώδη έλεγχο των αξιών, που διέπουν την συμπεριφορά του μέσα στο σύστημα. Ανώτατο αγαθό αποτελούν οι κοινωνικές προδιαγραφές, οι οποίες εξ΄άλλου καθαγιάζονται από τα θρησκευτικά δόγματα, αποκτώντας και μεταφυσικό ακόμη υπόβαθρο. Τα ιδεολογικά ρεύματα προσδίδουν σ΄αυτές τις προδιαγραφές την απαραίτητη και αδιαμφισβήτητη νομιμοποίηση στη συνείδηση.
Βεβαίως υπάρχει και ένας εκ των προτέρων στημένος δάλογος, το χάλι του οποίου (και του οπίου) καταγράφεται για παράδειγμα στα πλαίσια του δικομματισμού.
Αλλά και η "αμφισβήτηση" οφείλει να διεξάγεται μέσα σε προκατασκευασμένα στερεότυπα. Για τον καθένα υπάρχει το αντίστοιχο ιδεολογικό, πολιτικό, κομματικό γκέτο: Αλητάμπουρες "κλασσικοί" της επανάστασης, τουτέστιν τσουτσέκια της εξουσίας, οικολόγοι που βομβαρδίζουν γυναικόπαιδα, στρατιωτικοί ιερείς στο πολεμικό χασαπιό, άνθρωποι που εξεγείρονται για να μπορή επί τέλους ο παπούς μου να παντρευτή τον κουμπάρο του, για να πηγαίνουν χωρίς όνειδος στο κρεββάτι.
Αυτό που απαγερεύεται είναι η κριτική σκέψη και η ενάρετη αντιμετώπιση της ζωής. Όποιος τολμίσει να ξεφύγη από το κοπάδι, καταδιώκεται με όλα τα δυνατά μέσα. Όχι μόνο από την λεγόμενη "εξουσία", αλλά κύρια από τον μέσο "πολίτη". Η εξουσία επιβάλει τις κυρώσεις με φυσική βία, τα μαζικά μέσα καλλιεργούν το μένος, την απαξίωση, το συναίσθημα αμηχανίας. Η μάζα επικροτεί, αφομοιώνει τα σύνδρομα και εκτελεί τις εντολές ενταγμένη στους χειραγωγημένους θεσμούς ή αναπτύσσοντας αδράνεια βροντόσαυρου.
Τα φοβικά σύνδρομα και η ψυχολογία της γκρούπας επιτρέπουν μόνο μια μορφή διαφωνίας: Τον φατριασμό. Βένετοι και πράσινοι, στιβαγμένοι στον κάθε είδους υπόδρομο εκτονώνουν σε αμοιβαίο αλληλοσπαραγμό την έλλειψη αληθηνής προσωπικότητας που ποτέ δεν απέκτησαν.
Διότι η προσωπικότητα δεν αποτελεί αυτονόητη ιδιότητα του ατόμου, αλλά άθλο του μαχόμενου, συνειδητού και ευαίσθητου ανθρώπου.
Η φιλοσοφία υποβιβάζεται θεσμικά από ζωντανό μέσο αναζήτησης του ΕΥ ΖΗΝ σε ακαδημαϊκό κλάδο σκουλικιάρικου ψαξίματος "σε βάθος" κάποιων κουλτουριάρηδων.
Βεβαίως δεν λείπουν τα φωτεινά παραδείγματα διανοητών, που προσπαθούν να μπολιάσουν με φιλοσοφική σκέψη τη κοινωνία. Όμως η φιλοσοφική "σκέψη" αποτελεί καντίλι αδύναμο, γιατί η φιλοσοφία είναι κύρια και πριν απόλα αναζήτηση. Αποτελεί λάθος να πιστεύουμε ότι η φιλοσοφία είναι μόνο νοητική προσπάθεια, που εξαντλείται στα όρια της προσωπικής εμπειρίας. Είναι κύρια κοινωνική παρέμβαση. Οι σύνχρονοι διανοητές είναι δυστυχώς ιντιβιντουαλιστές. Αντιλαμβάνονται το ρόλο τους να καταλαμβάνουν έδρες σε πανεπιστήμια, να γράφουν βιβλία και να παραμβαίνουν στα μαζικά μέσα, παραπέμποντας όσο αφορά την κοινωνική διάσταση της φιλοσοφικής επιταγής σε θολούς θεσμούς, όπως η εκκλησία και οι πολιτικοί οργανιμοί. Η αληθηνή φιλοσοφία όμως προϋποθέτει σχολή. Στηρίζεται στη φωτεινή μαρτυρία του διδασκάλου, που ενεργεί ως πόλος έλξης στις ευαίσθητες ψυχές. Μόνο αυτή η διαδικασία μπορεί να πιστοποιή την όποια πνευματική ηγεσία.
Μια κοινωνία χωρίς πνευματική ηγεσία, χωρίς ζωντανές φιλοσοφικές σχολές, χωρίς το μαρτυρικό παράδειγμα των διδασκάλων, χωρίς την ανιδιοτελή και ενάρετο έφεση των μαθητών, παραμένει άνυδρη και είναι καταδικασμένη σε ασφυξία.
Όποτε η φιλοσοφία άνθησε, δημιούργησε κήπους και φυτώρια, η ευωδία και οι καρποί των οποίων φτάνουν με αδυσώπητο τρόπο ως εμάς.
Η έλλειψη της κάνει την κοινωνία να μοιάζη με εργοστάσιο παρασκευής κονσερβών. Οι ετικέττες πολύχρομες και διαφορετικές, το περιεχόμενο πάντα το ίδιο: Τεχνητά αρώματα, συντηρητικά, πρόσθετη χημεία. Στο τέλος του δρόμου καραδοκεί με βεβαιότητα το κοινωνικό σκορβούτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου