27 Φεβρουαρίου, 2012
20 Φεβρουαρίου, 2012
ΟΔΕΥΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΗΣ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑΣ / ΑΠΟ ΤΟΝ THEODOR ADORNO ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΔΗΜΕΡΓ ΚΑΙ HELLCOMBATANT- ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ
3. ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΜΥΘΟΙ - ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΘΟΝΙΑ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ ΣΤΑ ΗΡΩΙΚΑ ΕΠΗ - ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Η χθόνια λατρεία στηρίζεται στον ετήσιο κύκλο καρποφορίας της γης. Σε αυτήν ο άνθρωπος εντάσσεται απολαμβάνων τους καρπούς, ως βάση επιβιώσεως, χωρίς όμως να υφίσταται καλλιέργεια. Οι δυνατότητες, οι οποίες υφίστανται κατά την περίοδο πριν ανακαλυφθεί η καλλιέργεια είναι δύο: Ή γη να δώσει καρπούς ή να μην δώσει. Η καταστροφή της καρποφορίας με όψιμες κακοκαιρίες αποτελεί σύνηθες φαινόμενο. Στην φάση, που ο άνθρωπος δεν κατέχει την καλλιέργεια και την δυνατότητα αποθήκευσης και συντήρησης της τροφής, είναι η επιβίωσή του εκτεθειμένη σε αυτήν την διαδικασία. Η οδός, την οποία επιλέγει για να επηρεάσει την καρποφορία είναι η μαγεία. Αυτή δομεί και τις σχέσεις εξουσίας, στα πλαίσια ενός διλήμματος, μιας δυαρχικού τύπου επιλογής: Ή το αίμα του θυσιαζόμενου θα αποδωθεί στην γη για να την γονιμοποιήσει, ως φορέας της γονιμοποιητικής ενέργειας, ή άλλως συνολικά η επιβίωση της φυλής κινδυνεύει από το κίνδυνο της ασιτίας, όποτε αυτή εκδηλωθεί ένεκα ανομβρίας, ή άλλων καιρικών ή φυσικών συνεπειών.
Αυτή η διαδικασία δομεί και την αντίληψη περί χρόνου, η οποία στηρίζεται στον ετήσιο κύκλο. Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΥ ΒΙΩΝΕΤΑΙ ΚΥΚΛΙΚΑ. Πρόκειται για ένα κυκλικό χρόνο.
Αυτή την χρονική αντίληψη δομούν οι μύθοι της χθόνιας λατρείας. Η Κόρη κατεβαίνει έξι μήνες στον Άδη και έξι μήνες επιστρέφει στον άνω κόσμο δίπλα στην Μητέρα Γη, ή Δήμητρα. Στην γλώσσα της εποχής υπάρχει εναλλαγή του του γράμματος γάμμα με το δέλτα. Δαναός είναι ο χοϊκός, η γήινος. Κατ' αντιστοιχία στην εβραϊκή μυθοπλασία ο Α"δά"μ πλάθεται από πηλό.
Οι χθόνια λατρεία, ως περίοδος του κυκλικού χρόνου, είναι στατική. Δεν χαρακτηρίζεται από δημιουργική εξέλιξη, αλλά από επανάληψη.
Ο νεωτερισμός τού Προμηθεϊκού πνεύματος έχει καταλυτικές συνέπειες έναντι τού καθορισμού του χρόνου. Στην βάση της καλλιέργειας και των συναφών τεχνικών, όπως η δημιουργία παραγωγικών μέσων, η άδρευση και τα τοιαύτα υπάρχει η τάση της συνεχούς εξελίξεως και βελτιώσεως. Η προσπάθεια του ανθρώπου δεν στοχεύει πλέον στην επιρροή πάνω στην φύση μέσω εξιλασμών, στην ουσία δηλαδή "καλοπιάσματος" των φυσικών δυνάμεων ή των αντιστοίχων πνευμάτων - συμφώνως προς την μέση ψυχοσύνθεση αυτού τού τύπου - αλλά εκδηλώνεται η τάση κυριαρχίας επάνω στην φύση. Επιχειρείται η παρέμβαση επάνω στην φυσική διαδικασία, ώστε να επιβληθεί από τον άνθρωπο μια άλλη πορεία, την οποία αυτός επιθυμεί. Η αύξηση της παραγωγικότητος και ο καταμερισμός της εργασίας, που προκύπτει από αυτήν, καθιστά δυνατή την ενασχόληση κάποιων με ειδικούς τομείς, οι οποίοι προϋποθέτουν εναπόκτηση ειδικών ικανοτήτων, γνώσεων, συστηματοποίηση και επιστασία. Μάνατζερ πλέον της κοινότητος δεν είναι ο μάγος της φυλής, ο οποίος χορεύει τον χορό της βροχής, αλλά αυτοί, οι οποίοι είναι σε θέση να μηχανεύονται: Δηλαδή να δημιουργούν, να εξελίσσουν, να εφευρίσκουν, να κατασκευάζουν, να οργανώνουν και να διοικούν.
Η εξελικτική της παραγωγής καθιερώνει την έννοια της εξελίξεως, ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΝ ΓΡΑΜΜΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.
Σύμφυτη με αυτήν την διαδικασία είναι η εμφάνιση νέων θεοτήτων, οι οποίες αμφισβητούν τις προηγούμενες και λαμβάνει χώρα μια διαπάλη για να επικρατήσουν. Οι νέες θεότητες, οι οποίες θέτουν σε κίνηση το δημιουργικό, εφευρετικό και οργανωτικό πνεύμα, ξεπερνούν και στην συνέχεια αμφισβητούν την υλική προσκόλληση στην Γη, την χθόνια λατρεία και τα τελετουργικά αίματος. Ως αναφερόμενες στην δημιουργική ενέργεια του πνεύματος, προσανατολίζονται προς τον ουρανό, αντιδιαστελλόμενες προς τις χθόνιες.
Τα χθόνια ιερατεία, τα οποία είναι εθισμένα στην αιμοποσία, στην οργιαστική μανία, την υπερβολική ευφορία και τις παραισθητικές εμπειρίες, τις οποίες προκαλεί το ισχυρότατο ναρκωτικό της διμεθυλτριπταμίνης, την οποία περιέχει το ανθρώπινο αίμα σε συνθήκες υπερεντάσεως, είτε ένεκα υπερβολικού σεξουαλικού παροξυσμού, είτε ένεκα υποβολής σε ψυχολογική ή σωματική καταπίεση δεν διατίθενται να διαλυθούν οικειοθελώς, αλλά προβαίνουν σε λυσσασμένες αντιδράσεις, ώστε να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και τις σχέσεις εξουσίας, που τους εξασφαλίζουν αυτά τα προνόμια.
Όπως αναλύει ο Erwin Reisner στο έργο που προανέφερα, αυτό που ήταν για τον πρωτόγονο άνθρωπο μια αυθόρμητη πρακτική στα πλαίσια της βλαστικής λατρείας, αφού καθιερωθεί με την καλλιέργεια η αυτονομία του ανθρώπου έναντι της βλαστικής δυνάμεως της φύσεως, όταν εφαρμόζεται αποκτά αλλοτριωμένο χαρακτήρα και εκδηλώνεται με την μορφή της μαύρης μαγείας.
Η μαγεία στηρίζεται στην λεγόμενη "συμπάθεια", γι αυτό και η κύρια μορφή της είναι η λεγόμενη "συμπαθητική" μαγεία: Ο πρωτόγονος μάγος, προκειμένου να θεραπεύσει ένα ασθενή, έκοβε ένα μικρό τμήμα του ασθενούντος τμήματος και το κόλλαγε επάνω σε ένα δέντρο, ώστε να μεταφερθεί η ασθένεια εκεί. Στην περίπτωση, που δεν ήταν αυτό δυνατό, έπραττε το ίδιο με ένα υποκατάστατο, όπως ένα φύλλο, ένα φτερό, ή κάτι άλλο.
Στην ουσία αυτό που συμβαίνει με ανάλογες πρακτικές είναι να τίθενται σε λειτουργία κάποιες ψυχικές ενέργειες. Η διαδικασία αυτή σχετίζεται με τους νόμους του συντονισμού και της επαγωγής, οι οποίοι έχουν μελετηθεί μόνον επιφανειακά από την συμβατική επιστήμη. (Το θέμα της επιστημολογίας και η σχέση της επιστήμης με την μαγεία είναι τεράστια. Για όσους ενδιαφέρονται, προτείνω κατ' αρχήν την μελέτη του Lynn Thorndike "Experimental Science and Magic" στον κάτωθι σύνδεσμο):
http://www.scribd.com/doc/23693925/THORNDIKE-LYNN-A-History-of-Magic-Experimental-Science-1923-888p-T1
Η εκμετάλλευση της "συμπάθειας" αποτελεί στην αντίληψη των μάγων την δυνατότητα να αποκτήσουν "δύναμη". Μια "δύναμη", η οποία αποκτάται εύκολα και γρήγορα μέσω εξιλασμών, οι οποίοι στηρίζονται στις λεγόμενες επικλήσεις. Η διάθεση εξουσιασμού πάνω στους άλλους ανθρώπους οδηγεί στην δίψα για δύναμη, η οποία διακρίνει τα εξουσιαστικά ιερατεία, τα οποία συνασπίζονται σε απόκρυφες ομάδες, με στόχο να εξουσιάσουν την ανθρωπότητα. Με τις μεθόδους εκμεταλλεύσεως της "συμπάθειας", εφαρμόζουν τακτικές, οι οποίες τους παρέχουν δυο στρατηγικού χαρακτήρος πλεονεκτήματα: Αφ' ενός μεν δρουν εν κρυπτώ, αφ' ετέρου θέτουν σε κίνηση (με ευτελή τρόπο) την διαδικασία της συμπάθειας. Σε όσους εντάσσουν στις οργανωμένες, απόκρυφες δομές τους, καταρρακώνουν με τελετουργικά ευτελισμού της προσωπικότητος την αξιοπρέπειά τους, κάμπτοντας την όποια δυνατότητα να αναπτύξουν αυτοί εσωτερικές αντιστάσεις. Με την επιβολή όρκων αυστηρής εχεμύθειας και την αποδοχή της ποινής του θανάτου σε περίπτωση, που αυτοί κριθούν επίορκοι, υποδουλώνουν πλήρως και εκουσίως τα μέλη και τα όργανά τους. Τα τελετουργικά στηρίζονται στην απόδοση αξίας σε ακαθαρσίες και στην εξύμνηση της θανατώσεως, ούτως ώστε αυτοί να αποκτήσουν ψυχισμό, που τείνει στην καταστροφικότητα. Το δέλεαρ για να συναινέσουν οι "μυούμενοι" σε αυτήν την διαδικασία είναι η παροχή "δύναμης". Το μέλος συντάσσεται με τους δήθεν "ισχυρούς", αυτούς οι οποίοι εξασκούν έλεγχο μέσω των δομημένων μηχανισμών βίας, αλλά και με την εκμετάλλευση της "συμπάθειας". Τα κυκλώματα αυτά φαίνονται εξωτερικώς "πανίσχυρα". Δια της μεθόδου του λυκανθρωπισμού (ιδέ αντίστοιχες αναρτήσεις) έχουν ήδη προτάξει εναντίον τής κοινωνίας στρατιές, αποτελούμενες από τα άτομα, τα οποία έχουν χειραγωγήσει μέσα από την βρεφική κούνια της δοτής μέγαιρας - μητριάς τους. Άτομα με τελείως διαλυμένη προσωπικότητα βάσει ειδικού συστήματος, άτομα βαρέως τραυματισμένα, αφιονισμένα εναντίον της κοινωνίας.
Σε αυτούς τους μηχανισμούς αναφέρετο ο Πλάτων, όταν έγραφε "ουδείς εκών κακός" καθώς και ότι αυτό το οποίον παρέχει και οικοδομεί την αρετή, είναι αποκλειστικά η παιδεία. Με αυτές τις διακηρύξεις δεν αποσκοπούσε να αμφισβητήσει την ύπαρξη της ηθικής ροπής μέσα σε κάθε άνθρωπο. Την δυνατότητα κάθε ανθρώπου να σπάσει το φράγμα της δυαρχίας διά της υπερβάσεως, αυτό που όρισε ο Καβάφης "να πει το μεγάλο Ναί ή το μεγάλο όχι".
Την ύπαρξη της ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ μπορούμε να διαπιστώσουμε μέσα σε κάθε άνθρωπο. Ακόμη και μεταξύ των λυκανθρώπων υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι βρήκαν το σθένος να αυτομολήσουν και να καταγγείλουν αυτήν την κατάσταση. Διότι την ύπαρξη αυτού του φαινομένου δεν την συνάγουμε απλώς από θεωρήσεις, άρα έχουν κατατεθεί άμεσες μαρτυρίες, από κάποιους - και αυτοί είναι περισσότεροι - οι οποίοι είχαν την δύναμη να σπάσουν το αγελαίο φράγμα. Τις έγγραφες μαρτυρίες της Swali παρέθεσα στην περί λυκανθρώπων ανάρτηση. Υπάρχει ένα βίντεο στο διαδίκτυο, στο οποίο καταμαρτυρεί μια γυναίκα, η οποία έσπασε το φράγμα της σιωπής, στο οποίο αυτή περιγράφει μέσα στην κεντρική αίθουσα του Βέβελσμπουργκ, το άντρο των ναζιστικών SS, τον τρόπο με τον οποίον εκεί, όταν αυτή ευρίσκετο σε νηπιακή ηλικία, ένα κύκλωμα μαύρων μάγων την υποχρέωσε να θανατώσει ένα βρέφος, την καρδιά του οποίου αυτοί έφαγαν στην συνέχεια. Η γυναίκα αυτή επιστρέφοντας νοερά στο γεγονός αυτό, υφίσταται νευρικό κλονισμό και μιλάει με τελείως παραμορφωμένη φωνή και πρόσωπο. Δεν δίνω τον αντίστοιχο σύνδεσμο, λόγω του φρικιαστικού περιεχομένου. Υπογραμμίζω όμως με αυτήν την ευκαιρία, ότι τα πλείστα πρόσωπα τα οποία διέφυγαν από τον λυκανθρωπισμό και είχαν το σθένος να προβούν σε δημόσιες καταγγελίες είναι γυναίκες. Με αυτόν τρόπο φέρνω στην μνήμη μου εκείνη την ρήση του Ευαγγελίου, ότι ενώ μια γυναίκα ήταν αυτή, η οποία έφερε την καταστροφή στην ανθρωπότητα με την αποδοχή και βρώση του απαγορευμένου καρπού - ως ιέρειες της λευκής θεάς, υπέρτατα κεκρυμμένο ιερατείο - γυναίκα θα είναι και αυτή, η οποία θα απελευθερώσει την ανθρωπότητα.
Δεν είναι καθόλου τυχαία η τελετουργική εμμονή των αποκρυφιστών στον μιλιτιρασμό. Προωθώντας τον θάνατο και την καταστροφή, εκμιλιταρίζουν, στρατιωτικοποιοιούν την κοινωνία, επιβάλλοντας τον θάνατο, τόσο σε τελετουργικο επίπεδο, όσο και για την βίαιη επιβολή τους επί των ανθρώπων. Δεν είναι επίσης τυχαίο, ότι τα σύμβολα του μιλιταρισμού και του τελετουργικού ζομπισμού είναι ταυτόσημα.
Η μελέτη τών απροκάλυπτα εκμιλιταρισμένων κοινωνιών αποδεικνύει, ότι σε αυτές κυριάρχησαν και κυριαρχούν χθόνια ιερατεία με άμεσες αναφορές στο σύμβολο του λύκου. Όταν κάνω στο επόμενο μέλλον αναφορά στο Μάτριξ κατά την κλασσική περίοδο στην Ελλάδα, θα το καταδείξω αυτό στηριζόμενος στα αρχαία κείμενα και πηγές, ώστε αφ' ενός μεν να τεθούν οι βάσεις κατανοήσεως όσο αφορά την σύγκρουση Ελλήνων και ελληνοφώνων (τουτέστιν ελληνοφόνων) αφ' ετέρου να ξεκινήσει συγκεκριμένα αυτό, που έχω ονομάσει "ρωγμή", ως διαδικασία αποδομήσεως του Μάτριξ.
Αλλά και η σύγχρονη, μεταπολεμική κοινωνία - της κατανάλωσης και της υποτιθέμενης "ευμάρειας", του "κοινωνικού κράτους" κατά την περίοδο ακμής της λεγόμενης "συνεργασίας των τάξεων" από την δεκαετία του '50 και μετά, πριν περάσουμε στον "νεοφιλευθερισμό", το "τέλος της ιστορίας" και το "Statebuilding" (τουτέστιν της δημιουργίας "δημοκρατικών" κρατών μέσω πολεμικών επιθέσεων του ΝΑΤΟ σε χώρες, οι οποίες είχαν χαρακτηρισθεί ως μη "δημοκρατικές" από την παγκόσμια ελίτ) όπως περιγράφονται στα βιβλία του αλητάμπουρα Francis Fukuyama και την "νέα τάξη" - ακριβώς απροκάλυπτα εκμιλιταρισμένο περιεχόμενο είχε, πίσω από τον μανδύα της "φιλανθρωπίας" του συστήματος.
Όπως ανέλυσε στο έργο του "Ύστερος Καπιταλισμός", το οποίο εκδόθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '70, ο Ερνέστ Μαντέλ, η αναπαραγωγή του συστήματος ήταν δυνατή μόνο μέσω της πολεμικής βιομηχανίας, η οποία επέβαλε και την διεξαγωγή πολέμων, αλλά και την καθιέρωση του "overkill" στην πορεία για την απορρόφηση των προϊόντων της. Το κεϋνσιανό κράτος, μέσω τού οποίου επιχειρήθηκε να ξεπερνούνται οι κυκλικές οικονομικές κρίσεις τού συστήματος, δεν κατηύθυνε τον βασικό όγκο των δημοσίων επενδύσεων στην κοινωνική πολιτική, αλλά στην πολεμική βιομηχανία. Η καλλιέργεια εντάσεως και εχθρικού πνεύματος ακόμη και χωρών, οι οποίες ανήκαν στην ίδια στρατιωτική συμμαχία, όπως έγινε και στην περίπτωση της Ελλάδας και της τουρκίας, αποτέλεσε βασικότατο στοιχείο αυτής της πολιτικής και μια από τις μεθόδους, με τις οποίες καταβυθίστηκε η ελλαδική οικονομία στα πλαίσια της διαρκούς υπερχρεώσεως.
Οι πολεμικές δαπάνες αποτέλεσαν στην σύγχρονη εποχή ένα εξίσου ισοδύναμο από πλευράς τομέα της οικονομίας, δίπλα στου τομείς Ι, ΙΙ και ΙΙΙ (πρωτογενής παραγωγή, μεταποίηση και υπηρεσίες). Ο τομέας IV των πολεμικών επενδύσεων αποτελεί όπως ανέλυσε ο Mandel τον οικονομικό βηματοδότη του συνόλου κύκλου, άνευ του οποίου αυτός καταρρέει. Παρ' όλο που στα πλαίσια του φιλελευθερισμού κύριος παράγων του οικονομικού κύκλου έγινε η φανταστική οικονομία, τουτέστιν τα "παράγωγα" και ο κρατικός υπερδανεισμός, τα οποία περιθωριοποίησαν πλήρως την αποκαλούμενη πραγματική οικονομία, δεν παύει ακόμη και σήμερα ο βασικότερος τομέας της δήθεν πλέον "πραγματικής" οικονομίας να είναι οι πολεμικές (ή "αμυντικές" κατά το Μάτριξ) δαπάνες. Το όλο σύστημα εξ' άλλου του κρατικού υπερδανεισμού στηρίζεται σε αυτές.
Ενδεικτικό παράδειγμα για την ισχύ της ως άνω διαπιστώσεως αποτελεί η διαδικασία της υπερχρέωσης του κράτους, που θεωρείται γίγαντας (με πήλινα πόδια) στην Ευρώπη, τουτέστιν της Γερμανίας. Η Γερμανία πριν την διεξαγωγή του πολέμου "ασπίδα της ερήμου", της πρώτης επιθέσεως των δυνάμεων "καλής θελήσεως" εναντίον του Ιράκ, στην οποία δεν συμμετείχε μεν αυτή στρατιωτικώς, είχε εν έτει 1990 ισοσκελισμένο κρατικό προϋπολογισμό. Κατά το 1991 κατέβαλε το ποσόν των 42 δις μάρκων στους "συμμάχους" και στο Ισραήλ, επειδή δήθεν στα βλήματα "σκουντ", τα οποία εξαπέλυσαν οι δυνάμεις του Ιράκ είχαν ενσωματωθεί τμήματα, τα οποία είχαν εξάγει γερμανικές εταιρίες. Κατά το έτος 1991 εμφάνισε ο γερμανικός κρατικός ισολογισμός έλλειμμα 41 δις μάρκων.
Οι ήρωες, με την σύγκρουση εναντίον τών τεράτων τών χθονίων ιερατείων, μπορεί να επέτυχαν μεν να καταργήσουν την κυκλική αντίληψη του χρόνου και την στατικότητα της κοινωνίας, επιβάλλοντας την εξέλιξη και την πρόοδο, η οποία καθιέρωσε την γραμμική αντίληψη του χρόνου. Όμως, όπως εξωτερικώς διαφαίνεται και όπως στην πορεία θα αναλυθεί, ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΦΑΣΗ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΑΝ ΤΑ ΧΘΟΝΙΑ ΙΕΡΑΤΕΙΑ ΙΔΙΟΠΟΙΟΥΜΕΝΑ ΤΟ ΠΡΟΜΗΘΑΪΚΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΝΑ ΤΟ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΟΥΝ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΑΥΤΑ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΟΠΩΣ ΕΠΡΑΤΤΑΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΓΟΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΟΣ.
Αυτή ακριβώς την επιχείρηση ιδιοποίησης του Προμηθεϊκού Πνεύματος και την προσπάθεια αλλοτρίωσης και εξουδετέρωσής του από τα χθόνια ιερατεία συμβολίζει ο μύθος της τιμωρίας του Προμηθέως από τους μασκοφόρους - κουκουλοφόρους τιτάνες. Ο βράχος συμβολίζει την πρόσδεση στο πλέον δύσκαμπτο τμήμα της γης. Ο τοτεμιστικός γύπας τρώει έκτοτε το συκώτι του Προμηθεϊκού πνεύματος. Το συκώτι είναι αυτό που καθαρίζει το αίμα, το φορέα του οξυγόνου, ως ζωοδότου δημιουργικής ενέργειας. Έτσι η ενέργεια, η οποία επιφέρει στην συνέχεια την εξέλιξη και την γραμμικότητα του χρόνου θα είναι σάπια. Δεν θα οδηγεί στην πραγματική δημιουργία και την χειραφέτηση του ανθρώπου, αλλά σε ακόμη πιο εξελιγμένα πιο εκλεπτισμένα δεσμά καταδυνάστευσης. Με στόχο το Προμηθεϊκό αιλουροειδές μέσα στον άνθρωπο να μετατραπεί σε κοτόπουλο.
Η εξέλιξη αυτή θα κορυφωθεί στον σαδομαζοχιμό μιας απρόσωπης και πολιτικά ευνουχισμένης κοινωνίας, η οποία στηρίζεται στον απρόσκοπτο καταναλωτισμό, ο οποίος αναβιβάζεται σε στόχο της ζωής του ανθρώπου. Ο εγκέφαλος, η σκέψη και η οπτική ζωής των ανθρώπων παραδίνεται στα μέσα του μιντιαλισμού, τα οποία στο ηλεκτρονικό στάδιο ανάπτυξης κυριαρχούν πλήρως μέσα στα σπίτια. Στο ψηφιακό στάδιο ανάπτυξης ο μιντιαλισμός απορροφεί πλέον και πολύ σημαντικό μέρος των ανθρώπινων σχέσεων. Με τα φατσοβιβλία φτιάχνονται τεχνητές "κοινωνικές δικτυώσεις" με στόχο να άγονται και να φέρονται οι ανθρωπομάζες σε επαναστάσεις, οι οποίες στρέφονται εναντίον του εαυτού τους.
Ποια είναι τελικά η "δύναμις" των χθόνιων ιερατείων τα οποία επιχειρούν να κάμψουν τον γραμμικό, εξελικτικό χρόνο, προς την κυκλική εναλλαγή, τουτέστιν στασιμότητα της μονίμου κυριαρχίας τους, προβάλλοντας προς αυτήν την κατεύθυνση το σύμβολο του κύκλου ως "οροβόρου"; Μέσω του όφεως, ως χθονίου συμβόλου (καθότι ο όφις δεν είναι σε κάθε περίπτωση και αποκλειστικά χθόνιος συμβολισμός) ο ποίος δαγκώνει την ουρά του, συμβολίζοντας δηλαδή την ανοικτή και απροκάλυπτη επιστροφή των χθονίων ιερατίων και την μόνιμη επικράτησή τους; Ο Erwin Reisner τονίζει ότι ο εύκολος τρόπος των εξιλασμών δεν οδηγεί στην εναπόκτηση ουσιαστικής δυνάμεως, αλλά στην υποδούλωση στις δυνάμεις του υποσυνείδητου. Τα χθόνια ιερατεία και οι συνοδοιπόροι τους είναι πλήρως υποταγμένοι στις καταστροφικές ενέργειες, τις οποίες επιχειρούν να εκμεταλλευθούν.
Η ΑΛΗΘΗΣ ΔΥΝΑΜΙΣ ΠΑΡΕΧΕΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΝΟΙΑ ΔΙΑ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΚΑΙ ΜΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ ΜΑΚΡΑ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗ ΗΡΩΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΗΤΙΣ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΑΣΚΗΣΙΣ. ΑΥΤΗ ΔΕ ΣΥΝΙΣΤΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΓΝΩΣΙΑ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ.
Η πλήρης υποδούλωση, η οποία κυριαρχεί και εντός των χθονίων ιερατείων, είναι προφανέσταστατη στον κάθετο τρόπο εξουσιασμού, ο οποίος επικρατεί σε αυτά.
Ο τρόπος λειτουργίας τους είναι μυητικός. Η "αξία" κάποιου μέλους και οι εξουσιαστικές αρμοδιότητές του προκύπτουν από τον βαθμό μύησης, που αυτό έχει. Οι αμύητοι θεωρούνται "βέβηλοι", συμφώνως προς την ορολογία του τεκτονισμού. Πρόκειται δηλαδή για μια ελιτιστική κοινωνία, εξουσιαζόντων και εξουσιαζομένων, διευθυντών και διευθυνομένων, όπου όλοι όμως σε τελευταία ανάλυση εξουσιάζονται.
Στον τεκτονισμό πχ. όλοι υπακούουν στον "μεγάλο διδάσκαλο". Που υπακούει αυτός; Αυτός είναι κάτοχος του "μεγάλου μυστικού". Του κλειδιού δηλαδή του "κουτιού, που περιέχει το μεγάλο μυστικό". Ποιο είναι το μεγάλο μυστικό; Ενα χαρτί επί του οποίου αναγράφεται η επίκλησις των ενεργειών υποοδουλώσεως.
Τουναντίον απέναντι στο Προμηθεϊκό Πνεύμα, το οποίο προσβλέπει στην χειραφέτηση, είναι όλοι ίσοι. Η δημιουργική εξέλιξη είναι από την φύση της απελευθερωτική. Απελευθερώνει τους ανθρώπους από τα τέρατα της στατικότητος και του εξουσιασμού, από την ετερονομία της χθονίου λατρευτικής αλλοτριώσεως. Η έννοια της δημοκρατίας γεννάται και πραγματώνεται από το Προμηθείκό Πνεύμα. Αποτελεί επίτευγμα του Ελληνισμού, άλλο εάν μέχρι σήμερα ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΑΝ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ ΟΙ ΟΥΡΑΝΙΕΣ ΘΕΟΤΗΤΕΣ. Οι Ήρωες πάντοτε πάλεψαν για την Δημοκρατία, ενώ τα χθόνια ιερατεία προωθούσαν πάντοτε δια της βίας ολιγαρχικά καθεστώτα, με απροκάλυπτη ή καλυμμένη μορφή.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΘΕΙ ΟΤΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΥΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΦΕΤΗΡΙΑ, ΟΥΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΑΛΛΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΔΙΑΠΑΛΗΣ. Η ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΩΤΙΣΤΕΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΒΑΣΕΙ ΘΡΙΣΚΕΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΝΑΛΥΣΕΩΣ.
ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΩΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑ, ΟΤΙ ΕΑΝ ΔΕΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ Ο ΗΡΩΙΣΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΤΙΚΑ ΕΠΙ ΤΩΝ ΧΘΟΝΙΩΝ ΙΕΡΑΤΕΙΩΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Η "Γιγαντομαχία", η πάλη Ουρανίων και υποχθονίων θεοτήτων όπως αυτή αναπαρίσταται στον συμβολισμό αρχαίων ναών, δεν έληξε μονοσήμαντα μέχρι σήμερα. Οι Ολύμπιοι θεοί συνιστούν ένα συμβιβασμό μεταξύ χθονίων και Ουρανίων θεοτήτων. Οι χθόνιες θεότητες αναβιβάσθηκαν και αυτές στον Όλυμπο. Μπορεί στην Δήμητρα να απαγόρευσαν οι Ολύμπιοι, συμφώνως προς την μυθολογία (ιδέ "Ελληνική Μυθολογία" της Τυποεκδοτικής Αθηνών) να τρώει ανθρώπινο κρέας. Αυτή όμως παραμένει παρούσα, ως εκπρόσωπος των τιτάνων μαζί με άλλες θεότητες στον Όλυμπο. Δεν μπορεί πλέον να δρα ανοικτά και απροκάλυπτα. Δεν μπορεί ο καθένας να απαιτεί από τον οποιονδήποτε να προσφέρει το παιδί του, για να γίνει αυτό ανθρωποθυσία. Όμως η τέλεση των μυστηρίων της προστατεύεται από το επίσημο Αθηναϊκό κράτος. Και μια από τις κατηγορίες, ένεκα των οποίων καταδικάστηκε ο Σωκράτης, ήταν ότι αυτός προέβη σε αποκαλύψεις σχετικά με τα "μυστήρια".
ΝΑΙ ΡΕ ΑΛΗΤΗΡΙΟΙ, Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΖΕΙ - ΑΥΤΟΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ!
Το ηρωικό πνεύμα θα αντιτάξει στους χθόνιους μύθους της χρονικής κυκλικότητος μια αντίπαλη μυθοπλασία. Αυτή συνίσταται, όπως σωστά εντοπίζουν οι Marx Horkheimer και Theodor Adorno στην "Κριτική του Διαφωτισμού" (Kritik der Aufklärung) καθώς και ο Ernst Bloch στο "Η Αρχή της Ελπίδας" (Das Prιnzip Hoffnung) στην στοχοποίηση της αέναης ματαιότητας, στους μύθους του Σισύφου, του Ταντάλου και των Δαναΐδων.
Η ουροβόρος επιβολή των χθονίων ιερατείων υποχρεώνει μονίμως μια αλλοτριωμένη ανθρωπότητα να εξανεμίζει την δημιουργική της προσπάθεια σε δραστηριότητες, οι οποίες στρέφονται ενάντια στον εαυτό της. Η ανθρωπότητα μια ζωή "δημιουργεί" τις λεγόμενες παραγωγικές "υπερδομές", τις οποίες κατεδαφίζουν ως χάρτινους πύργους οι οικονομικές κρίσεις, μοχθεί για την ψευδή λάμψη της κατανάλωσης στα πλαίσια οικονομιών, τις οποίες ελέγχει η πολεμική βιομηχανία, επιβάλλοντας στο μέγιστο τμήμα της ανθρωπότητας την φτώχεια και τον υποσιτισμό. Προσφέρει τα παιδιά της σε στρατούς τρόμου για να θυσιάσουν άλλους ανθρώπους και να αυτοθυσιαστούν στον βωμό του μιλιταριστικού μαμωνά, συνωστίζεται στους προθαλάμους του κομματοσκυλισμού, για να εξαργυρώσει την ένταξή της στα κυκλώματα της πολιτικής και οικονομικής διαφθοράς με μια "θέση στο δημόσιο", για κονιορτοποιεί τον δημιουργικό χρόνο της σε εξυπηρέτηση χθονιολατρευτικών καθεστώτων. Υποτάσσεται κοινωνικά για να ξεροσταλιάζει στην ανεργία, επιτρέποντας να γίνονται τα παιδιά της έρμαια της κρατικής μαφίας στις πιάτσες ναρκωτικών. Φοράει γραβάτα και κορδώνεται, όταν την σπρώχνουν στο πιο πάνω γρανάζι συστηματικού εξουσιασμού, μέχρι να φτάσει η κρίση για να αποκαλύψει την χίμαιρα.
Ανεβοκατεβάζει την τεράστια πέτρα της υποταγής και της αλλοτρίωσης στο ύψωμα του πουθενά, θολωμένη στο ναρκωτικό της προσαρμογής και του καταναλωτικού βαυκαλισμού.
Εάν ρωτούσε όμως τον Σίσυφο, θα μάθαινε κάτι σημαντικό για το φινάλε αυτής της ιστορίας. Μετά το στερνό ανέβασμα της πέτρας, αυτή περνώντας στο κατρακύλισμα, προορίζεται να σκάσει στο κεφάλι του.
Γι αυτόν τον λόγο αυτός προβληματίζεται, κατά πόσο μετά το στερνό ανέβασμα της πέτρας θα παραμείνει κάτω από το ύψωμα, περιμένοντας τα "συγχαρητήρια" του ουροβόρου.
Συνεχίζεται στο τέταρτο μέρος.
16 Φεβρουαρίου, 2012
ΟΔΕΥΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΗΣ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑΣ / ΑΠΟ ΤΟΝ THEODOR ADORNO ΣΤΟΝ ΕΡΓΔΗΜΕΡΓ - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ
"Τίποτε δεν είναι Αίνιγμα"
Νίκος Εγγονόπουλος
Διορθωμένο μετά από υπόδειξη του ΑΟΡΑΤΟS
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Στο πρώτο μέρος αυτής της πραγματείας προέβαλλα το επιχείρημα, ότι οδεύουμε προς αλλαγή "παραδείγματος", δηλαδή αλλαγή κοσμοθεωρίας, στην οποία θα στηρίζεται η αναπαραγωγή της σύνολης ζωής σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ίδια η παγκοσμιοποίηση ως οικουμενικό καθεστώς, στοχεύοντας σε δομές παγκόσμιας διακυβέρνησης και παγκόσμιο νόμισμα, δηλαδή παγκόσμιο κράτος και οικονομία, δεν αποσκοπεί απλά στην διεύρυνση/επέκταση ενός από τα υπάρχοντα πρότυπα σε πλανητική κλίμακα. Τα κέντρα, τα οποία εκπόνησαν και προωθούν την επιβολή αυτού του σχεδιασμού, ποτέ δεν έκρυψαν τον τελικό στόχο τους, κάνοντας απροκάλυπτα και αναφανδόν αναφορές σε "νέα τάξη". Ότι η "νέα τάξη" πρόκειται να είναι, συμφώνως προς τον προγραμματισμό τους, ριζικά διαφορετική από την προηγουμένη, διαφαίνεται από την διακήρυξή τους, ότι αυτή θα προκύψει από "χάος", από την πλήρη δηλαδή αποδόμηση τής προηγουμένης "τάξεως".
Το επερχόμενο "χάος" σκοπεύουν κατά συνέπεια να είναι ηθελημένο, προγραμματισμένο και ελεγχόμενο. Πρόκειται δηλαδή για ένα ελεγχόμενο "χάος", τουτέστιν μια πλήρως και αυστηρά δομημένη εξέλιξη. Κατά συνέπεια πρόκειται γι ένα κατ' επίφαση "χάος", το οποίον μπορεί μεν να αντιβαίνει στην έννοια τής μέχρι τούδε δοτής και καθ' όλα ελεγχόμενης "τάξεως", δεν αντιβαίνει όμως διόλου στην έννοια της δομής. Όσοι τουλάχιστον ασχολούμεθα επαγγελματικά στον χώρο τών δομικών έργων, γνωρίζουμε σαφώς, ότι και η κατεδάφιση κάποιας υπάρχουσας δομής γίνεται βάσει σχεδίου, το οποίο εφαρμόζει πλήρως τις υπάρχουσες προδιαγραφές και τούς τεχνικούς κανόνες. Ακόμη και αυτό, το οποίο παρουσιάζεται κάποιες φορές ως "ανεξέλεγκτο", όπως η παράδοση κάποιων ακινήτων στην διαβρωτική φθορά τού χρόνου, ή η καταστροφή μέσω εμπρησμών, οι οποίοι γίνονται με δόλιο τρόπο, ώστε να φαίνονται ατυχήματα, διέπονται από καλά προσχεδιασμένη δολιότητα και αυστηρή επιτήρηση.
Κατά συνέπεια, δεν μπορεί επί του προκειμένου να γίνεται σοβαρά λόγος περί χάους, αλλά στην ουσία πρόκειται για σκηνοθετημένη προσομοίωση δήθεν ανεξέλεγκτων καταστάσεων, κατά την διάρκεια των οποίων κάποιες - δευτερεύουσες - δομές του συστήματος, μεγίστης όμως σημασίας για την κοινωνική και οικονομική οργάνωση και ομαλή λειτουργία αποδομούνται, με τρόπο ταχύ και βίαιο, ώστε αυτές να φαίνονται ανεξέλεγκτες, ενώ είναι πλήρως και μέχρι λεπτομέρειας ελεγχόμενες. Για να δέσει η σάλτσα επιστρατεύεται μια προπαγάνδα, η οποία καλλιεργεί ατμόσφαιρα συντελείας. Ημερολόγια των Μάγιας, προσκρούσεις πλανητών, διελεύσεις κομητών, προφητείες ινδιάνων και "ιερού" περιεχομένου καταστροφολογίες, νοστραδάμοι και ότι άλλο ήθελε ενισχύσει την πολιτική του σοκ, ένεκα υποτιθέμενης συντέλειας.
Επί του προκειμένου αρμόζει να λάβουμε επιπροσθέτως όλες εκείνες τις φυσικές καταστροφές, οι οποίες ενώ παρουσιάζονται ως υποτιθέμενες θεομηνίες, βρίσκονται πλήρως κάτω από τον τεχνολογικό έλεγχο των νεοταξικών κυκλωμάτων. Μέσω του συστήματος HAARP. και των αεροψεκασμών (chemtrails) έχουν καταστεί πλέον τα τσουνάμια και οι σεισμοί κατά βούληση καταστροφές στα χέρια των εξουσιαστών.
Η βύθιση του υπερωκεανίου "Λουζιτάνια" το έτος 1915 με βόμβα, την οποίαν τοποθέτησαν πράκτορες των ΗΠΑ στο μηχανοστάσιο του και η οποία αποδόθηκε σε τορπίλη γερμανικού υποβρυχίου, στάθηκε η αφορμή για την είσοδο των ΗΠΑ στον πρώτο παγκόσμιο παγκόσμιο πόλεμο. Η ανθρωπότητα εμφανίζεται απρόθυμη να διδαχθεί από τις εμπειρίες του παρελθόντος. Και το μεγαλύτερο πλοίο της εποχής εκείνης, ο Τιτανικός εικάζεται ότι βυθίστηκε λόγω ξεκαθαρίσματος εσωτερικών λογαριασμών στα κλιμάκια της εξουσίας τρία χρόνια πριν την βύθιση του "Λουζιτάνια". Κατά το μοιραίο ταξίδι επέβαιναν στο πλοίο δύο πολυεκατομμυριούχοι, οι οποίοι προΐσταντο συγκροτημάτων, τα οποία αποτελούσαν οικονομικές αυτοκρατορίες. Αυτοί ήσαν οι Benjamin Guggenheimer και Johann Jakob Astor. Ο Isidor Straus επίσης πολυεκατομμυριούχος, καθώς και ο Major Archie Butt, ο οποίος ήταν ο στενότερος σύμβουλος του προέδρου των ΗΠΑ Ταφτ επέβαιναν στο πλοίο. Μια σειρά παράξενα γεγονότα, τα οποία συνέβησαν στον Τιτανικό πριν αυτό βυθιστεί μετά την πρόσκρουση στο παγόβουνο, τα οποία έλαβαν χώρα και κατά την διαδικασία διάσωσης των ναυαγών, η οποία είχε αποτέλεσμα να πνιγούν περίπου 1500 από τους 2400 επιβαίνοντες στο πλοίο, οδήγησαν γρήγορα στην υποψία, ότι τι πλοίο βυθίστηκε σκοπίμως, με στόχο την είσπραξη των ασφάλιστρων, πριν οδηγηθούν οι υποψίες στην δολοφονία των Γκούγκενχαϊμ, Άστορ, Στράους και Μπαττ.
Αυτά τα γεγονότα καθορίζουν σημαντικότατες εμπειρικές τιμές στην διάθεση των εξουσιαστικών επιτελείων, τα οποία απεργάζονται τα σχέδια παγκοσμίου επιβολής, σχετικά με την απάθεια η οποία μπορεί να χαρακτηρίζει το ανθρώπινο κοπάδι.
Όλοι δηλώνουμε μέσα στο καθεστώς μηντιακού και πληροφορικού φετιχισμού πληροφορημένοι και ευαισθητοποιημένοι, παραβλέποντας όμως, ότι αυτά αποτελούν όπλα προπαγανδιστικού καταιγισμού στην επιχειρησιακή ευχέρεια αυτών, οι οποίοι απεργάζονται το κεντρικό σχέδιο ηγεμονεύσεως, το λεγόμενο "master plan". Παραβλέποντας ακόμη, ότι αυτοί την φορά είμαστε όλοι επιβάτες τού σύγχρονου "Τιτανικού".
Το όλο ζήτημα αφορά αποκλειστικά δυο λεπτά σημεία:
- Σημαίνει τελικά "Τιτανικός" την καταβύθιση ως αναπόφευκτο αδιέξοδο; Είμαστε τα αμέσως επόμενα εξιλαστήρια θύματα μιας κλιμακούμενης γενικευμένης αιματοχυσίας, η οποία στοχεύει στην επιβολή της διαδόχου καταστρώσεως της εξουσίας;
- Εάν απαντηθεί καταφατικά το προηγούμενο ερώτημα, δεν μένει παρά να λάβουμε το λουτρό μας, να καλοπιστούμε και να αποφασίσουμε εάν προτιμούμε το πάρτυ στην τραπεζαρία, ή το πάρτυ στο κατάστρωμα, πριν την μοιραία έκρηξη, ούτως ώστε να χαλαρώσουμε πριν την έξαρση του πανικού.
Εάν όμως θεωρούμε, ότι υπάρχει διέξοδος, ότι τα ναυπηγία της δημιουργίας δεν έδωσαν ύπαρξη στον άνθρωπο μόνο και μόνο για να βιώνει προαποφασισμένα ναυάγια, βυσσοδομώντας στις ονειρώξεις της απάθειας προ του δήθεν "μοιραίου", τότε προκύπτει μια σειρά με άλλα ερωτήματα:
1. Πού έχει τοποθετηθεί η βόμβα στο "Λουζιτάνια";
2. Πώς αυτή μπορεί να εξουδετερωθεί;
3. Μήπως πρέπει να αναβληθούν οι εορτασμοί και οι διασκεδάσεις μέχρι την σύλληψη των βομβιστών;
Πώς μπορούμε όμως να χειριστούμε αυτά τα ερωτήματα;
Δεδομένου ότι περί μύθου και συμβόλων ο λόγος, αλλά και διότι nomen est omen (το όνομα συνιστά σημείον) ας ανατρέξουμε στο όνομα του προκειμένου ιστορικού παραδείγματος, αλλά ταυτοχρόνως στην εικόνα, η οποία προηγείται στην ανάρτηση του κειμένου του πρώτου μέρους:
Το όνομα "Τιτανικός" δόθηκε προφανώς σε αυτό το πλοίο λόγω μεγέθους. Η Τιτανομαχία θεωρείται η μεγίστη των μαχών και ο προσδιορισμός τιτάνιος αποδίδεται σε πράγματα που ξεπερνούν τα ανθρώπινα μέτρα. Οι μοίρα των Τιτάνων όμως ήταν να κατακρημνιστούν στα Τάρταρα. Στα μέτρα ενός πλοίου αυτό σημαίνει την καταβύθισή του σε βαθιά ύδατα. Αποτέλεσε η ονομασία αυτού του πλοίου ένα μορφογενετικό πεδίο, το οποίο καθόρισε το "τιτανικό" πεπρωμένο του;
Στην πράξη Τιτάνες είναι οι ιερουργοί των χθόνιων ιερατείων, όσο αυτά λειτουργούσαν σε πρωτόγονο στάδιο πριν την επικράτηση του πολιτισμού. Βάφοντας το πρόσωπό τους με άσπρη σκόνη, γύψο, τουτέστιν τίτανο, υποκαθιστούσαν με αυτόν το τρόπο την μάσκα, η οποία επικάλυπτε τους σπασμούς του προσώπου στην φάση της σαμανιστικής εκστάσεως, όταν το πνεύμα κυρίευε τον ιερουργό. Οι απόγονοι των Τιτάνων, ως σύγχρονα χθόνια ιερατεία, αποτελούν τον απώτερο πυρήνα της εξουσίας, τα οποία καλυμμένα πίσω από το "προφανές" των "βεβήλων" (profan) αποφασίζουν για τις τύχες της ανθρωπότητος ερήμην αυτής.
Έσχατος των Τιτάνων είναι ο Προμηθεύς, ο οποίος απελευθερώνει τους ανθρώπους από την άγνοια, δηλαδή την ηγεμονία των Τιτάνων. Το Προμηθαϊκό Πνεύμα καθιστά μέσω της προόδου τον άνθρωπο ανεξάρτητο από τις βλαστικές δυνάμεις της φύσεως. Οι εξιλασμοί, οι οποίοι έχουν στόχο την καρποφορία τής Μητέρας Γης, παύουν να αποτελούν πλέον κοινωνική ανάγκη. Κατ' αυτόν τον τρόπο η κοινωνία δεν αποδέχεται πλέον τις ανθρωποθυσίες ως μορφή εξιλασμού (ιδέ και "Θρησκειολογικές Προσεγγίσεις" του γράφοντος στο scribd.com).
Ο Προμηθεύς όμως δεν ολοκληρώνει το έργο του με το δώρο της γνώσεως στους ανθρώπους. Ο Αισχύλος, όχι μόνο ως άριστος γνώστης του συμβολικού περιεχομένου, το οποίον δομεί ο μύθος, αλλά και ως συνειδητότατος τραγωδός, δηλαδή ενεργά παρεμβαίνων στην διαδικασία της μυθοπλασίας, μεταδίδει στον "Προμηθέα Δεσμώτη" στον διάλογο μεταξύ Ερμού και Προμηθέως, όπου ο Προμηθεύς προλέγει το τέλος της κυριαρχίας του Διός, ότι ο Προμηθεύς είναι κάτοχος ενός μυστικού, το οποίον δεν εκμυστηρεύεται σε κανένα και το οποίον προσπαθεί ματαίως να του αποσπάσει ο Ερμής:
ΕΡΜΗΣ
Σαν να 'μουν δηλαδή παιδί με περιπαίζεις.
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
Παιδί κι ακόμα πιο άμυαλος δεν είσαι τάχα,
αν περιμένεις τιποτ' από με να μάθεις;
μα δεν υπάρχει βάσανο και καμιά τέχνη
που ο Δίας θα με κατάφερνε το μυστικό μου
να πω, πριν τ' άτιμά μου αυτά δεσμά λυθούνε.
Κι έτσι λοιπόν ας πάει να σκα η πορφύρα και η φλόγα,
με τουλούπες λευκόφτερες χιονιάς κι υπόγειους
ας σει τα πάντα βροντισμούς κι ας συνταράζει,
μα εμένα τίποτ' απ' αυτά δε θα λυγίσει,
που να τού πω από ποιον το θρόνο του θα χάσει.
Με αυτούς τους στίχους της τραγωδίας προαναγγέλλει ο Αισχύλος μια επόμενη χειραφέτηση του ανθρώπου από το Προμηθεϊκό Πνεύμα , ανάλογη σε βαρύτητα και εύρος με την πρώτη, η οποία θα σημάνει "και την απώλεια του θρόνου για τον Δία".
Μήπως τελικά πρόκειται για την αποκάλυψη του τρόπου, με το οποίον απασφαλίζονται οι βόμβες των Τιτανικών καθώς και των κρυψώνων τους;
Με αυτό το ερώτημα θα ασχοληθώ στα επόμενα κεφάλαια.
Εισαγωγικά όμως θέλω να αναφερθώ στην ιδιαιτερότητα των στιγμών και για ποιο λόγο το τόσο τεράστιας σημασίας αυτό ζήτημα, το οποίο κωδικοποιεί συμβολικά ως ύστερη μυθοπλασία η τραγωδία του Αισχύλου, μπορεί να αποκτά ζωτική σημασία στην τρέχουσα φάση:
Η αποδόμηση της τρέχουσας αταξίας, ή "τάξης" κατά τους "πεφωτισμένους", είναι επόμενο, όσο αυτή κλιμακώνεται και πριν ακόμη επιχειρηθεί η επιβολή της νέας αταξίας, ή "τάξης' κατά τους "πεφωτισμένους", να οδηγήσει σε μια πάρα πολύ ρευστή κατάσταση. Μια κατάσταση, κατά την οποίαν η έξωθεν κατάστρωση του καθεστώτος θα έχει ξεμονταριστεί από την βάση της και θα κλυδωνίζεται παραπαίουσα, χωρίς ακόμη να έχει συνδεθεί στα θεμέλια η νέα κατάστρωση. Πρόκειται για μια φάση, κατά την οποίαν η εξουσία θα βρεθεί χωρίς νομιμοποίηση, έχοντας αναιρέσει σκοπίμως την προηγουμένη, πριν ακόμη επιτύχει να εγκαθιδρύσει την επομένη.
Η τακτική του σοκ προϋποθέτει μετεωρισμό. Άνευ αυτού δεν μπορεί να υπάρξει αίσθηση απώλειας της ισορροπίας, ούτως ώστε η μάζα να τρέξει κατόπιν να πιαστεί από οτιδήποτε της προσφέρεται, το οποίο θα δημιουργούσε αίσθηση ή ψευδαίσθηση σταθερότητος.
Τότε είναι η στιγμή, που - για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα - ανοίγουν οι Συμπληγάδες.
Αυτοί που διαθέτουν πλοήγηση και ζύγισμα μπορούν τότε να τις περάσουν. Από το πίσω μέρος όμως οι Συμπληγάδες είναι ευάλωτες, οπότε βγαίνουν οι σκαπάνες.
Μια τέτοιου είδους διαδικασία σκηνοθετημένου μετεωρισμού συμβαίνει κατά την περίοδο διεξαγωγής εκλογών. Για να γίνει πιστευτή η αυθαιρεσία της δήθεν έκφρασης της ανύπαρκτης λαϊκής ετυμηγορίας μέσω των εκλογών, το καθεστώς μετεωρίζεται ηθελημένα, ωσάν να μην υπήρχε κυβέρνηση, επιτρέποντας στο πόπολο να αυθαιρετεί σε βάρος της ισχύουσας νομοθεσίας. Κατά την διάρκεια των ολίγων ημερών προ των εκλογών στα εργοστάσια παραγωγής σκυροδέματος δουλεύουνε πενταπλές βάρδιες.
Το καθεστώς εν Ελλάδι κατέδειξε ότι βαδίζει προς την επιβολή του πλήρους μπαχανάλιου. Πέραν ότι αυτό ενεργεί πλέον με απροκάλυπτα φασιστικές μεθόδους, το κομματικό σκηνικό έχει βάναυσα απαξιωθεί στην σφαίρα του γελοίου. Εδώ και χρόνια γράφω, ότι ετοιμάζεται κυβέρνηση γκρουπούσκουλων, ως υποτιθέμενη συγκυβέρνηση αποκομμάτων, η οποία θα προβεί σε πολύ χοντρές εθνικές προδοσίες, πολύ χειρότερες από την κλιμακούμενη πτωχοποίηση του Ελληνικού λαού και το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας. Όσοι πιθανολογούν, ότι επερχόμενος πρωθυπουργός πρόκειται να είναι ο Αντώνης Σαμαράς, λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Ο εν λόγω πολιτικός είναι πλέον αθεράπευτα φθαρμένος, έχοντας οδηγήσει το κόμμα της ΝΔ. στα πρόθυρα της διάλυσης.
Ο Γκαπ πέρασε το παραμύθι του "λεφτά υπάρχουν" επειδή είχε σκόπιμα κρατηθεί πιο πριν στο απυρόβλητο, ενώ είχαν σκηνοθετηθεί σκόπιμα ρίξεις της πλάκας με τον Σιμίτη. Όπως γράφω εδώ και χρόνια, το πιθανότερο είναι το δόσιμο της καρέκλας στην Θεοδώρα Μπακογιάννη, ως την πλέον γνήσια εκπροσώπου του Μητσοτακισμού, δηλαδή της πολιτικής διαλύσεως της χώρας. Γι αυτόν τον λόγο κρατιέται η εν λόγο "πολιτικός" στο απυρόβλητο, ενώ είναι η δεδηλωμένη μνημονιακότερη των μνημονιακών, ακόμη προ της εφευρέσεως του μνημονίου. Οι υπόλοιποι αποτελούν τα παιδιά για όλες τις δουλειές του "επίτιμου". Τα διάφορα "Ζάππεια" επιχειρούν μόνο να περάσουν την ιδέα των φοροαπαλλαγών στα μονοπώλια, αφού αυτά επελάσουν για να ιδιοποιηθούν έναντι πινακίου διοξίνης την κρατική περιουσία και αφού οι μισθοί έχουν κατεβεί σε επίπεδα όχι Βουλγαρίας αλλά ζούγκλας Αμαζονίου.
Είναι λογικό, ότι σε τέτοια βάση μαγαζιά δεν κρατιούνται. Τέτοια μέτρα επιβάλλονται, όταν αποσκοπείται να συνηθίσει ένας λαός την ιδέα της πλήρους διαλύσεως της εθνικής, κρατικής οντότητος. Και επειδή στο παρελθόν ο Ελληνικός λαός έχει δώσει πολλαπλά δείγματα πατριωτισμού, τα κλιμακούμενα σχέδια δείχνουν, ότι έχει ήδη αποφασισθεί η ολοκληρωτική φυσική εξόντωσή του.
Το μπάχαλο αναμένεται πρωτόγνωρα τεράστιο. Τα πάντα θα βρεθούν στον αέρα. Οι συμπληγάδες όμως τότε ανοίγουν, αλλά μόνο για μια στιγμή.
Η νύκτα μετατρέπεται σε ημέρα στα ύδατα του Τιτανικού από την έκρηξη στο μηχανοστάσιο για δεύτερη φορά. Για πρώτη φορά μετατρέπεται η νύκτα σε ημέρα από τα βαρελότα και τα βεγγαλικά των εορταζόντων στο κατάστρωμα, λίγα λεπτά πριν την έκρηξη της βόμβας. Και λίγα λεπτά πριν τον καταιγιστικό κρότο της εκρήξεως, επικρατεί ο τεράστιος κρότος από τους φελλούς του ανοίγματος εκατοντάδων φιαλών σαμπάνιας. Αυτές οι δυο λάμψεις και οι δυο κρότοι σηματοδοτούν το άνοιγμα και το κλείσιμο των συμπληγάδων. Λίγες στιγμές, κατά τις οποίες μπορεί να τα επιτευχθεί η ανατροπή του του μετεωριζομένου.
Κατά την στιγμή αλλαγής παραδείγματος δεν υφίσταται παράδειγμα.
Αυτή είναι η ώρα του Μυστικού. Η ώρα των Γραμμάτων, του Αριθμού.
3. ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΜΥΘΟΙ - ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΘΟΝΙΑ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ ΣΤΑ ΗΡΩΙΚΑ ΕΠΗ
Όλες οι θρησκείες στηρίζονται στην μυθοπλασία, όσο κι αν κάποιοι εκπρόσωποι τους, ή πιστοί σε αυτές, εγείρουν αίτημα ιστορικής αλήθειας, όσο αφορά το περιεχόμενο αρκετών ιερών κειμένων. Από την στιγμή, που στις θρησκείες λειτουργούν ιερά σύμβολα, αυτά συνίστανται σε συσχετισμό με εξιστόρηση μύθων. Η εμμονή στην ιστορικότητα των μύθων είναι αφελής και στην ουσία δεν προσθέτει τίποτε το αξιόλογο ή ουσιαστικό - πέρα από την καλλιέργεια αφέλειας, δηλαδή θρησκοληψίας - στην λειτουργικότητα των ιερών μύθων, η οποία συνιστά και την εν τέλει χρησιμότητα και ουσία τους. Διότι το αφηρημένο συμπυκνώνει το συγκεκριμένο και το αποδίδει πιο δυναμικά, ενισχύοντας το μήνυμά του. Η έννοια της αληθείας σε υπερβατικό επίπεδο διαφέρει τελείως από την ιστορική πραγματικότητα. Διότι η δεύτερη λειτουργεί στα πλαίσια του χρόνου, υποκείμενη - δηλαδή κυριαρχούμενη - από αυτόν, ενώ Ο ΜΥΘΟΣ ΔΟΜΕΙ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.
Όπως έχει καταδείξει η σύγχρονη θεωρητική φυσική, το υποκείμενο συμμετέχει με ενεργό τρόπο στην διαμόρφωση της πραγματικότητος. Και η συνείδηση δεν αποτελεί ιδιότητα του υποκειμένου, η οποία εδράζεται σε αυτό τεμαχισμένη σε ατομικές μερίδες, αλλά το υποκείμενο ως τεμαχισμός της υπάρξεως μετέχει στην συνείδηση, η οποία αποτελεί υπερκειμένη των υποκειμένων σφαίρα. Η σύγχρονη επιστήμη επεκτείνεται πλέον πέραν των εννοιών της ύλης και της ενέργειας ως εκδηλώσεις του υπαρκτού και στην έννοια της πληροφορίας, η οποία συνιστά την τρίτη οντική κατηγορία στην σύνθεση της υπάρξεως.
Όσο και εάν ηχεί παράξενο, η υπερβατική αλήθεια είναι ισχυρότερη της ιστορικής πραγματικότητος, διότι αυτή ανάγεται στην σφαίρα της πληροφορίας, η οποία δομεί και κατευθύνει τις υλικές και ενεργειακές εκφάνσεις.
Η διαδικασία της δομήσεως του χρόνου μέσω της μυθοπλαστικής (αλλά και απομυθοπλαστικής, δηλαδή "διαφωτιστικής") διαδικασίας στην σφαίρα της πληροφορίας υπέχει καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση του ιστορικού χρόνου και κατά συνέπεια στην διαμόρφωση της ιστορικής πορείας.
Η εκμετάλλευση αυτής της διαδικασίας αποτελεί θεμελιακή λειτουργία για το Μάτριξ. Πάνω σε αυτήν την διαπίστωση πρόκειται να στηριχθεί προσεχώς και η τρίτη πρόταση περί δημιουργίας ρωγμής.
Έχω αναφέρει σε πρόσφατες αναρτήσεις, ότι τα ανώτατα μαθηματικά, τα οποία αποδίδουν ανάλογες διαδικασίες, δεν διδάσκονται σε εκπαιδευτικά ιδρύματα και διαφυλάσσονται ως ιερή απώτερη γνώση στα πλαίσια προωθημένων ιερατείων.
(Σε πρόσφατη συζήτηση που είχα με ένα σημαντικό για τα κριτήριά μου επιστήμονα και συγγραφέα στην Ελλάδα, ο οποίος έχει ενεργό συνεισφορά και στην συμβατική και την μη συμβατική έρευνα, αυτός έκφρασε την υποψία, ότι δεν υπάρχει άλλη περίπτωση από το να είμαι μυημένος σε κάποιο κύκλωμα, δεδομένου ότι κάποια από τα γραφόμενά μου προϋποθέτουν αυξημένες γνώσεις βιοχημείας, τις οποίες λόγω θέσεως δεν μπορώ να διαθέτω. Τοποθετούμαι λοιπόν ευθέως έναντι των φίλων επισκεπτών και επισκεπτριών αυτής της σελίδας, ότι ουδέ μια σχέση έχω με οποιοδήποτε μυητική εταιρία ή ομάδα. Τα εδώ κατατιθέμενα αποτελούν αποκλειστικά προσωπικές θεωρήσεις του γράφοντος. Γι αυτό και η περίπτωση λαθεμένων αντιλήψεων είναι πιθανότατη).
Την υπεροχή της μυθοπλασίας έναντι της ιστορίας τονίζει και ο Αριστοτέλης στο κατ΄εξοχήν περί μυθοπλασίας έργο του, όπου αναλύει τα δεδομένα της τραγωδίας, "Περί Ποιητικής":
Φανερόν δε ἐκ τῶν εἰρημένων και οὐ τό τά γενόμενα λέγειν, τοῦτο ποιητοῦ ἒργον ἐστίν, ἀλλ'
οἷα ἂν γένοιτο, καί τά δυνατά κατά το εἰκός ἢ ἀναγκαίον. ὁ γάρ ἱστορικός καί ὁ ποιητής οὐ τῶ ἢ ἐμμετρα λέγειν ἢ ἂμετρα διαφέρουσιν (εἲη γάρ ἂν τά Ἡροδότου εἰς μέτρα τεθῆναι καί οὐδέν ἧττον ἂν εἲη ἱστορία μετά μέτρου ἢ ἂνευ μέτρων). αλλά τοῦτο διαφέρει τῶ τόν μέν τα γενόμενα λέγειν, τον δε οἷα ἂν γένοιτο. διό καί φιλοσοφότερον και σπουδαιότερον ποίησις ἱστορίας ἐστίν. ἡ μέν γάρ ποίησις μᾶλλον ἢ καθόλου, ἡ δ' ἱστορία τά ἒκαστον λέγει, ἒστιν δέ καθόλου μέν, τῶ ποίω τα ποῖα ἂττα συμβαίνει λέγειν ή πράττειν κατά τό εἰκός ἢ τό αναγκαῖον, οὗ στοχάζεται ἠ ποίησις ὀνόματα ἐπιτιθεμένη.
Δηλαδή, η ιστορία από την ποιητική μυθοπλασία δεν διαφέρουν κατά την έμμετρο ή δια πεζού λόγου διατύπωση, καθότι εάν επαναγράφετο η ιστορία του Ηροδότου με έμμετρο τρόπο, τίποτε δεν θα άλλαζε σε όσα εξιστορούνται. Η υπεροχή της ποιήσεως έναντι της ιστορίας είναι ότι η δεύτερη αναφέρεται σε γεγονότα με τον τρόπο που αυτά συνέβησαν, ενώ η πρώτη θέτει βάσεις ως προς τον τρόπο, που θα πρέπει να συμβαίνουν αυτά. Ενώ η ιστορία αναφέρεται στο εικός, δηλαδή το ξεχωριστό και συγκεκριμένο, η ποίηση αναφέρεται στο καθόλου, στο καθολικό, το οποίο είναι γενικής ισχύος και χρησιμότητος.
Θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε αυτό το χωρίο του Αριστοτέλους στο ότι, ενώ η ιστορία έχει αφηγηματικό περιεχόμενο ως προς συγκεκριμένα και μεμονωμένα γεγονότα, η μυθοπλασία επιχειρεί να θέσει τις αρχές επί των οποίων οφείλει το γίγνεσθαι να λαμβάνει χώρα. Υπό αυτήν την έννοια η σχέση τού μύθου με την αλήθεια, ως τρόπου του αληθώς ζειν, είναι πολύ ισχυρότερη από την όποια συγκεκριμένη αναφορά σε γεγονότα, τα οποία έχουν συμβεί.
Όπως προείπα και όπως θα αναπτύξω αναλυτικότερα στην συνέχεια, αυτή η διαδικασία είναι δομικής μορφής για τις κοινωνικές αντιλήψεις περί του γίγνεσθαι και δομεί την ενιαία υποκειμενική περί χρόνου αντίληψη.
Η χθόνια λατρεία, όπως έχω παραθέσει στις "Θρησκειολογικές Προσεγγίσεις" (στηριζόμενος και στην πραγματεία του Erwin Reisner "Der Dämon und sein Bild" - "Ο Δαίμων και ο Εικονισμός του") έχει διανύσει δυο στάδια, τα οποία διαφέρουν ποιοτικά μεταξύ τους.
Το πρώτο αφορά την περίοδο πριν την επικράτηση του Προμηθεϊκού πνεύματος, η οποία χαρακτηρίζεται ως πρωτόγονη και κατά την οποία κυριαρχεί μονοσήμαντα η βλαστική λατρεία, καθ' ότι ο άνθρωπος είναι υποταγμένος στην καρποφορία της γης στα πλαίσια της λεγόμενης φυσικής "παραγωγής". Η καλλιέργεια είτε δεν υπάρχει ακόμη, είτε υφίσταται σε τελείως πρωτόγονο στάδιο, καλύπτουσα μόνο ένα μέρος της εναπόκτησης των αναγκαίων τροφίμων. Η συμμετοχή των ανθρώπων στα τελετουργικά του εξιλασμού της Γης, με στόχο τον επηρεασμό της φύσεως στην κατεύθυνση της καρποφορίας, διέπεται από το ένστικτο της επιβιώσεως σε αυθόρμητη βάση.
Εφ' όσον ο άνθρωπος γίνεται ανεξάρτητος από τις βλαστικές αποδόσεις της γης μέσω του Προμηθεϊκού πνεύματος, παύει πλέον αυτός να θεωρεί, ότι η επιβίωσή του εξαρτάται άμεσα από την διαδικασία των εξιλασμών (μέσω αίματος). Εδώ αξίζει να αναφερθεί, ότι το Προμηθεϊκό πνεύμα δεν διέπει μόνο την ανάπτυξη της καλλιέργειας, αλλά και μια πληθώρα τεχνών και τεχνικών, οι οποίες προσδίδουν στην ανθρώπινη ύπαρξη όλο και αυξανόμενη αυτοτέλεια έναντι των φυσικών δυνάμεων. Με την βλαστική λατρεία ο άνθρωπος επιχειρεί να επηρεάσει την φύση, ενώ με το Προμηθεϊκό πνεύμα προσπαθεί να την "δαμάσει", αξιοποιώντας ή και "κυριαρχώντας" πάνω σε κάποια φυσικά δεδομένα.
Συνεχίζεται στο τρίτο μέρος.
Στο πρώτο μέρος αυτής της πραγματείας προέβαλλα το επιχείρημα, ότι οδεύουμε προς αλλαγή "παραδείγματος", δηλαδή αλλαγή κοσμοθεωρίας, στην οποία θα στηρίζεται η αναπαραγωγή της σύνολης ζωής σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ίδια η παγκοσμιοποίηση ως οικουμενικό καθεστώς, στοχεύοντας σε δομές παγκόσμιας διακυβέρνησης και παγκόσμιο νόμισμα, δηλαδή παγκόσμιο κράτος και οικονομία, δεν αποσκοπεί απλά στην διεύρυνση/επέκταση ενός από τα υπάρχοντα πρότυπα σε πλανητική κλίμακα. Τα κέντρα, τα οποία εκπόνησαν και προωθούν την επιβολή αυτού του σχεδιασμού, ποτέ δεν έκρυψαν τον τελικό στόχο τους, κάνοντας απροκάλυπτα και αναφανδόν αναφορές σε "νέα τάξη". Ότι η "νέα τάξη" πρόκειται να είναι, συμφώνως προς τον προγραμματισμό τους, ριζικά διαφορετική από την προηγουμένη, διαφαίνεται από την διακήρυξή τους, ότι αυτή θα προκύψει από "χάος", από την πλήρη δηλαδή αποδόμηση τής προηγουμένης "τάξεως".
Το επερχόμενο "χάος" σκοπεύουν κατά συνέπεια να είναι ηθελημένο, προγραμματισμένο και ελεγχόμενο. Πρόκειται δηλαδή για ένα ελεγχόμενο "χάος", τουτέστιν μια πλήρως και αυστηρά δομημένη εξέλιξη. Κατά συνέπεια πρόκειται γι ένα κατ' επίφαση "χάος", το οποίον μπορεί μεν να αντιβαίνει στην έννοια τής μέχρι τούδε δοτής και καθ' όλα ελεγχόμενης "τάξεως", δεν αντιβαίνει όμως διόλου στην έννοια της δομής. Όσοι τουλάχιστον ασχολούμεθα επαγγελματικά στον χώρο τών δομικών έργων, γνωρίζουμε σαφώς, ότι και η κατεδάφιση κάποιας υπάρχουσας δομής γίνεται βάσει σχεδίου, το οποίο εφαρμόζει πλήρως τις υπάρχουσες προδιαγραφές και τούς τεχνικούς κανόνες. Ακόμη και αυτό, το οποίο παρουσιάζεται κάποιες φορές ως "ανεξέλεγκτο", όπως η παράδοση κάποιων ακινήτων στην διαβρωτική φθορά τού χρόνου, ή η καταστροφή μέσω εμπρησμών, οι οποίοι γίνονται με δόλιο τρόπο, ώστε να φαίνονται ατυχήματα, διέπονται από καλά προσχεδιασμένη δολιότητα και αυστηρή επιτήρηση.
Κατά συνέπεια, δεν μπορεί επί του προκειμένου να γίνεται σοβαρά λόγος περί χάους, αλλά στην ουσία πρόκειται για σκηνοθετημένη προσομοίωση δήθεν ανεξέλεγκτων καταστάσεων, κατά την διάρκεια των οποίων κάποιες - δευτερεύουσες - δομές του συστήματος, μεγίστης όμως σημασίας για την κοινωνική και οικονομική οργάνωση και ομαλή λειτουργία αποδομούνται, με τρόπο ταχύ και βίαιο, ώστε αυτές να φαίνονται ανεξέλεγκτες, ενώ είναι πλήρως και μέχρι λεπτομέρειας ελεγχόμενες. Για να δέσει η σάλτσα επιστρατεύεται μια προπαγάνδα, η οποία καλλιεργεί ατμόσφαιρα συντελείας. Ημερολόγια των Μάγιας, προσκρούσεις πλανητών, διελεύσεις κομητών, προφητείες ινδιάνων και "ιερού" περιεχομένου καταστροφολογίες, νοστραδάμοι και ότι άλλο ήθελε ενισχύσει την πολιτική του σοκ, ένεκα υποτιθέμενης συντέλειας.
Επί του προκειμένου αρμόζει να λάβουμε επιπροσθέτως όλες εκείνες τις φυσικές καταστροφές, οι οποίες ενώ παρουσιάζονται ως υποτιθέμενες θεομηνίες, βρίσκονται πλήρως κάτω από τον τεχνολογικό έλεγχο των νεοταξικών κυκλωμάτων. Μέσω του συστήματος HAARP. και των αεροψεκασμών (chemtrails) έχουν καταστεί πλέον τα τσουνάμια και οι σεισμοί κατά βούληση καταστροφές στα χέρια των εξουσιαστών.
Η βύθιση του υπερωκεανίου "Λουζιτάνια" το έτος 1915 με βόμβα, την οποίαν τοποθέτησαν πράκτορες των ΗΠΑ στο μηχανοστάσιο του και η οποία αποδόθηκε σε τορπίλη γερμανικού υποβρυχίου, στάθηκε η αφορμή για την είσοδο των ΗΠΑ στον πρώτο παγκόσμιο παγκόσμιο πόλεμο. Η ανθρωπότητα εμφανίζεται απρόθυμη να διδαχθεί από τις εμπειρίες του παρελθόντος. Και το μεγαλύτερο πλοίο της εποχής εκείνης, ο Τιτανικός εικάζεται ότι βυθίστηκε λόγω ξεκαθαρίσματος εσωτερικών λογαριασμών στα κλιμάκια της εξουσίας τρία χρόνια πριν την βύθιση του "Λουζιτάνια". Κατά το μοιραίο ταξίδι επέβαιναν στο πλοίο δύο πολυεκατομμυριούχοι, οι οποίοι προΐσταντο συγκροτημάτων, τα οποία αποτελούσαν οικονομικές αυτοκρατορίες. Αυτοί ήσαν οι Benjamin Guggenheimer και Johann Jakob Astor. Ο Isidor Straus επίσης πολυεκατομμυριούχος, καθώς και ο Major Archie Butt, ο οποίος ήταν ο στενότερος σύμβουλος του προέδρου των ΗΠΑ Ταφτ επέβαιναν στο πλοίο. Μια σειρά παράξενα γεγονότα, τα οποία συνέβησαν στον Τιτανικό πριν αυτό βυθιστεί μετά την πρόσκρουση στο παγόβουνο, τα οποία έλαβαν χώρα και κατά την διαδικασία διάσωσης των ναυαγών, η οποία είχε αποτέλεσμα να πνιγούν περίπου 1500 από τους 2400 επιβαίνοντες στο πλοίο, οδήγησαν γρήγορα στην υποψία, ότι τι πλοίο βυθίστηκε σκοπίμως, με στόχο την είσπραξη των ασφάλιστρων, πριν οδηγηθούν οι υποψίες στην δολοφονία των Γκούγκενχαϊμ, Άστορ, Στράους και Μπαττ.
Αυτά τα γεγονότα καθορίζουν σημαντικότατες εμπειρικές τιμές στην διάθεση των εξουσιαστικών επιτελείων, τα οποία απεργάζονται τα σχέδια παγκοσμίου επιβολής, σχετικά με την απάθεια η οποία μπορεί να χαρακτηρίζει το ανθρώπινο κοπάδι.
Όλοι δηλώνουμε μέσα στο καθεστώς μηντιακού και πληροφορικού φετιχισμού πληροφορημένοι και ευαισθητοποιημένοι, παραβλέποντας όμως, ότι αυτά αποτελούν όπλα προπαγανδιστικού καταιγισμού στην επιχειρησιακή ευχέρεια αυτών, οι οποίοι απεργάζονται το κεντρικό σχέδιο ηγεμονεύσεως, το λεγόμενο "master plan". Παραβλέποντας ακόμη, ότι αυτοί την φορά είμαστε όλοι επιβάτες τού σύγχρονου "Τιτανικού".
Το όλο ζήτημα αφορά αποκλειστικά δυο λεπτά σημεία:
- Σημαίνει τελικά "Τιτανικός" την καταβύθιση ως αναπόφευκτο αδιέξοδο; Είμαστε τα αμέσως επόμενα εξιλαστήρια θύματα μιας κλιμακούμενης γενικευμένης αιματοχυσίας, η οποία στοχεύει στην επιβολή της διαδόχου καταστρώσεως της εξουσίας;
- Εάν απαντηθεί καταφατικά το προηγούμενο ερώτημα, δεν μένει παρά να λάβουμε το λουτρό μας, να καλοπιστούμε και να αποφασίσουμε εάν προτιμούμε το πάρτυ στην τραπεζαρία, ή το πάρτυ στο κατάστρωμα, πριν την μοιραία έκρηξη, ούτως ώστε να χαλαρώσουμε πριν την έξαρση του πανικού.
Εάν όμως θεωρούμε, ότι υπάρχει διέξοδος, ότι τα ναυπηγία της δημιουργίας δεν έδωσαν ύπαρξη στον άνθρωπο μόνο και μόνο για να βιώνει προαποφασισμένα ναυάγια, βυσσοδομώντας στις ονειρώξεις της απάθειας προ του δήθεν "μοιραίου", τότε προκύπτει μια σειρά με άλλα ερωτήματα:
1. Πού έχει τοποθετηθεί η βόμβα στο "Λουζιτάνια";
2. Πώς αυτή μπορεί να εξουδετερωθεί;
3. Μήπως πρέπει να αναβληθούν οι εορτασμοί και οι διασκεδάσεις μέχρι την σύλληψη των βομβιστών;
Πώς μπορούμε όμως να χειριστούμε αυτά τα ερωτήματα;
Δεδομένου ότι περί μύθου και συμβόλων ο λόγος, αλλά και διότι nomen est omen (το όνομα συνιστά σημείον) ας ανατρέξουμε στο όνομα του προκειμένου ιστορικού παραδείγματος, αλλά ταυτοχρόνως στην εικόνα, η οποία προηγείται στην ανάρτηση του κειμένου του πρώτου μέρους:
Το όνομα "Τιτανικός" δόθηκε προφανώς σε αυτό το πλοίο λόγω μεγέθους. Η Τιτανομαχία θεωρείται η μεγίστη των μαχών και ο προσδιορισμός τιτάνιος αποδίδεται σε πράγματα που ξεπερνούν τα ανθρώπινα μέτρα. Οι μοίρα των Τιτάνων όμως ήταν να κατακρημνιστούν στα Τάρταρα. Στα μέτρα ενός πλοίου αυτό σημαίνει την καταβύθισή του σε βαθιά ύδατα. Αποτέλεσε η ονομασία αυτού του πλοίου ένα μορφογενετικό πεδίο, το οποίο καθόρισε το "τιτανικό" πεπρωμένο του;
Στην πράξη Τιτάνες είναι οι ιερουργοί των χθόνιων ιερατείων, όσο αυτά λειτουργούσαν σε πρωτόγονο στάδιο πριν την επικράτηση του πολιτισμού. Βάφοντας το πρόσωπό τους με άσπρη σκόνη, γύψο, τουτέστιν τίτανο, υποκαθιστούσαν με αυτόν το τρόπο την μάσκα, η οποία επικάλυπτε τους σπασμούς του προσώπου στην φάση της σαμανιστικής εκστάσεως, όταν το πνεύμα κυρίευε τον ιερουργό. Οι απόγονοι των Τιτάνων, ως σύγχρονα χθόνια ιερατεία, αποτελούν τον απώτερο πυρήνα της εξουσίας, τα οποία καλυμμένα πίσω από το "προφανές" των "βεβήλων" (profan) αποφασίζουν για τις τύχες της ανθρωπότητος ερήμην αυτής.
Έσχατος των Τιτάνων είναι ο Προμηθεύς, ο οποίος απελευθερώνει τους ανθρώπους από την άγνοια, δηλαδή την ηγεμονία των Τιτάνων. Το Προμηθαϊκό Πνεύμα καθιστά μέσω της προόδου τον άνθρωπο ανεξάρτητο από τις βλαστικές δυνάμεις της φύσεως. Οι εξιλασμοί, οι οποίοι έχουν στόχο την καρποφορία τής Μητέρας Γης, παύουν να αποτελούν πλέον κοινωνική ανάγκη. Κατ' αυτόν τον τρόπο η κοινωνία δεν αποδέχεται πλέον τις ανθρωποθυσίες ως μορφή εξιλασμού (ιδέ και "Θρησκειολογικές Προσεγγίσεις" του γράφοντος στο scribd.com).
Ο Προμηθεύς όμως δεν ολοκληρώνει το έργο του με το δώρο της γνώσεως στους ανθρώπους. Ο Αισχύλος, όχι μόνο ως άριστος γνώστης του συμβολικού περιεχομένου, το οποίον δομεί ο μύθος, αλλά και ως συνειδητότατος τραγωδός, δηλαδή ενεργά παρεμβαίνων στην διαδικασία της μυθοπλασίας, μεταδίδει στον "Προμηθέα Δεσμώτη" στον διάλογο μεταξύ Ερμού και Προμηθέως, όπου ο Προμηθεύς προλέγει το τέλος της κυριαρχίας του Διός, ότι ο Προμηθεύς είναι κάτοχος ενός μυστικού, το οποίον δεν εκμυστηρεύεται σε κανένα και το οποίον προσπαθεί ματαίως να του αποσπάσει ο Ερμής:
ΕΡΜΗΣ
Σαν να 'μουν δηλαδή παιδί με περιπαίζεις.
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
Παιδί κι ακόμα πιο άμυαλος δεν είσαι τάχα,
αν περιμένεις τιποτ' από με να μάθεις;
μα δεν υπάρχει βάσανο και καμιά τέχνη
που ο Δίας θα με κατάφερνε το μυστικό μου
να πω, πριν τ' άτιμά μου αυτά δεσμά λυθούνε.
Κι έτσι λοιπόν ας πάει να σκα η πορφύρα και η φλόγα,
με τουλούπες λευκόφτερες χιονιάς κι υπόγειους
ας σει τα πάντα βροντισμούς κι ας συνταράζει,
μα εμένα τίποτ' απ' αυτά δε θα λυγίσει,
που να τού πω από ποιον το θρόνο του θα χάσει.
Με αυτούς τους στίχους της τραγωδίας προαναγγέλλει ο Αισχύλος μια επόμενη χειραφέτηση του ανθρώπου από το Προμηθεϊκό Πνεύμα , ανάλογη σε βαρύτητα και εύρος με την πρώτη, η οποία θα σημάνει "και την απώλεια του θρόνου για τον Δία".
Μήπως τελικά πρόκειται για την αποκάλυψη του τρόπου, με το οποίον απασφαλίζονται οι βόμβες των Τιτανικών καθώς και των κρυψώνων τους;
Με αυτό το ερώτημα θα ασχοληθώ στα επόμενα κεφάλαια.
Εισαγωγικά όμως θέλω να αναφερθώ στην ιδιαιτερότητα των στιγμών και για ποιο λόγο το τόσο τεράστιας σημασίας αυτό ζήτημα, το οποίο κωδικοποιεί συμβολικά ως ύστερη μυθοπλασία η τραγωδία του Αισχύλου, μπορεί να αποκτά ζωτική σημασία στην τρέχουσα φάση:
Η αποδόμηση της τρέχουσας αταξίας, ή "τάξης" κατά τους "πεφωτισμένους", είναι επόμενο, όσο αυτή κλιμακώνεται και πριν ακόμη επιχειρηθεί η επιβολή της νέας αταξίας, ή "τάξης' κατά τους "πεφωτισμένους", να οδηγήσει σε μια πάρα πολύ ρευστή κατάσταση. Μια κατάσταση, κατά την οποίαν η έξωθεν κατάστρωση του καθεστώτος θα έχει ξεμονταριστεί από την βάση της και θα κλυδωνίζεται παραπαίουσα, χωρίς ακόμη να έχει συνδεθεί στα θεμέλια η νέα κατάστρωση. Πρόκειται για μια φάση, κατά την οποίαν η εξουσία θα βρεθεί χωρίς νομιμοποίηση, έχοντας αναιρέσει σκοπίμως την προηγουμένη, πριν ακόμη επιτύχει να εγκαθιδρύσει την επομένη.
Η τακτική του σοκ προϋποθέτει μετεωρισμό. Άνευ αυτού δεν μπορεί να υπάρξει αίσθηση απώλειας της ισορροπίας, ούτως ώστε η μάζα να τρέξει κατόπιν να πιαστεί από οτιδήποτε της προσφέρεται, το οποίο θα δημιουργούσε αίσθηση ή ψευδαίσθηση σταθερότητος.
Τότε είναι η στιγμή, που - για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα - ανοίγουν οι Συμπληγάδες.
Αυτοί που διαθέτουν πλοήγηση και ζύγισμα μπορούν τότε να τις περάσουν. Από το πίσω μέρος όμως οι Συμπληγάδες είναι ευάλωτες, οπότε βγαίνουν οι σκαπάνες.
Μια τέτοιου είδους διαδικασία σκηνοθετημένου μετεωρισμού συμβαίνει κατά την περίοδο διεξαγωγής εκλογών. Για να γίνει πιστευτή η αυθαιρεσία της δήθεν έκφρασης της ανύπαρκτης λαϊκής ετυμηγορίας μέσω των εκλογών, το καθεστώς μετεωρίζεται ηθελημένα, ωσάν να μην υπήρχε κυβέρνηση, επιτρέποντας στο πόπολο να αυθαιρετεί σε βάρος της ισχύουσας νομοθεσίας. Κατά την διάρκεια των ολίγων ημερών προ των εκλογών στα εργοστάσια παραγωγής σκυροδέματος δουλεύουνε πενταπλές βάρδιες.
Το καθεστώς εν Ελλάδι κατέδειξε ότι βαδίζει προς την επιβολή του πλήρους μπαχανάλιου. Πέραν ότι αυτό ενεργεί πλέον με απροκάλυπτα φασιστικές μεθόδους, το κομματικό σκηνικό έχει βάναυσα απαξιωθεί στην σφαίρα του γελοίου. Εδώ και χρόνια γράφω, ότι ετοιμάζεται κυβέρνηση γκρουπούσκουλων, ως υποτιθέμενη συγκυβέρνηση αποκομμάτων, η οποία θα προβεί σε πολύ χοντρές εθνικές προδοσίες, πολύ χειρότερες από την κλιμακούμενη πτωχοποίηση του Ελληνικού λαού και το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας. Όσοι πιθανολογούν, ότι επερχόμενος πρωθυπουργός πρόκειται να είναι ο Αντώνης Σαμαράς, λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Ο εν λόγω πολιτικός είναι πλέον αθεράπευτα φθαρμένος, έχοντας οδηγήσει το κόμμα της ΝΔ. στα πρόθυρα της διάλυσης.
Ο Γκαπ πέρασε το παραμύθι του "λεφτά υπάρχουν" επειδή είχε σκόπιμα κρατηθεί πιο πριν στο απυρόβλητο, ενώ είχαν σκηνοθετηθεί σκόπιμα ρίξεις της πλάκας με τον Σιμίτη. Όπως γράφω εδώ και χρόνια, το πιθανότερο είναι το δόσιμο της καρέκλας στην Θεοδώρα Μπακογιάννη, ως την πλέον γνήσια εκπροσώπου του Μητσοτακισμού, δηλαδή της πολιτικής διαλύσεως της χώρας. Γι αυτόν τον λόγο κρατιέται η εν λόγο "πολιτικός" στο απυρόβλητο, ενώ είναι η δεδηλωμένη μνημονιακότερη των μνημονιακών, ακόμη προ της εφευρέσεως του μνημονίου. Οι υπόλοιποι αποτελούν τα παιδιά για όλες τις δουλειές του "επίτιμου". Τα διάφορα "Ζάππεια" επιχειρούν μόνο να περάσουν την ιδέα των φοροαπαλλαγών στα μονοπώλια, αφού αυτά επελάσουν για να ιδιοποιηθούν έναντι πινακίου διοξίνης την κρατική περιουσία και αφού οι μισθοί έχουν κατεβεί σε επίπεδα όχι Βουλγαρίας αλλά ζούγκλας Αμαζονίου.
Είναι λογικό, ότι σε τέτοια βάση μαγαζιά δεν κρατιούνται. Τέτοια μέτρα επιβάλλονται, όταν αποσκοπείται να συνηθίσει ένας λαός την ιδέα της πλήρους διαλύσεως της εθνικής, κρατικής οντότητος. Και επειδή στο παρελθόν ο Ελληνικός λαός έχει δώσει πολλαπλά δείγματα πατριωτισμού, τα κλιμακούμενα σχέδια δείχνουν, ότι έχει ήδη αποφασισθεί η ολοκληρωτική φυσική εξόντωσή του.
Το μπάχαλο αναμένεται πρωτόγνωρα τεράστιο. Τα πάντα θα βρεθούν στον αέρα. Οι συμπληγάδες όμως τότε ανοίγουν, αλλά μόνο για μια στιγμή.
Η νύκτα μετατρέπεται σε ημέρα στα ύδατα του Τιτανικού από την έκρηξη στο μηχανοστάσιο για δεύτερη φορά. Για πρώτη φορά μετατρέπεται η νύκτα σε ημέρα από τα βαρελότα και τα βεγγαλικά των εορταζόντων στο κατάστρωμα, λίγα λεπτά πριν την έκρηξη της βόμβας. Και λίγα λεπτά πριν τον καταιγιστικό κρότο της εκρήξεως, επικρατεί ο τεράστιος κρότος από τους φελλούς του ανοίγματος εκατοντάδων φιαλών σαμπάνιας. Αυτές οι δυο λάμψεις και οι δυο κρότοι σηματοδοτούν το άνοιγμα και το κλείσιμο των συμπληγάδων. Λίγες στιγμές, κατά τις οποίες μπορεί να τα επιτευχθεί η ανατροπή του του μετεωριζομένου.
Κατά την στιγμή αλλαγής παραδείγματος δεν υφίσταται παράδειγμα.
Αυτή είναι η ώρα του Μυστικού. Η ώρα των Γραμμάτων, του Αριθμού.
3. ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΜΥΘΟΙ - ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΘΟΝΙΑ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ ΣΤΑ ΗΡΩΙΚΑ ΕΠΗ
Όλες οι θρησκείες στηρίζονται στην μυθοπλασία, όσο κι αν κάποιοι εκπρόσωποι τους, ή πιστοί σε αυτές, εγείρουν αίτημα ιστορικής αλήθειας, όσο αφορά το περιεχόμενο αρκετών ιερών κειμένων. Από την στιγμή, που στις θρησκείες λειτουργούν ιερά σύμβολα, αυτά συνίστανται σε συσχετισμό με εξιστόρηση μύθων. Η εμμονή στην ιστορικότητα των μύθων είναι αφελής και στην ουσία δεν προσθέτει τίποτε το αξιόλογο ή ουσιαστικό - πέρα από την καλλιέργεια αφέλειας, δηλαδή θρησκοληψίας - στην λειτουργικότητα των ιερών μύθων, η οποία συνιστά και την εν τέλει χρησιμότητα και ουσία τους. Διότι το αφηρημένο συμπυκνώνει το συγκεκριμένο και το αποδίδει πιο δυναμικά, ενισχύοντας το μήνυμά του. Η έννοια της αληθείας σε υπερβατικό επίπεδο διαφέρει τελείως από την ιστορική πραγματικότητα. Διότι η δεύτερη λειτουργεί στα πλαίσια του χρόνου, υποκείμενη - δηλαδή κυριαρχούμενη - από αυτόν, ενώ Ο ΜΥΘΟΣ ΔΟΜΕΙ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.
Όπως έχει καταδείξει η σύγχρονη θεωρητική φυσική, το υποκείμενο συμμετέχει με ενεργό τρόπο στην διαμόρφωση της πραγματικότητος. Και η συνείδηση δεν αποτελεί ιδιότητα του υποκειμένου, η οποία εδράζεται σε αυτό τεμαχισμένη σε ατομικές μερίδες, αλλά το υποκείμενο ως τεμαχισμός της υπάρξεως μετέχει στην συνείδηση, η οποία αποτελεί υπερκειμένη των υποκειμένων σφαίρα. Η σύγχρονη επιστήμη επεκτείνεται πλέον πέραν των εννοιών της ύλης και της ενέργειας ως εκδηλώσεις του υπαρκτού και στην έννοια της πληροφορίας, η οποία συνιστά την τρίτη οντική κατηγορία στην σύνθεση της υπάρξεως.
Όσο και εάν ηχεί παράξενο, η υπερβατική αλήθεια είναι ισχυρότερη της ιστορικής πραγματικότητος, διότι αυτή ανάγεται στην σφαίρα της πληροφορίας, η οποία δομεί και κατευθύνει τις υλικές και ενεργειακές εκφάνσεις.
Η διαδικασία της δομήσεως του χρόνου μέσω της μυθοπλαστικής (αλλά και απομυθοπλαστικής, δηλαδή "διαφωτιστικής") διαδικασίας στην σφαίρα της πληροφορίας υπέχει καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση του ιστορικού χρόνου και κατά συνέπεια στην διαμόρφωση της ιστορικής πορείας.
Η εκμετάλλευση αυτής της διαδικασίας αποτελεί θεμελιακή λειτουργία για το Μάτριξ. Πάνω σε αυτήν την διαπίστωση πρόκειται να στηριχθεί προσεχώς και η τρίτη πρόταση περί δημιουργίας ρωγμής.
Έχω αναφέρει σε πρόσφατες αναρτήσεις, ότι τα ανώτατα μαθηματικά, τα οποία αποδίδουν ανάλογες διαδικασίες, δεν διδάσκονται σε εκπαιδευτικά ιδρύματα και διαφυλάσσονται ως ιερή απώτερη γνώση στα πλαίσια προωθημένων ιερατείων.
(Σε πρόσφατη συζήτηση που είχα με ένα σημαντικό για τα κριτήριά μου επιστήμονα και συγγραφέα στην Ελλάδα, ο οποίος έχει ενεργό συνεισφορά και στην συμβατική και την μη συμβατική έρευνα, αυτός έκφρασε την υποψία, ότι δεν υπάρχει άλλη περίπτωση από το να είμαι μυημένος σε κάποιο κύκλωμα, δεδομένου ότι κάποια από τα γραφόμενά μου προϋποθέτουν αυξημένες γνώσεις βιοχημείας, τις οποίες λόγω θέσεως δεν μπορώ να διαθέτω. Τοποθετούμαι λοιπόν ευθέως έναντι των φίλων επισκεπτών και επισκεπτριών αυτής της σελίδας, ότι ουδέ μια σχέση έχω με οποιοδήποτε μυητική εταιρία ή ομάδα. Τα εδώ κατατιθέμενα αποτελούν αποκλειστικά προσωπικές θεωρήσεις του γράφοντος. Γι αυτό και η περίπτωση λαθεμένων αντιλήψεων είναι πιθανότατη).
Την υπεροχή της μυθοπλασίας έναντι της ιστορίας τονίζει και ο Αριστοτέλης στο κατ΄εξοχήν περί μυθοπλασίας έργο του, όπου αναλύει τα δεδομένα της τραγωδίας, "Περί Ποιητικής":
Φανερόν δε ἐκ τῶν εἰρημένων και οὐ τό τά γενόμενα λέγειν, τοῦτο ποιητοῦ ἒργον ἐστίν, ἀλλ'
οἷα ἂν γένοιτο, καί τά δυνατά κατά το εἰκός ἢ ἀναγκαίον. ὁ γάρ ἱστορικός καί ὁ ποιητής οὐ τῶ ἢ ἐμμετρα λέγειν ἢ ἂμετρα διαφέρουσιν (εἲη γάρ ἂν τά Ἡροδότου εἰς μέτρα τεθῆναι καί οὐδέν ἧττον ἂν εἲη ἱστορία μετά μέτρου ἢ ἂνευ μέτρων). αλλά τοῦτο διαφέρει τῶ τόν μέν τα γενόμενα λέγειν, τον δε οἷα ἂν γένοιτο. διό καί φιλοσοφότερον και σπουδαιότερον ποίησις ἱστορίας ἐστίν. ἡ μέν γάρ ποίησις μᾶλλον ἢ καθόλου, ἡ δ' ἱστορία τά ἒκαστον λέγει, ἒστιν δέ καθόλου μέν, τῶ ποίω τα ποῖα ἂττα συμβαίνει λέγειν ή πράττειν κατά τό εἰκός ἢ τό αναγκαῖον, οὗ στοχάζεται ἠ ποίησις ὀνόματα ἐπιτιθεμένη.
Δηλαδή, η ιστορία από την ποιητική μυθοπλασία δεν διαφέρουν κατά την έμμετρο ή δια πεζού λόγου διατύπωση, καθότι εάν επαναγράφετο η ιστορία του Ηροδότου με έμμετρο τρόπο, τίποτε δεν θα άλλαζε σε όσα εξιστορούνται. Η υπεροχή της ποιήσεως έναντι της ιστορίας είναι ότι η δεύτερη αναφέρεται σε γεγονότα με τον τρόπο που αυτά συνέβησαν, ενώ η πρώτη θέτει βάσεις ως προς τον τρόπο, που θα πρέπει να συμβαίνουν αυτά. Ενώ η ιστορία αναφέρεται στο εικός, δηλαδή το ξεχωριστό και συγκεκριμένο, η ποίηση αναφέρεται στο καθόλου, στο καθολικό, το οποίο είναι γενικής ισχύος και χρησιμότητος.
Θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε αυτό το χωρίο του Αριστοτέλους στο ότι, ενώ η ιστορία έχει αφηγηματικό περιεχόμενο ως προς συγκεκριμένα και μεμονωμένα γεγονότα, η μυθοπλασία επιχειρεί να θέσει τις αρχές επί των οποίων οφείλει το γίγνεσθαι να λαμβάνει χώρα. Υπό αυτήν την έννοια η σχέση τού μύθου με την αλήθεια, ως τρόπου του αληθώς ζειν, είναι πολύ ισχυρότερη από την όποια συγκεκριμένη αναφορά σε γεγονότα, τα οποία έχουν συμβεί.
Όπως προείπα και όπως θα αναπτύξω αναλυτικότερα στην συνέχεια, αυτή η διαδικασία είναι δομικής μορφής για τις κοινωνικές αντιλήψεις περί του γίγνεσθαι και δομεί την ενιαία υποκειμενική περί χρόνου αντίληψη.
Η χθόνια λατρεία, όπως έχω παραθέσει στις "Θρησκειολογικές Προσεγγίσεις" (στηριζόμενος και στην πραγματεία του Erwin Reisner "Der Dämon und sein Bild" - "Ο Δαίμων και ο Εικονισμός του") έχει διανύσει δυο στάδια, τα οποία διαφέρουν ποιοτικά μεταξύ τους.
Το πρώτο αφορά την περίοδο πριν την επικράτηση του Προμηθεϊκού πνεύματος, η οποία χαρακτηρίζεται ως πρωτόγονη και κατά την οποία κυριαρχεί μονοσήμαντα η βλαστική λατρεία, καθ' ότι ο άνθρωπος είναι υποταγμένος στην καρποφορία της γης στα πλαίσια της λεγόμενης φυσικής "παραγωγής". Η καλλιέργεια είτε δεν υπάρχει ακόμη, είτε υφίσταται σε τελείως πρωτόγονο στάδιο, καλύπτουσα μόνο ένα μέρος της εναπόκτησης των αναγκαίων τροφίμων. Η συμμετοχή των ανθρώπων στα τελετουργικά του εξιλασμού της Γης, με στόχο τον επηρεασμό της φύσεως στην κατεύθυνση της καρποφορίας, διέπεται από το ένστικτο της επιβιώσεως σε αυθόρμητη βάση.
Εφ' όσον ο άνθρωπος γίνεται ανεξάρτητος από τις βλαστικές αποδόσεις της γης μέσω του Προμηθεϊκού πνεύματος, παύει πλέον αυτός να θεωρεί, ότι η επιβίωσή του εξαρτάται άμεσα από την διαδικασία των εξιλασμών (μέσω αίματος). Εδώ αξίζει να αναφερθεί, ότι το Προμηθεϊκό πνεύμα δεν διέπει μόνο την ανάπτυξη της καλλιέργειας, αλλά και μια πληθώρα τεχνών και τεχνικών, οι οποίες προσδίδουν στην ανθρώπινη ύπαρξη όλο και αυξανόμενη αυτοτέλεια έναντι των φυσικών δυνάμεων. Με την βλαστική λατρεία ο άνθρωπος επιχειρεί να επηρεάσει την φύση, ενώ με το Προμηθεϊκό πνεύμα προσπαθεί να την "δαμάσει", αξιοποιώντας ή και "κυριαρχώντας" πάνω σε κάποια φυσικά δεδομένα.
Συνεχίζεται στο τρίτο μέρος.
09 Φεβρουαρίου, 2012
ΟΔΕΥΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΗΣ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑΣ - ΑΠΟ ΤΟΝ THEODOR ADORNO ΣΤΟΝ ΕΡΓΔΗΜΕΡΓ
Τιτάν - Κυνηγός Κεφαλών της Παπούα, Νέα Γουινέα(τίτανος: άσπρη σκόνη, γύψος στα αρχαία Ελληνικά)
Πολιτισμικό κατάλοιπο των επερχόμενων... "Μεγάλων Παλαιών"
(Ιδιαίτερα σημαντικές οι αντίρροπες σπείρες, τις οποίες φέρει στο μέτωπο)
"ΨΥΧΗΣ ΕΣΤΙ ΛΟΓΟΣ ΕΑΥΤΟΝ ΑΥΞΩΝ"
Ηράκλειτος
1. ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΜΟΙΡΑΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΕΝΕΣΤΩΤΟΣ ΕΤΟΥΣ
Το πολυθρύλητο έτος 2012 κτύπησε σήμερα ως πρώτη την θύρα της Ελλάδος.
Διότι τα σημερινά εν Ελλάδι συμβάντα ξεπερνούν σε παγκόσμιο εύρος και την επίθεση των νατοϊκών μισθοφόρων στην Συρία, η οποία ξεκίνησε προσφάτως.
Η σημερινή ημέρα θα καταγραφεί, όχι μόνον για ιστορία της Ελλάδος, ως μια μοιραία ημέρα.
Σήμερα οι πολιτικοί αρχηγοί των τριών κομμάτων, τα οποία είναι προσδεδεμένα στο άρμα της Λερναίας Ύδρας της τριμερούς επιτροπής με εντόπιο εκπρόσωπο τον Luc-α Παπαδήμο συναποφάσισαν το δεύτερο μνημόνιο ως ουσιαστική ταφόπετρα επάνω στη τύποις λειτουργούσα Ελλαδική "δημοκρατία". Όταν μια μπανανία καλυμμένης μορφής μετατρέπεται σε απροκάλυπτη μπανανία, αυτό συνεπάγεται, ότι οι σκηνοθέτες πίσω από τα παρασκήνια που στήθηκε το τσαντίρι κατά το 1825, το οποίον πλάσαραν ως κατάστημα, αποφάσισαν να κατεβάσουν τα ρολά.
Εναποθέτοντας το φύλο συκής από το εξουσιαστικό τοτέμ, δεδομένου ότι αυτό είναι από την κούνια ευνουχισμένο, διαλαλούν - πέρα από προφάσεις μασκαρεμένων ως δήθεν καλογραιών σε οίκο ανοχής - ότι πλέον καταργούνται και τα τελευταία προσχήματα.
Κρύος ιδρώτας περιλούζει πλέον τους ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων στην Ελλάδα. Γνωρίζουν - ή στην ελαχίστη των περιπτώσεων διαισθάνονται - ότι το διακύβευμα ξεπερνά κατά πολύ την όποια μείωση επικουρικών συντάξεων, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, μισθολογική μείωση ή φορολογική επιδρομή. Ο θλιβερός ρόλος πλασιέ βαζελίνης, τον οποίον υποδύεται ο επικεφαλής της "συμπολιτευομένης αντιπολιτεύσεως" με τις εν ψυχρώ διακηρύξεις μέλους του ομίλου κοινωνικών επιβητόρων, ότι με μένα "θα πονέσει ο λαός λιγότερο" δεν μπορεί πλέον να αντιστρέψει τον φόβο, ότι κατρακυλάμε προς την επιβολή ενός άνευ προηγουμένου δράματος: Το βασικό ερώτημα που θέτει πας νοήμων πολίτης σήμερα, είναι ποια μοίρα επιφυλάσσει σε αυτόν, την κοινωνία και το έθνος στα οποία ανήκει η λεγόμενη "νέα τάξη".
Η επιβολή του νέου μνημονίου ήτο τουλάχιστον από τις πρώτες ημέρες του έτους γνωστή τουλάχιστον σε όσους ενημερώνονται από τα μαζικά μέσα. Για κάποιους, οι οποίοι δεν επιβιώνουν γραπωμένοι σε κοινωνικές ονειρώξεις, αυτό ήταν προφανές εδώ και τουλάχιστον είκοσι έτη. Προς τι λοιπόν σήμερα η ανάρτηση των σημαιών μελανού χρώματος; Ο λόγος των αντιδράσεων πηγαίνει πολύ πιο πέρα από τα αποτελέσματα της προσφάτου "εθνοσωτήριου" συσκέψεως των επωασμένων σκυβάλων, τα οποία πλασάρονται ως κομματικοί πατεράδες. Ο μέσος πολίτης σήμερα αντιλαμβάνεται, ότι οδεύουμε προς λεγόμενη αλλαγή "παραδείγματος", δηλαδή κοσμοειδόλου, το οποίο μορφώνεται από διαφορετικό τύπο εξουσίας, από διαφορετικό "μοντέλο" επιβολής, από διαφορετικό σύστημα επικυριαρχίας και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αν είχαν νου και φρόνηση οι πολίτες των κρατών της βορείου Ευρώπης, θα έπρεπε αυτοί πρώτοι να έχουν κατακλύσει τις οδούς και τις πλατείες προ των κυνοβουλίων των χωρών τους ενάντια στην γκανγκστερικού τύπου επιβαλλόμενη "χρεωκοπία" στην Ελλάδα. Διότι κατ' αυτόν τον τρόπο χρεοκοπούν ανοικτά τα ούτως ή άλλως ανύπαρκτα "ευρωπαϊκά ιδεώδη", η όποια δεοντολογία των ευρωπαϊκών "θεσμών", τουτέστιν το σαθρό επικάλυμμα της Ευρωζώνης, τo οποίo λύνεται και δένεται όπως το λαστιχάκι της μαμάς τους για ένα ζευγάρι νάιλον κάλτσες, όταν είχαν καταφθάσει ως "απελευθερωτές" τα αμερικανάκια στις πυρπολημένες από τον πόλεμο πόλεις τους, για να διαπραγματευθούν με την σικελική μαφία και τον υπόκοσμο της Μασσαλίας το μοντέλο της νέας ευρωπαϊκής "ευημερίας" στα εργαστήρια εμπλουτισμού του οπίου με οξικό ανυδρίτη της french connection.
Αν είχαν νου και φρόνηση τα μιντιακώς αγόμενα και φερόμενα κακέκτυπα του homus economikus βανδαλικού τύπου, θα κατανοούσαν, ότι ο προετεταμένος δείκτης της χειρός, τον οποίον προέβαλε με "άγαλμα" στο εξώφυλλο η φασιστοφυλλάδα "Focus" (εάν είχαν μυαλό οι εκδότες του, θα μπορούσαν να κατανοήσουν, ότι χωρίς την Ελληνική Γλώσσα αντί για φακούς θα φόραγαν βελανίδια στα μάτια τους) και τον οποίον επαναπροέβαλε προσφάτως δια ζώσης έμπροσθεν στους ανταποκριτές η κ. προκαθήμενος του ΔΝΤ. με την χυδαιοτέρα των πεζοδρομιακών χειρονομιών, στρέφεται αναφανδόν εναντίον των ιδίων. Διότι στο πρόσωπον του Ελληνισμού καταπτύεται από τους συγχρόνους κανιβάλους η έννοια της Δημοκρατίας. Άνευ της επιφάσεως της οποίας εάν διαβιούσαν αυτοί, πριν τους συλλάβει η μαμά τους, θα την εξεμαύλιζε ο φεουδάρχης.
Αδυνατούν να κατανοήσουν, ότι στην θέση του σημερινού πειραματόζωου, το οποίον αποτελεί η Ελλάς, αύριο θα βρίσκονται αυτοί. Διότι, ακριβώς όπως διαλύθηκε βάσει υπούλου προγραμματισμού η παραγωγική υποδομή, τόσο στον πρωτογενή τομέα όσο και στην μεταποίηση, στην Ελλάδα, αναλόγως έχει συμβεί και στις χώρες, τις οποίες αυτοί θεωρούν "δικές τους". Η αποδημία του "παραγωγικού" κεφαλαίου στις περιοχές της συγχρόνου απανθρώπου δουλείας και στις περιχές των απεράντων φυτειών μεταλλαγμένων, έχουν εξασθενίσει βάναυσα τους εγχωρίους παραγωγικούς τομείς στα υπερόγκως χρεωμένα κράτη της Ευρώπης. Και εναπόκειται στους αληταμπουράδες των λεγόμενων ¨οίκων αξιολόγησης" και στις χρηματιστικές αλχημείες των υπερεθνικών τραπεζοτεράτων να τα υποβαθμίσουν δια νυκτός σε πρώτη φάση και στη συνέχεια δια της φαρμακείας του λεγόμενου "διαρκούς χρέους" (perpetual debt) να τα κηρύξουν υπό πτώχευση. Η "δημιουργική λογιστική" αποτελεί τον υποβιβασμό της οικονομίας σε φαντασιακού τύπου πλασματική διάσταση, όπου η μόνη ισχύουσα λογική είναι αυτή των προγραμμάτων επιβεβλημένης δια τεχνασμάτων υπερχρεώσεως και πτωχεύσεως.
Η σημερινή συμπεριφορά των ευρωπαίων "πολιτών" ομοιάζει με την αναισθησία της Ελλαδικής κοινής γνώμης έναντι του ολοκαυτώματος στην γείτονα Γιουγκοσλαβία, όταν οι σημιτάνθρωποι διακήρυσσαν την Ελλάδα ως "πόλο σταθερότητας και ανάπτυξης" στα Βαλκάνια. Η βαυκαλιστική νοοτροπία του "ανήκομεν εις την Δύσιν" της "λαϊκής δεξιάς", η φασιστική - λαϊκιστική νοοτροπία της υποταγής στα ένστικτα του καταναλωτισμού με ταυτόχρονη "προοδευτική" φρασεολογία των ουραγών του "Πα""σο""κ", η πολιτική κοινωνικής ενσωμάτωσης και βολέματος της συστημικής "αριστεράς" και η "επαναστατική" μπουρδολογία των εξωκοινοβουλευτικών ομάδων έστρωσαν το δρόμο στην σημερινή διαδικασία επιβολής αλλαγής "παραδείγματος".
Η πτώχευση οδηγεί αναμφιβόλως στην υποδούλωση. Όπως όμως έχω αναλύσει σε προηγούμενα κείμενα, θεωρώ την οικονομία ως μέσο και όχι ως σκοπό της εξουσίας.
Κατά συνέπεια, η αρπαγή του εθνικού πλούτου, στην οποία αναφέρονται όλοι όσοι κρατούν κριτική στάση απέναντι στα πράγματα, αποτελεί κατά την άποψή μου μόνο ένα ενδιάμεσο στόχο, ο οποίος αποτελεί προϋπόθεση για αυτά που αποτελούν την εν τέλη στόχευση.
Ούτε είναι δυνατόν η αλλαγή "παραδείγματος" να εκτυλίσσεται στην Ελλάδα, κύρια για να μετατραπεί ο Ελληνικός λαός σε πολύ φθηνή εργατική δύναμη. Ο τεράστιος φυσικός πλούτος της χώρας παρέμεινε κατά τη φάση τής κεφαλαιοκρατικής - επεκτατικής ανάπτυξης της παγκόσμιας αγοράς σχεδόν ανεκμετάλλευτος. Η ψυχολογία της "ψωροκώσταινας", η οποία εντέχνως καλλιεργήθηκε, προϋπόθετε την αποσιώπησή του. Στους Έλληνες επιβλήθηκε έξωθεν και άνωθεν μια ατμόσφαιρα ασημαντότητος, μέσα στα πλαίσια της οποίας έπρεπε να εξοστρακισθεί κάθε προοπτική, κάθε φιλοδοξία, κάθε δημιουργικό όνειρο. Και όσο αφορά το εργατικό δυναμικό, το οποίο εκπροσωπεί εν τέλει ο Ελλαδικός πληθυσμός, αυτό είναι πράγματι αμελητέο μπροστά στις τεράστιες ανθρωποφάρμες των αναδυόμενων οικονομιών στα πλαίσια της "νέας τάξης".
Αλλού λοιπόν πρέπει να αναζητηθεί η ουσία της προσπάθειας να υποδουλωθεί - ή και να εξουδετερωθεί - ο Ελληνικός λαός.
Κάποιοι αναρωτήθηκαν για ποιο λόγο δεν έλαβαν χώρα εγκαίρως κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας ενάντια στην συμφωνία του νέου μνημονίου. Από αυτά που προηγήθηκαν όμως, έχει καταστεί κοινός τόπος σε όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι διαθέτουν εχέφρονα μαχητική ετοιμότητα, ότι η λερναία ύδρα δεν ανατρέπεται με το να γίνουν αυτοί λεία για μια ακόμη φορά στα ρόπαλα και τα δηλητήρια των επωασμένων μόγλυδων αντεροβγαλτών της Eurogendfor στην πλατεία Συντάγματος. Η διαμαρτυρία συνεπάγεται πλέον άγρια καταστολή και εφ' όσον δεν υπάρχει ένα οργανωμένο λαϊκό κίνημα, το οποίο να είναι εις θέσιν να αντιτάξει ανώτερες μορφές πάλης, έχει γίνει πλέον κατανοητό, ότι τα πανό και οι πορείες συνιστούν διαδικασία εκτόνωσης. Για την φασιστική νοοτροπία και την ψυχρή τακτική αυτών που κρατούν και το καρπούζι και το μαχαίρι, οι λαϊκές κινητοποιήσεις με τον τρόπο που έλαβαν χώρα μέχρι τώρα, δεν συνιστούν ουσιαστική πίεση. Από την στιγμή, που το σύστημα αυτοδιαλύεται εκ των έσω και δεν το ενδιαφέρει πλέον η νομιμοφάνειά του, αλλά αποσκοπεί το ίδιο στην πλήρη απαξίωσή του, με βάση την διακηρυγμένη στρατηγική "ORDO EX CHAOS", δεν δίνει δεκάρα για το πόσο αίμα μπορεί να χυθεί. Μέχρι στιγμής έχει δώσει πλείστα όσα παραδείγματα της πλέον χοντρόπετσης αυθαιρεσίας, μετατρέποντας το σύνταγμα σε κουρελόχαρτο και αποκαλύπτοντας, ότι υπάρχει στην πραγματικότητα μόνο μένα κόμμα στην Ελλάδα, αυτό του απροσχημάτιστου και συνεπτυγμένου ανθελληνισμού.
Η ανατροπή εδράζεται στην ουσιαστική αντίσταση. Και αυτή συνιστά, πριν μετατραπεί σε συλλογική δράση, μια εσωτερική ετοιμότητα των ανθρώπων. Αυτή έχει κάποιες πολύ, μα πάρα πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Αυτές δεν διέπονται κυρίως από την ανεξέλεγκτη οργή, αλλά από πολλαπλή επίγνωση (σας παρακαλώ θερμά αυτή να μην συγχέεται με την απόγνωση) η οποία βρίσκει διέξοδο με πολύ συγκεκριμένη προοπτική. Η ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ, Η ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ, Η ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ, Η ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΔΙΑΘΕΣΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ - ΟΠΩΣ ΑΝΕΦΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΑΝΑΡΤΣΗ-ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΤΟ ΕΝΑ ΣΚΕΛΟΣ ΤΟΥ ΗΡΩΙΣΜΟΥ. ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΤΕΧΝΟΓΝΩΣΙΑ.
Η τεχνογνωσία, στην οποία αναφέρομαι, δεν βρίσκεται ούτε στα μαρξιστικά κιτάπια, ούτε στα εγχειρίδια οδηγιών για οδομαχίες, ή ακόμη για λαϊκούς πολέμους. Δεν βρίσκεται ακόμη ούτε σε κανένα από τα υπάρχοντα αναμφιβόλως αξιόλογα πονήματα φιλοσοφικών, κοινωνικών, ψυχολογικών, πολιτικών ή "συνωμοσιολογικών" πραγματειών καθ' εαυτό, το οποίο μπορεί να σχετίζεται αμέσως ή εμμέσως με την όποια ανατροπή της όποιας εξουσίας.
Η τεχνογνωσία αυτή βρίσκεται αφ' ενός μεν μέσα στην σύνολη συσσωρευμένη εμπειρία των αγώνων της ανθρωπότητος ενάντια στην αλλοτρίωση, τον εξουσιασμό και τον ετεροκαθορισμό της. Κατά συνέπεια είναι αναγκαίο να επιχειρηθεί μια απόσταξη των βασικών της συμπερασμάτων, ώστε να ακολουθήσει μια σύνθεση των συμπερασμάτων αυτών σε μια σύγχρονη επαναστατική θεωρία.
Αυτή η τεχνογνωσία βρίσκεται αφ' εταίρου στα χέρια της Πρόνοιας. Η εκπόνηση κάθε λειτουργικής θεωρίας συνιστά μια γνωστική διαδικασία. Με αυτήν την διαπίστωση τίθεται επί τάπητος το μεγάλο ζήτημα της γνωσιολογίας. Περί αυτού έχει δαπανηθεί άφθονο μελάνι διαχρονικά, τόσο από τις διάφορες φιλοσοφικές θεωρήσεις, όσο και από τις διάφορες πρωτοβουλίες κοινωνικών ανατροπών στον θεωρητικό και στον πρακτικό τομέα.
Όπως κατέδειξε με την πρόσφατη σειρά των αναρτήσεων του εδώ, σχετικά το "Βιβλίο της Ζούγκλας" ο ΕργΔημΕργ, η μυθοπλασία δεν αποτελεί μια παρωχημένη ιστορικώς μορφή επηρεασμού και δομήσεως του ψυχισμού σε ατομικό επίπεδο με σοβαρές κοινωνικές προεκτάσεις, καθώς και μεταβιβάσεως κωδικοποιημένης γνώσεως, αλλά εξακολουθεί να εφαρμόζεται με καλυμμένο, αλλά έντονο τρόπο και στην σύγχρονη εποχή.
Ως οπαδός της Πλατωνικής φιλοσοφίας πιστεύω, ότι ισχύει η Πλατωνική διαπίστωση, ότι η γνώση επιφυλάσσεται δια τους εναρέτους. Η γνωστική πορεία δηλαδή συνδέεται με το στοιχείο της αποκαλύψεως.
Οι μεγάλες, καθιερωμένες φιλοσοφικές σχολές αγνοούν ή παρακάμπτουν αυτό το δεδομένο, εστιάζοντας στο γνωστικό υποκείμενο αποκλειστικά το κέντρο της επίτευξης της γνώσεως. Διαφωνούν και αντεπιχειρηματολογούν βασικά μόνον ως προς τον τρόπο που μπορούμε να φθάσουμε στην γνώση. Η αρχική ρήξη στην Ευρωπαϊκή φιλοσοφία εκδηλώθηκε μεταξύ του Λάιμπνιτζ, ως κύριου εκπροσώπου του ορθολογισμού, ο οποίος σχημάτισε την θεωρία, ότι μπορούμε να φθάσουμε στην γνώση αποκλειστικά με την έμφυτο νόηση, επεξεργαζόμενοι αρχετυπικά νοητικά δεδομένα, χωρίς να είναι απαραίτητο να δραστηριοποιηθούν οι αισθήσεις, και αυτών που διαμόρφωσαν την σχολή του Αγγλικού εμπειρισμού. Αυτοί υποστήριξαν, ότι η γνώση μπορεί να έχει αφετηρία μόνο τις αισθήσεις, στα πλαίσια εργαστηριακών πειραματισμών, οι οποίοι οδηγούν στην διαμόρφωση της εμπειρίας. Στην ουσία αυτές οι δυο σχολές κυριάρχησαν, ενώ κάποιες άλλες σημαντικές φιλοσοφικές τάσεις, οι οποίες συγκροτήθηκαν στην συνέχεια, επισυγκέντρωσαν την προσοχή στον ηθικό τομέα. Ο Υπαρξισμός διαμόρφωσε την έννοια της Υπέρβασης (trancedence) η οποία όμως, παρά την μεγάλη σημασία της, εδράζεται και αυτή στην ηθική ελευθερία και την συνείδηση του ατόμου.
Οι μύθοι λειτουργούν με σύμβολα. Ο γνωστικός χειρισμός τους σε βάθος προϋποθέτει την ερμηνεία των συμβόλων. Όμως, όπως δηλώνει ο όρος, στην διαδικασία αυτή ενέχεται ο Ερμής, ώς θεότης ή υπερβατικό στοιχείο. Για την γνωστική προσέγγιση του μύθου, πιστεύω, ότι δεν επαρκούν η νόηση και η αισθητηριακή εμπειρία, αλλά προϋποτίθεται και κάτι βαθύτερο, το οποίο αποδέχονται όλες οι τάσεις, οι οποίες ασχολούνται με την λειτουργικότητα των συμβόλων, τις ερμηνείες τους και τούς αποσυμβολισμούς. Μπορεί να περιγράφουν την ανάλογο διαδικασία με διαφορετικούς τρόπους, προσδίδοντάς της διαφορετικές ονομασίες.
Η τεχνογνωσία λοιπόν του Ηρωισμού, δεν μπορεί να παρακάμπτει μια βαθιά εσωτερική αναζήτηση. Η διαδικασία της κοινωνικής ανατροπής διέρχεται από την προτροπή του Σωκράτη "σκάπτε ένδον". Η ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΔΟΣ Η ΟΠΟΙΑ ΣΥΝΔΕΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ. Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΕΠΕΝΕΡΓΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ.
Αυτές οι διαπιστώσεις δεν μπορούν να έχουν αξία ως αφηρημένα σχήματα, αλλά καλούνται να βρουν συγκεκριμένη πρακτική εφαρμογή στην επαναστατική διαδικασία.
Η αυτογνωσία αντιφάσκει στην έξωθεν και άνωθεν επιβεβλημένη αλλοτρίωση, στον εντοιχισμό του ανθρώπου στα δικτυώματα του Μάτριξ. Η ρωγμή στο Μάτριξ προϋποθέτει την οδό της αυτογνωσίας. Αυτή όμως δεν είναι δυνατόν να προσεγγισθεί μόνο μέσα στο ατομικό περίβλημα, ως ατομικό δράμα του ανθρώπου. Εάν δεν επεκταθεί στον σύνολο άνθρωπο, ως φορέα του πανανθρώπινου δράματος, ως ατομική πρόκληση τού συλλογικώς ζητουμένου, δεν μπορεί να είναι επιτεύξιμη η Αυτογνωσία και η Ανατροπή.
Αυτά τα δύο αποτελούν το σημείο τομής του προσωπικού με το συλλογικό.
ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΣΥΝΕΧΗ ΚΑΙ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΠΟΥ ΔΙΑΤΥΠΩΣΕ Ο ΜΠΕΡΤΟΛΝΤ ΜΠΡΕΧΤ "ΚΑΝΕΝΑΣ Η ΟΛΟΙ" ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΣΤΟΧΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΑΓΗΣ.
2. ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ - ΔΡΟΜΟΙ ΤΑΥΤΟΣΙΜΟΙ
...ο Ηρακλής διαφέρει από τον Μόγλη, ως προς το ότι το προχώρησε το θέμα, φορώντας πλέον μόνιμα τη λεοντή. Δηλαδή, πήρε τη θέση του φονευθέντος λέοντος, ταυτίστηκε με το λιοντάρι, έγινε το λιοντάρι...
...Ανεβείτε στο λιοντάρι και αφήστε το να σας οδηγήσει!
ΕργΔημΕργ
Όπως προανέφερα, αυτά που ανέλυσε ο ΕργΔημΕργ στις προηγούμενες αναρτήσεις, πέρα από την σημαντικότατη ενασχόληση με σύμβολα, τα οποία θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε "κυριαρχικά", με την έννοια ότι ανήκουν σε αυτά τα οποία επικρατούν από πλευράς συχνότητος αναφορών στην σφαίρα των συμβόλων, έχουν πολύ αποκαλυπτικές προεκτάσεις, όσο αφορά την συνέχιση της του φαινομένου της μυθοπλασίας στην σύγχρονη εποχή.
Η εποχή μας υποτίθεται ότι χαρακτηρίζεται από το αντίθετο πνεύμα και πρακτική, η οποία συνίσταται στην απομυθοποίηση. Τόσο η μυθοπλασία, όσο και η απομυθοποίηση αποτελούν διεργασίες, οι οποίες λαμβάνουν χώρα χωρίς κάποιος - ή κάποιοι - να έχουν προβεί προηγουμένως σε ακριβή ορισμό τους. Παρ' όλο, ότι και για τις δυο αυτές διεργασίες έχουν γραφεί σημαντικότατα πονήματα, τα οποία επιχειρούν να προσδιορίσουν αυτές τις έννοιες και να φωτίσουν το περιεχόμενό τους. Παρά ότι οι διάφορες πραγματείες επ' αυτών των θεμάτων εκκινούν συχνά από διαφορετικές αφετηρίες και συχνά επιχειρούν να αντικρούσουν αμοιβαία τα συμπεράσματα στα οποία αυτές καταλήγουν, δεν παύουν να έχουν όλες σημαντική αξία. Δεν είναι κυρίως το πνεύμα, ή οι στόχοι, που αυτές προτίθενται να υπηρετούν αυτά, που προσδίδουν στις διάφορες περί μυθοπλασίας και απομυθοποίησης θεωρήσεις την υπέχουσα αξία, αλλά η ίδια η βασική τους αναφορά, η οποία εστιάζεται με τον όποιον τρόπο στον μύθο.
Ο γράφων απέχει παρασάγγας, ως μη ειδικός, να έχει εξαντλήσει την υπάρχουσα βιβλιογραφία επί του θέματος. Θεωρών όμως την θρησκεία ως βάση επί της οποίας αναπτύσσεται το σύνολο οικονομικό και κοινωνικό εποικοδόμημα, τουτέστιν οι σχέσεις εξουσίας, κατηύθυνε τις όποιες μελέτες του ισοβαρώς, τόσο προς τα κείμενα της πολιτικής χειραφετήσεως, όσο και προς την θρησκειολογία. Ως εκ τούτου, φρονώ, ότι είμαι εις θέσιν να γνωρίζω στοιχειωδώς, τόσο τις υπάρχουσες σχολές σκέψης, οι οποίες υφίστανται, όσο και τις βασικές θεωρήσεις, οι οποίες κυρίως παρατίθενται σε κάποια βασικά έργα. Βασικά, όχι υπό την έννοια ότι αυτά έχουν τύχει πάντοτε της ευρείας μελέτης που τους προσήκει, αλλά υπό την έννοια, ότι θεμελιώνουν αυτές τις βασικές θεωρήσεις, οι οποίες και ορίζουν το πεδίο των αντιλήψεων.
Είναι εκ προοιμίου κατανοητό, ότι τα όσα κατατίθενται σχετικά με την μυθοπλασία και την απομυθοποίηση στην συνέχεια, δεν αποσκοπούν να εντρίψει η σελίδα σε θέματα με ακαδημαϊκή στόχευση, αλλά να προσεγγισθούν μια σειρά δεδομένα, τα οποία αποτελούν προϋπόθεση για την ρωγμή στο Μάτριξ. Δεδομένου, ότι τόσο αυτοί που το αναπαράγουν, όσο και αυτοί που το αντιμάχονται μέχρι σήμερα κατέφυγαν βασικά στα εκφραστικά μέσα του μύθου, δηλαδή ένα επικοινωνιακό σύστημα, το οποίο στηρίζεται σε συστηματική δόμηση συμβόλων. Αυτό φαίνεται πολύ παραστατικά, τόσο στον Πλατωνικό μύθο του "Σπηλαίου", όσο και στην κινηματογραφική σειρά ταινιών "Μάτριξ". Ας μην παραβλέπουμε, ότι οι μέθοδοι υποβολής και επηρεασμού του μέσου ανθρώπου, στηρίζονται από την εποχή που δόθηκαν τα αποκαλούμενα "Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών" στην δημοσιότητα, στις ¨κινούμενες εικόνες", δηλαδή τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ο γραπτός λόγος, ο οποίος κυριαρχούσε στην διαδικασία της συνειδησιακής διαμορφώσεως, μετά την ανακάλυψη της τυπογραφίας, περιθωριοποιήθηκε σημαντικά με την ανακάλυψη του κινηματογράφου, η οποία σημάδεψε μια καμπή στον τρόπο επηρεασμού. Στην σημερινή φάση, η νέα ποιοτική καμπή, την οποία επιφέρει η εξάπλωση του διαδικτύου, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη των λεγόμενων πολυμέσων, θέτει στην διάθεση ενός εκάστου τόσο την δυνατότητα παραγωγής και αναπαραγωγής κειμένων, όσο ήχου και εικόνας. Αυτή η πλατφόρμα παρέμβασης, ως διαδράση, ανοίγει την προοπτική ξεπεράσματος της μυθοπλασίας και απομυθοποίησης, εφ' όσον εκδηλωθεί η αντίστοιχη υποκειμενική ανταπόκριση, με αποτέλεσμα να δομηθεί λόγος πέραν των συμβόλων ως κώδικες οι οποίοι χρήζουν ερμηνειών, με αναφορά στο καθ΄εαυτό περιεχόμενο. Αυτό όμως για να καταστεί δυνατόν, προϋποτίθεται μια αποκαλυπτική ενασχόληση, τόσο με την διαδικασία της μυθοπλασίας, όσο και της απομυθοποιήσεως, που να οδηγεί και τα δύο στα όριά τους. Αυτό δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, παρά με το να συσταθεί μια σύγχρονη επαναστατική θεωρία, δηλαδή μια θεωρία ανατροπών, η οποία το πρώτο και βασικό το οποίο θα αμφισβητεί είναι τα αυτονόητα των συμβατικών θεωρήσεων, που συνδέονται άμεσα και έμμεσα με το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Ένα ζήτημα κεντρικής σημασίας αφορά την ποιότητα των μύθων. Στα πλαίσια της μυθοπλασίας κινήθηκαν τόσο οι θιασώτες της χθόνιας λατρείας, όσο και αυτοί, οι οποίοι την αμφισβήτησαν.
Οι μύθοι αποτελούν συστήματα δεδομένων, τα οποία στηρίζονται στην εξιστόρηση μορφοπλαστικών συμβολισμών. Οι μορφές οι οποίες εμπλέκονται, συνίστανται είτε από φυσικώς υπαρκτά ήδη, όπως άνθρωποι, ζώα, φυσικοί χώροι (σπήλαια, λίμνες) είτε από υπερφυσικές οντότητες, όπως θεότητες, τέρατα, ή μορφές, οι οποίες προσομοιάζουν προς τις φυσικές, χωρίς όμως να υπάρχουν στην φύση, όπως ο Πήγασος και ο Μονόκερως.
Πέραν των μορφοπλαστικών συμβολισμών υπάρχουν και οι αφηρημένοι, όπως ο Αιγυπτιακός σταυρός, το τρίγωνο με τον οφθαλμό και η πεντάλφα. Μη μορφοπλαστικά σύμβολα είναι και τα αμέσως λειτουργικά (υπό την έννοια ότι δεν χρειάζονται συνειρμούς) στα οποία εντάσσονται τα γράμματα και τα σύμβολα των αριθμών.
Υπό την ευρεία έννοια, κάθε τι το οποίον υπάρχει και δημιουργεί ερεθίσματα στην ανθρώπινη πρόσληψη, μπορεί να θεωρηθεί σύμβολο ή "σημείο". Δεδομένου, ότι, ότι καταγράφεται μέσω των αισθήσεων, αλλά και ότι παράγεται πέραν αυτών, είτε μέσω της νοήσεως, είτε μέσω ψυχολογικών διαδικασιών, οδηγεί την ανθρώπινη φυσιολογία σε αντιδράσεις βιοηλεκτρικού και βιοχημικού χαρακτήρα, επηρεάζοντας ταυτοχρόνως και τις πάγιες λειτουργίες του οργανισμού.
Ο αφηγηματικός χαρακτήρας των μύθων ανάγεται στον αρχαϊκό τους χαρακτήρα. Πριν ανακαλυφθεί η γραφή επιχειρήθηκε με αυτόν τον τρόπο να συμπυκνωθούν εμπειρίες και μηνύματα, τα οποία κρίθηκαν ζωτικής σημασίας, ώστε να καταστούν μεταδόσιμα. Αυτά επιχειρούν να δομήσουν το συλλογικό ασυνείδητο, ως σύστημα στοιχείων αυτοκαθορισμού, που ισχύει για τα εκάστοτε κοινωνικά σύνολα. Οι βασικοί συμβολισμοί αποκτούν στα πλαίσια των εποχών της εξέλιξης στοιχειώδη και αυτονόητο χαρακτήρα, με αποτέλεσμα ο πρώτος ψυχολόγος, ο οποίος επιχείρησε να προσεγγίσει, αναλύσει και συστηματοποιήσει αυτές τις κατηγορίες, ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ, να αναφερθεί σε "αρχέτυπα". Αυτοί οι συμβολισμοί, οι οποίοι έχουν εντυπωθεί στην βάση της σκέψης και ενισχυθεί με συλλογική διαδικασία στα πλαίσια του κοινωνικού δούναι και λαβείν, διέπουν στην συνέχεια την μέση νοοτροπία.
Είναι επόμενο, αυτοί οι οποίοι αποσκοπούν να καθιερώσουν ένα συγκεκριμένο καθεστώς, δηλαδή συγκεκριμένο τύπο σχέσεων εξουσίας, οι οποίες διέπουν την αναπαραγωγή όλων των άλλων σχέσεων σε επίπεδο θρησκευτικών, οικογενειακών, οικονομικών, παραγωγικών κλπ. συνθηκών και διαδικασιών, να επιχειρούν πρωτίστως να καθορίσουν την βάση του σκέπτεσθαι των μελών την κοινωνίας, τον αυτοκαθορισμό τους έναντι του κοινωνικού συνόλου και του κόσμου, τις στοιχειώδεις δομές του αυτονόητου, ως εκ προοιμίου δεδομένου και μη αποδεχομένου υπό οιασδήποτε βάσεως αμφισβήτηση.
Ο άνθρωπος, από την στιγμή που γεννιέται, υφίσταται μια διαδικασία ενσωμάτωσης στο κοινωνικό σύστημα, στο οποίο ανήκει. Τα πρώτα οργανωμένα σύμβολα, του τα οποία του προβάλλονται, είναι οι πρώτες λέξεις, οι οποίες του μεταδίδονται συγκεκριμένα. Πολύ σύντομα , σε πρώιμο νηπιακό στάδιο, του εμφυσούνται εκείνοι οι συμβολισμοί, οι οποίοι έχουν απαγορευτικό ή προειδοποιητικό χαρακτήρα. Στο νήπιο αυτά καταγράφονται με έμφαση, διότι συνδέονται με την επιβίωσή του.
Σε παιδική ηλικία ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με την πρώτη μορφή του μύθου, η οποία είναι το παραμύθι. Έκτοτε το παραμύθιασμα θα τον συνοδεύει με τον πλέον αδυσώπητο τρόπο σε όλη την ζωή του. Τεράστιοι μηχανισμοί κοινωνικής ενσωμάτωσης, ως ιμάντες μιας νοητικής, ψυχικής και σωματικής μηχανικής, θα διέπουν - κυρίως ανεπαίσθητα - κατά κόρον τα γρανάζια της σύνολης αναπαραγωγής του. Ο άνθρωπος θα έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει. Να σκέπτεται όπως επιθυμεί. Να δρα πλήρως κατά βούληση. Να αναπτύσσει τις ικανότητες, τις ροπές και τις κλίσεις του με βάση τις προαιρέσεις του. Όλα αυτά όμως μέσα σε αυστηρά προκαθορισμένα επίπεδα, ενώ θεωρεί τον εγκλωβισμό του μέσα σε αυτά τον μόνο δυνατό, αλλά και πλήρως αυτονόητο τρόπο υπάρξεως. Αυτό άλλωστε τού υποδεικνύουν όσα αντικρίζει γύρω του. Κατ' αυτόν τον τρόπο, από αναπαραγόμενος μετατρέπεται ταυτοχρόνως και σε αναπαραγωγό για τους άλλους γύρω του.
Το όλο σύστημα ομοιάζει με τον τρόπο λειτουργίας των μηχανών παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος. Αφού ο στάτωρ θέσει σε περιστροφή, μέσω μιας σχετικά μικρής τάσεως εκκινήσεως τον ρότορα, αυτός εξακολουθεί πλέον να περιστρέφεται χωρίς άλλη έξωθεν δύναμη. Η δύναμη αναπαραγωγής του συστήματος αποκτά τοιουτοτρόπως ενδημικό χαρακτήρα.
Το κάρβουνο, το οποίο ζεσταίνει τον λέβητα της ενδημικότητος είναι Ο ΜΥΘΟΣ. Τόσο ως ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ, αλλά και ΩΣ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ με ένα πολύ πονηρό τρόπο, στον οποίον έπεται αναφορά.
Συνεχίζεται...
Ηράκλειτος
1. ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΜΟΙΡΑΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΕΝΕΣΤΩΤΟΣ ΕΤΟΥΣ
Το πολυθρύλητο έτος 2012 κτύπησε σήμερα ως πρώτη την θύρα της Ελλάδος.
Διότι τα σημερινά εν Ελλάδι συμβάντα ξεπερνούν σε παγκόσμιο εύρος και την επίθεση των νατοϊκών μισθοφόρων στην Συρία, η οποία ξεκίνησε προσφάτως.
Η σημερινή ημέρα θα καταγραφεί, όχι μόνον για ιστορία της Ελλάδος, ως μια μοιραία ημέρα.
Σήμερα οι πολιτικοί αρχηγοί των τριών κομμάτων, τα οποία είναι προσδεδεμένα στο άρμα της Λερναίας Ύδρας της τριμερούς επιτροπής με εντόπιο εκπρόσωπο τον Luc-α Παπαδήμο συναποφάσισαν το δεύτερο μνημόνιο ως ουσιαστική ταφόπετρα επάνω στη τύποις λειτουργούσα Ελλαδική "δημοκρατία". Όταν μια μπανανία καλυμμένης μορφής μετατρέπεται σε απροκάλυπτη μπανανία, αυτό συνεπάγεται, ότι οι σκηνοθέτες πίσω από τα παρασκήνια που στήθηκε το τσαντίρι κατά το 1825, το οποίον πλάσαραν ως κατάστημα, αποφάσισαν να κατεβάσουν τα ρολά.
Εναποθέτοντας το φύλο συκής από το εξουσιαστικό τοτέμ, δεδομένου ότι αυτό είναι από την κούνια ευνουχισμένο, διαλαλούν - πέρα από προφάσεις μασκαρεμένων ως δήθεν καλογραιών σε οίκο ανοχής - ότι πλέον καταργούνται και τα τελευταία προσχήματα.
Κρύος ιδρώτας περιλούζει πλέον τους ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων στην Ελλάδα. Γνωρίζουν - ή στην ελαχίστη των περιπτώσεων διαισθάνονται - ότι το διακύβευμα ξεπερνά κατά πολύ την όποια μείωση επικουρικών συντάξεων, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, μισθολογική μείωση ή φορολογική επιδρομή. Ο θλιβερός ρόλος πλασιέ βαζελίνης, τον οποίον υποδύεται ο επικεφαλής της "συμπολιτευομένης αντιπολιτεύσεως" με τις εν ψυχρώ διακηρύξεις μέλους του ομίλου κοινωνικών επιβητόρων, ότι με μένα "θα πονέσει ο λαός λιγότερο" δεν μπορεί πλέον να αντιστρέψει τον φόβο, ότι κατρακυλάμε προς την επιβολή ενός άνευ προηγουμένου δράματος: Το βασικό ερώτημα που θέτει πας νοήμων πολίτης σήμερα, είναι ποια μοίρα επιφυλάσσει σε αυτόν, την κοινωνία και το έθνος στα οποία ανήκει η λεγόμενη "νέα τάξη".
Η επιβολή του νέου μνημονίου ήτο τουλάχιστον από τις πρώτες ημέρες του έτους γνωστή τουλάχιστον σε όσους ενημερώνονται από τα μαζικά μέσα. Για κάποιους, οι οποίοι δεν επιβιώνουν γραπωμένοι σε κοινωνικές ονειρώξεις, αυτό ήταν προφανές εδώ και τουλάχιστον είκοσι έτη. Προς τι λοιπόν σήμερα η ανάρτηση των σημαιών μελανού χρώματος; Ο λόγος των αντιδράσεων πηγαίνει πολύ πιο πέρα από τα αποτελέσματα της προσφάτου "εθνοσωτήριου" συσκέψεως των επωασμένων σκυβάλων, τα οποία πλασάρονται ως κομματικοί πατεράδες. Ο μέσος πολίτης σήμερα αντιλαμβάνεται, ότι οδεύουμε προς λεγόμενη αλλαγή "παραδείγματος", δηλαδή κοσμοειδόλου, το οποίο μορφώνεται από διαφορετικό τύπο εξουσίας, από διαφορετικό "μοντέλο" επιβολής, από διαφορετικό σύστημα επικυριαρχίας και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αν είχαν νου και φρόνηση οι πολίτες των κρατών της βορείου Ευρώπης, θα έπρεπε αυτοί πρώτοι να έχουν κατακλύσει τις οδούς και τις πλατείες προ των κυνοβουλίων των χωρών τους ενάντια στην γκανγκστερικού τύπου επιβαλλόμενη "χρεωκοπία" στην Ελλάδα. Διότι κατ' αυτόν τον τρόπο χρεοκοπούν ανοικτά τα ούτως ή άλλως ανύπαρκτα "ευρωπαϊκά ιδεώδη", η όποια δεοντολογία των ευρωπαϊκών "θεσμών", τουτέστιν το σαθρό επικάλυμμα της Ευρωζώνης, τo οποίo λύνεται και δένεται όπως το λαστιχάκι της μαμάς τους για ένα ζευγάρι νάιλον κάλτσες, όταν είχαν καταφθάσει ως "απελευθερωτές" τα αμερικανάκια στις πυρπολημένες από τον πόλεμο πόλεις τους, για να διαπραγματευθούν με την σικελική μαφία και τον υπόκοσμο της Μασσαλίας το μοντέλο της νέας ευρωπαϊκής "ευημερίας" στα εργαστήρια εμπλουτισμού του οπίου με οξικό ανυδρίτη της french connection.
Αν είχαν νου και φρόνηση τα μιντιακώς αγόμενα και φερόμενα κακέκτυπα του homus economikus βανδαλικού τύπου, θα κατανοούσαν, ότι ο προετεταμένος δείκτης της χειρός, τον οποίον προέβαλε με "άγαλμα" στο εξώφυλλο η φασιστοφυλλάδα "Focus" (εάν είχαν μυαλό οι εκδότες του, θα μπορούσαν να κατανοήσουν, ότι χωρίς την Ελληνική Γλώσσα αντί για φακούς θα φόραγαν βελανίδια στα μάτια τους) και τον οποίον επαναπροέβαλε προσφάτως δια ζώσης έμπροσθεν στους ανταποκριτές η κ. προκαθήμενος του ΔΝΤ. με την χυδαιοτέρα των πεζοδρομιακών χειρονομιών, στρέφεται αναφανδόν εναντίον των ιδίων. Διότι στο πρόσωπον του Ελληνισμού καταπτύεται από τους συγχρόνους κανιβάλους η έννοια της Δημοκρατίας. Άνευ της επιφάσεως της οποίας εάν διαβιούσαν αυτοί, πριν τους συλλάβει η μαμά τους, θα την εξεμαύλιζε ο φεουδάρχης.
Αδυνατούν να κατανοήσουν, ότι στην θέση του σημερινού πειραματόζωου, το οποίον αποτελεί η Ελλάς, αύριο θα βρίσκονται αυτοί. Διότι, ακριβώς όπως διαλύθηκε βάσει υπούλου προγραμματισμού η παραγωγική υποδομή, τόσο στον πρωτογενή τομέα όσο και στην μεταποίηση, στην Ελλάδα, αναλόγως έχει συμβεί και στις χώρες, τις οποίες αυτοί θεωρούν "δικές τους". Η αποδημία του "παραγωγικού" κεφαλαίου στις περιοχές της συγχρόνου απανθρώπου δουλείας και στις περιχές των απεράντων φυτειών μεταλλαγμένων, έχουν εξασθενίσει βάναυσα τους εγχωρίους παραγωγικούς τομείς στα υπερόγκως χρεωμένα κράτη της Ευρώπης. Και εναπόκειται στους αληταμπουράδες των λεγόμενων ¨οίκων αξιολόγησης" και στις χρηματιστικές αλχημείες των υπερεθνικών τραπεζοτεράτων να τα υποβαθμίσουν δια νυκτός σε πρώτη φάση και στη συνέχεια δια της φαρμακείας του λεγόμενου "διαρκούς χρέους" (perpetual debt) να τα κηρύξουν υπό πτώχευση. Η "δημιουργική λογιστική" αποτελεί τον υποβιβασμό της οικονομίας σε φαντασιακού τύπου πλασματική διάσταση, όπου η μόνη ισχύουσα λογική είναι αυτή των προγραμμάτων επιβεβλημένης δια τεχνασμάτων υπερχρεώσεως και πτωχεύσεως.
Η σημερινή συμπεριφορά των ευρωπαίων "πολιτών" ομοιάζει με την αναισθησία της Ελλαδικής κοινής γνώμης έναντι του ολοκαυτώματος στην γείτονα Γιουγκοσλαβία, όταν οι σημιτάνθρωποι διακήρυσσαν την Ελλάδα ως "πόλο σταθερότητας και ανάπτυξης" στα Βαλκάνια. Η βαυκαλιστική νοοτροπία του "ανήκομεν εις την Δύσιν" της "λαϊκής δεξιάς", η φασιστική - λαϊκιστική νοοτροπία της υποταγής στα ένστικτα του καταναλωτισμού με ταυτόχρονη "προοδευτική" φρασεολογία των ουραγών του "Πα""σο""κ", η πολιτική κοινωνικής ενσωμάτωσης και βολέματος της συστημικής "αριστεράς" και η "επαναστατική" μπουρδολογία των εξωκοινοβουλευτικών ομάδων έστρωσαν το δρόμο στην σημερινή διαδικασία επιβολής αλλαγής "παραδείγματος".
Η πτώχευση οδηγεί αναμφιβόλως στην υποδούλωση. Όπως όμως έχω αναλύσει σε προηγούμενα κείμενα, θεωρώ την οικονομία ως μέσο και όχι ως σκοπό της εξουσίας.
Κατά συνέπεια, η αρπαγή του εθνικού πλούτου, στην οποία αναφέρονται όλοι όσοι κρατούν κριτική στάση απέναντι στα πράγματα, αποτελεί κατά την άποψή μου μόνο ένα ενδιάμεσο στόχο, ο οποίος αποτελεί προϋπόθεση για αυτά που αποτελούν την εν τέλη στόχευση.
Ούτε είναι δυνατόν η αλλαγή "παραδείγματος" να εκτυλίσσεται στην Ελλάδα, κύρια για να μετατραπεί ο Ελληνικός λαός σε πολύ φθηνή εργατική δύναμη. Ο τεράστιος φυσικός πλούτος της χώρας παρέμεινε κατά τη φάση τής κεφαλαιοκρατικής - επεκτατικής ανάπτυξης της παγκόσμιας αγοράς σχεδόν ανεκμετάλλευτος. Η ψυχολογία της "ψωροκώσταινας", η οποία εντέχνως καλλιεργήθηκε, προϋπόθετε την αποσιώπησή του. Στους Έλληνες επιβλήθηκε έξωθεν και άνωθεν μια ατμόσφαιρα ασημαντότητος, μέσα στα πλαίσια της οποίας έπρεπε να εξοστρακισθεί κάθε προοπτική, κάθε φιλοδοξία, κάθε δημιουργικό όνειρο. Και όσο αφορά το εργατικό δυναμικό, το οποίο εκπροσωπεί εν τέλει ο Ελλαδικός πληθυσμός, αυτό είναι πράγματι αμελητέο μπροστά στις τεράστιες ανθρωποφάρμες των αναδυόμενων οικονομιών στα πλαίσια της "νέας τάξης".
Αλλού λοιπόν πρέπει να αναζητηθεί η ουσία της προσπάθειας να υποδουλωθεί - ή και να εξουδετερωθεί - ο Ελληνικός λαός.
Κάποιοι αναρωτήθηκαν για ποιο λόγο δεν έλαβαν χώρα εγκαίρως κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας ενάντια στην συμφωνία του νέου μνημονίου. Από αυτά που προηγήθηκαν όμως, έχει καταστεί κοινός τόπος σε όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι διαθέτουν εχέφρονα μαχητική ετοιμότητα, ότι η λερναία ύδρα δεν ανατρέπεται με το να γίνουν αυτοί λεία για μια ακόμη φορά στα ρόπαλα και τα δηλητήρια των επωασμένων μόγλυδων αντεροβγαλτών της Eurogendfor στην πλατεία Συντάγματος. Η διαμαρτυρία συνεπάγεται πλέον άγρια καταστολή και εφ' όσον δεν υπάρχει ένα οργανωμένο λαϊκό κίνημα, το οποίο να είναι εις θέσιν να αντιτάξει ανώτερες μορφές πάλης, έχει γίνει πλέον κατανοητό, ότι τα πανό και οι πορείες συνιστούν διαδικασία εκτόνωσης. Για την φασιστική νοοτροπία και την ψυχρή τακτική αυτών που κρατούν και το καρπούζι και το μαχαίρι, οι λαϊκές κινητοποιήσεις με τον τρόπο που έλαβαν χώρα μέχρι τώρα, δεν συνιστούν ουσιαστική πίεση. Από την στιγμή, που το σύστημα αυτοδιαλύεται εκ των έσω και δεν το ενδιαφέρει πλέον η νομιμοφάνειά του, αλλά αποσκοπεί το ίδιο στην πλήρη απαξίωσή του, με βάση την διακηρυγμένη στρατηγική "ORDO EX CHAOS", δεν δίνει δεκάρα για το πόσο αίμα μπορεί να χυθεί. Μέχρι στιγμής έχει δώσει πλείστα όσα παραδείγματα της πλέον χοντρόπετσης αυθαιρεσίας, μετατρέποντας το σύνταγμα σε κουρελόχαρτο και αποκαλύπτοντας, ότι υπάρχει στην πραγματικότητα μόνο μένα κόμμα στην Ελλάδα, αυτό του απροσχημάτιστου και συνεπτυγμένου ανθελληνισμού.
Η ανατροπή εδράζεται στην ουσιαστική αντίσταση. Και αυτή συνιστά, πριν μετατραπεί σε συλλογική δράση, μια εσωτερική ετοιμότητα των ανθρώπων. Αυτή έχει κάποιες πολύ, μα πάρα πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Αυτές δεν διέπονται κυρίως από την ανεξέλεγκτη οργή, αλλά από πολλαπλή επίγνωση (σας παρακαλώ θερμά αυτή να μην συγχέεται με την απόγνωση) η οποία βρίσκει διέξοδο με πολύ συγκεκριμένη προοπτική. Η ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ, Η ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ, Η ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ, Η ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΔΙΑΘΕΣΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ - ΟΠΩΣ ΑΝΕΦΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΑΝΑΡΤΣΗ-ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΤΟ ΕΝΑ ΣΚΕΛΟΣ ΤΟΥ ΗΡΩΙΣΜΟΥ. ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΤΕΧΝΟΓΝΩΣΙΑ.
Η τεχνογνωσία, στην οποία αναφέρομαι, δεν βρίσκεται ούτε στα μαρξιστικά κιτάπια, ούτε στα εγχειρίδια οδηγιών για οδομαχίες, ή ακόμη για λαϊκούς πολέμους. Δεν βρίσκεται ακόμη ούτε σε κανένα από τα υπάρχοντα αναμφιβόλως αξιόλογα πονήματα φιλοσοφικών, κοινωνικών, ψυχολογικών, πολιτικών ή "συνωμοσιολογικών" πραγματειών καθ' εαυτό, το οποίο μπορεί να σχετίζεται αμέσως ή εμμέσως με την όποια ανατροπή της όποιας εξουσίας.
Η τεχνογνωσία αυτή βρίσκεται αφ' ενός μεν μέσα στην σύνολη συσσωρευμένη εμπειρία των αγώνων της ανθρωπότητος ενάντια στην αλλοτρίωση, τον εξουσιασμό και τον ετεροκαθορισμό της. Κατά συνέπεια είναι αναγκαίο να επιχειρηθεί μια απόσταξη των βασικών της συμπερασμάτων, ώστε να ακολουθήσει μια σύνθεση των συμπερασμάτων αυτών σε μια σύγχρονη επαναστατική θεωρία.
Αυτή η τεχνογνωσία βρίσκεται αφ' εταίρου στα χέρια της Πρόνοιας. Η εκπόνηση κάθε λειτουργικής θεωρίας συνιστά μια γνωστική διαδικασία. Με αυτήν την διαπίστωση τίθεται επί τάπητος το μεγάλο ζήτημα της γνωσιολογίας. Περί αυτού έχει δαπανηθεί άφθονο μελάνι διαχρονικά, τόσο από τις διάφορες φιλοσοφικές θεωρήσεις, όσο και από τις διάφορες πρωτοβουλίες κοινωνικών ανατροπών στον θεωρητικό και στον πρακτικό τομέα.
Όπως κατέδειξε με την πρόσφατη σειρά των αναρτήσεων του εδώ, σχετικά το "Βιβλίο της Ζούγκλας" ο ΕργΔημΕργ, η μυθοπλασία δεν αποτελεί μια παρωχημένη ιστορικώς μορφή επηρεασμού και δομήσεως του ψυχισμού σε ατομικό επίπεδο με σοβαρές κοινωνικές προεκτάσεις, καθώς και μεταβιβάσεως κωδικοποιημένης γνώσεως, αλλά εξακολουθεί να εφαρμόζεται με καλυμμένο, αλλά έντονο τρόπο και στην σύγχρονη εποχή.
Ως οπαδός της Πλατωνικής φιλοσοφίας πιστεύω, ότι ισχύει η Πλατωνική διαπίστωση, ότι η γνώση επιφυλάσσεται δια τους εναρέτους. Η γνωστική πορεία δηλαδή συνδέεται με το στοιχείο της αποκαλύψεως.
Οι μεγάλες, καθιερωμένες φιλοσοφικές σχολές αγνοούν ή παρακάμπτουν αυτό το δεδομένο, εστιάζοντας στο γνωστικό υποκείμενο αποκλειστικά το κέντρο της επίτευξης της γνώσεως. Διαφωνούν και αντεπιχειρηματολογούν βασικά μόνον ως προς τον τρόπο που μπορούμε να φθάσουμε στην γνώση. Η αρχική ρήξη στην Ευρωπαϊκή φιλοσοφία εκδηλώθηκε μεταξύ του Λάιμπνιτζ, ως κύριου εκπροσώπου του ορθολογισμού, ο οποίος σχημάτισε την θεωρία, ότι μπορούμε να φθάσουμε στην γνώση αποκλειστικά με την έμφυτο νόηση, επεξεργαζόμενοι αρχετυπικά νοητικά δεδομένα, χωρίς να είναι απαραίτητο να δραστηριοποιηθούν οι αισθήσεις, και αυτών που διαμόρφωσαν την σχολή του Αγγλικού εμπειρισμού. Αυτοί υποστήριξαν, ότι η γνώση μπορεί να έχει αφετηρία μόνο τις αισθήσεις, στα πλαίσια εργαστηριακών πειραματισμών, οι οποίοι οδηγούν στην διαμόρφωση της εμπειρίας. Στην ουσία αυτές οι δυο σχολές κυριάρχησαν, ενώ κάποιες άλλες σημαντικές φιλοσοφικές τάσεις, οι οποίες συγκροτήθηκαν στην συνέχεια, επισυγκέντρωσαν την προσοχή στον ηθικό τομέα. Ο Υπαρξισμός διαμόρφωσε την έννοια της Υπέρβασης (trancedence) η οποία όμως, παρά την μεγάλη σημασία της, εδράζεται και αυτή στην ηθική ελευθερία και την συνείδηση του ατόμου.
Οι μύθοι λειτουργούν με σύμβολα. Ο γνωστικός χειρισμός τους σε βάθος προϋποθέτει την ερμηνεία των συμβόλων. Όμως, όπως δηλώνει ο όρος, στην διαδικασία αυτή ενέχεται ο Ερμής, ώς θεότης ή υπερβατικό στοιχείο. Για την γνωστική προσέγγιση του μύθου, πιστεύω, ότι δεν επαρκούν η νόηση και η αισθητηριακή εμπειρία, αλλά προϋποτίθεται και κάτι βαθύτερο, το οποίο αποδέχονται όλες οι τάσεις, οι οποίες ασχολούνται με την λειτουργικότητα των συμβόλων, τις ερμηνείες τους και τούς αποσυμβολισμούς. Μπορεί να περιγράφουν την ανάλογο διαδικασία με διαφορετικούς τρόπους, προσδίδοντάς της διαφορετικές ονομασίες.
Η τεχνογνωσία λοιπόν του Ηρωισμού, δεν μπορεί να παρακάμπτει μια βαθιά εσωτερική αναζήτηση. Η διαδικασία της κοινωνικής ανατροπής διέρχεται από την προτροπή του Σωκράτη "σκάπτε ένδον". Η ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΔΟΣ Η ΟΠΟΙΑ ΣΥΝΔΕΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ. Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΕΠΕΝΕΡΓΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ.
Αυτές οι διαπιστώσεις δεν μπορούν να έχουν αξία ως αφηρημένα σχήματα, αλλά καλούνται να βρουν συγκεκριμένη πρακτική εφαρμογή στην επαναστατική διαδικασία.
Η αυτογνωσία αντιφάσκει στην έξωθεν και άνωθεν επιβεβλημένη αλλοτρίωση, στον εντοιχισμό του ανθρώπου στα δικτυώματα του Μάτριξ. Η ρωγμή στο Μάτριξ προϋποθέτει την οδό της αυτογνωσίας. Αυτή όμως δεν είναι δυνατόν να προσεγγισθεί μόνο μέσα στο ατομικό περίβλημα, ως ατομικό δράμα του ανθρώπου. Εάν δεν επεκταθεί στον σύνολο άνθρωπο, ως φορέα του πανανθρώπινου δράματος, ως ατομική πρόκληση τού συλλογικώς ζητουμένου, δεν μπορεί να είναι επιτεύξιμη η Αυτογνωσία και η Ανατροπή.
Αυτά τα δύο αποτελούν το σημείο τομής του προσωπικού με το συλλογικό.
ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΣΥΝΕΧΗ ΚΑΙ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΠΟΥ ΔΙΑΤΥΠΩΣΕ Ο ΜΠΕΡΤΟΛΝΤ ΜΠΡΕΧΤ "ΚΑΝΕΝΑΣ Η ΟΛΟΙ" ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΣΤΟΧΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΑΓΗΣ.
2. ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ - ΔΡΟΜΟΙ ΤΑΥΤΟΣΙΜΟΙ
...ο Ηρακλής διαφέρει από τον Μόγλη, ως προς το ότι το προχώρησε το θέμα, φορώντας πλέον μόνιμα τη λεοντή. Δηλαδή, πήρε τη θέση του φονευθέντος λέοντος, ταυτίστηκε με το λιοντάρι, έγινε το λιοντάρι...
...Ανεβείτε στο λιοντάρι και αφήστε το να σας οδηγήσει!
ΕργΔημΕργ
Όπως προανέφερα, αυτά που ανέλυσε ο ΕργΔημΕργ στις προηγούμενες αναρτήσεις, πέρα από την σημαντικότατη ενασχόληση με σύμβολα, τα οποία θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε "κυριαρχικά", με την έννοια ότι ανήκουν σε αυτά τα οποία επικρατούν από πλευράς συχνότητος αναφορών στην σφαίρα των συμβόλων, έχουν πολύ αποκαλυπτικές προεκτάσεις, όσο αφορά την συνέχιση της του φαινομένου της μυθοπλασίας στην σύγχρονη εποχή.
Η εποχή μας υποτίθεται ότι χαρακτηρίζεται από το αντίθετο πνεύμα και πρακτική, η οποία συνίσταται στην απομυθοποίηση. Τόσο η μυθοπλασία, όσο και η απομυθοποίηση αποτελούν διεργασίες, οι οποίες λαμβάνουν χώρα χωρίς κάποιος - ή κάποιοι - να έχουν προβεί προηγουμένως σε ακριβή ορισμό τους. Παρ' όλο, ότι και για τις δυο αυτές διεργασίες έχουν γραφεί σημαντικότατα πονήματα, τα οποία επιχειρούν να προσδιορίσουν αυτές τις έννοιες και να φωτίσουν το περιεχόμενό τους. Παρά ότι οι διάφορες πραγματείες επ' αυτών των θεμάτων εκκινούν συχνά από διαφορετικές αφετηρίες και συχνά επιχειρούν να αντικρούσουν αμοιβαία τα συμπεράσματα στα οποία αυτές καταλήγουν, δεν παύουν να έχουν όλες σημαντική αξία. Δεν είναι κυρίως το πνεύμα, ή οι στόχοι, που αυτές προτίθενται να υπηρετούν αυτά, που προσδίδουν στις διάφορες περί μυθοπλασίας και απομυθοποίησης θεωρήσεις την υπέχουσα αξία, αλλά η ίδια η βασική τους αναφορά, η οποία εστιάζεται με τον όποιον τρόπο στον μύθο.
Ο γράφων απέχει παρασάγγας, ως μη ειδικός, να έχει εξαντλήσει την υπάρχουσα βιβλιογραφία επί του θέματος. Θεωρών όμως την θρησκεία ως βάση επί της οποίας αναπτύσσεται το σύνολο οικονομικό και κοινωνικό εποικοδόμημα, τουτέστιν οι σχέσεις εξουσίας, κατηύθυνε τις όποιες μελέτες του ισοβαρώς, τόσο προς τα κείμενα της πολιτικής χειραφετήσεως, όσο και προς την θρησκειολογία. Ως εκ τούτου, φρονώ, ότι είμαι εις θέσιν να γνωρίζω στοιχειωδώς, τόσο τις υπάρχουσες σχολές σκέψης, οι οποίες υφίστανται, όσο και τις βασικές θεωρήσεις, οι οποίες κυρίως παρατίθενται σε κάποια βασικά έργα. Βασικά, όχι υπό την έννοια ότι αυτά έχουν τύχει πάντοτε της ευρείας μελέτης που τους προσήκει, αλλά υπό την έννοια, ότι θεμελιώνουν αυτές τις βασικές θεωρήσεις, οι οποίες και ορίζουν το πεδίο των αντιλήψεων.
Είναι εκ προοιμίου κατανοητό, ότι τα όσα κατατίθενται σχετικά με την μυθοπλασία και την απομυθοποίηση στην συνέχεια, δεν αποσκοπούν να εντρίψει η σελίδα σε θέματα με ακαδημαϊκή στόχευση, αλλά να προσεγγισθούν μια σειρά δεδομένα, τα οποία αποτελούν προϋπόθεση για την ρωγμή στο Μάτριξ. Δεδομένου, ότι τόσο αυτοί που το αναπαράγουν, όσο και αυτοί που το αντιμάχονται μέχρι σήμερα κατέφυγαν βασικά στα εκφραστικά μέσα του μύθου, δηλαδή ένα επικοινωνιακό σύστημα, το οποίο στηρίζεται σε συστηματική δόμηση συμβόλων. Αυτό φαίνεται πολύ παραστατικά, τόσο στον Πλατωνικό μύθο του "Σπηλαίου", όσο και στην κινηματογραφική σειρά ταινιών "Μάτριξ". Ας μην παραβλέπουμε, ότι οι μέθοδοι υποβολής και επηρεασμού του μέσου ανθρώπου, στηρίζονται από την εποχή που δόθηκαν τα αποκαλούμενα "Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών" στην δημοσιότητα, στις ¨κινούμενες εικόνες", δηλαδή τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ο γραπτός λόγος, ο οποίος κυριαρχούσε στην διαδικασία της συνειδησιακής διαμορφώσεως, μετά την ανακάλυψη της τυπογραφίας, περιθωριοποιήθηκε σημαντικά με την ανακάλυψη του κινηματογράφου, η οποία σημάδεψε μια καμπή στον τρόπο επηρεασμού. Στην σημερινή φάση, η νέα ποιοτική καμπή, την οποία επιφέρει η εξάπλωση του διαδικτύου, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη των λεγόμενων πολυμέσων, θέτει στην διάθεση ενός εκάστου τόσο την δυνατότητα παραγωγής και αναπαραγωγής κειμένων, όσο ήχου και εικόνας. Αυτή η πλατφόρμα παρέμβασης, ως διαδράση, ανοίγει την προοπτική ξεπεράσματος της μυθοπλασίας και απομυθοποίησης, εφ' όσον εκδηλωθεί η αντίστοιχη υποκειμενική ανταπόκριση, με αποτέλεσμα να δομηθεί λόγος πέραν των συμβόλων ως κώδικες οι οποίοι χρήζουν ερμηνειών, με αναφορά στο καθ΄εαυτό περιεχόμενο. Αυτό όμως για να καταστεί δυνατόν, προϋποτίθεται μια αποκαλυπτική ενασχόληση, τόσο με την διαδικασία της μυθοπλασίας, όσο και της απομυθοποιήσεως, που να οδηγεί και τα δύο στα όριά τους. Αυτό δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, παρά με το να συσταθεί μια σύγχρονη επαναστατική θεωρία, δηλαδή μια θεωρία ανατροπών, η οποία το πρώτο και βασικό το οποίο θα αμφισβητεί είναι τα αυτονόητα των συμβατικών θεωρήσεων, που συνδέονται άμεσα και έμμεσα με το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Ένα ζήτημα κεντρικής σημασίας αφορά την ποιότητα των μύθων. Στα πλαίσια της μυθοπλασίας κινήθηκαν τόσο οι θιασώτες της χθόνιας λατρείας, όσο και αυτοί, οι οποίοι την αμφισβήτησαν.
Οι μύθοι αποτελούν συστήματα δεδομένων, τα οποία στηρίζονται στην εξιστόρηση μορφοπλαστικών συμβολισμών. Οι μορφές οι οποίες εμπλέκονται, συνίστανται είτε από φυσικώς υπαρκτά ήδη, όπως άνθρωποι, ζώα, φυσικοί χώροι (σπήλαια, λίμνες) είτε από υπερφυσικές οντότητες, όπως θεότητες, τέρατα, ή μορφές, οι οποίες προσομοιάζουν προς τις φυσικές, χωρίς όμως να υπάρχουν στην φύση, όπως ο Πήγασος και ο Μονόκερως.
Πέραν των μορφοπλαστικών συμβολισμών υπάρχουν και οι αφηρημένοι, όπως ο Αιγυπτιακός σταυρός, το τρίγωνο με τον οφθαλμό και η πεντάλφα. Μη μορφοπλαστικά σύμβολα είναι και τα αμέσως λειτουργικά (υπό την έννοια ότι δεν χρειάζονται συνειρμούς) στα οποία εντάσσονται τα γράμματα και τα σύμβολα των αριθμών.
Υπό την ευρεία έννοια, κάθε τι το οποίον υπάρχει και δημιουργεί ερεθίσματα στην ανθρώπινη πρόσληψη, μπορεί να θεωρηθεί σύμβολο ή "σημείο". Δεδομένου, ότι, ότι καταγράφεται μέσω των αισθήσεων, αλλά και ότι παράγεται πέραν αυτών, είτε μέσω της νοήσεως, είτε μέσω ψυχολογικών διαδικασιών, οδηγεί την ανθρώπινη φυσιολογία σε αντιδράσεις βιοηλεκτρικού και βιοχημικού χαρακτήρα, επηρεάζοντας ταυτοχρόνως και τις πάγιες λειτουργίες του οργανισμού.
Ο αφηγηματικός χαρακτήρας των μύθων ανάγεται στον αρχαϊκό τους χαρακτήρα. Πριν ανακαλυφθεί η γραφή επιχειρήθηκε με αυτόν τον τρόπο να συμπυκνωθούν εμπειρίες και μηνύματα, τα οποία κρίθηκαν ζωτικής σημασίας, ώστε να καταστούν μεταδόσιμα. Αυτά επιχειρούν να δομήσουν το συλλογικό ασυνείδητο, ως σύστημα στοιχείων αυτοκαθορισμού, που ισχύει για τα εκάστοτε κοινωνικά σύνολα. Οι βασικοί συμβολισμοί αποκτούν στα πλαίσια των εποχών της εξέλιξης στοιχειώδη και αυτονόητο χαρακτήρα, με αποτέλεσμα ο πρώτος ψυχολόγος, ο οποίος επιχείρησε να προσεγγίσει, αναλύσει και συστηματοποιήσει αυτές τις κατηγορίες, ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ, να αναφερθεί σε "αρχέτυπα". Αυτοί οι συμβολισμοί, οι οποίοι έχουν εντυπωθεί στην βάση της σκέψης και ενισχυθεί με συλλογική διαδικασία στα πλαίσια του κοινωνικού δούναι και λαβείν, διέπουν στην συνέχεια την μέση νοοτροπία.
Είναι επόμενο, αυτοί οι οποίοι αποσκοπούν να καθιερώσουν ένα συγκεκριμένο καθεστώς, δηλαδή συγκεκριμένο τύπο σχέσεων εξουσίας, οι οποίες διέπουν την αναπαραγωγή όλων των άλλων σχέσεων σε επίπεδο θρησκευτικών, οικογενειακών, οικονομικών, παραγωγικών κλπ. συνθηκών και διαδικασιών, να επιχειρούν πρωτίστως να καθορίσουν την βάση του σκέπτεσθαι των μελών την κοινωνίας, τον αυτοκαθορισμό τους έναντι του κοινωνικού συνόλου και του κόσμου, τις στοιχειώδεις δομές του αυτονόητου, ως εκ προοιμίου δεδομένου και μη αποδεχομένου υπό οιασδήποτε βάσεως αμφισβήτηση.
Ο άνθρωπος, από την στιγμή που γεννιέται, υφίσταται μια διαδικασία ενσωμάτωσης στο κοινωνικό σύστημα, στο οποίο ανήκει. Τα πρώτα οργανωμένα σύμβολα, του τα οποία του προβάλλονται, είναι οι πρώτες λέξεις, οι οποίες του μεταδίδονται συγκεκριμένα. Πολύ σύντομα , σε πρώιμο νηπιακό στάδιο, του εμφυσούνται εκείνοι οι συμβολισμοί, οι οποίοι έχουν απαγορευτικό ή προειδοποιητικό χαρακτήρα. Στο νήπιο αυτά καταγράφονται με έμφαση, διότι συνδέονται με την επιβίωσή του.
Σε παιδική ηλικία ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με την πρώτη μορφή του μύθου, η οποία είναι το παραμύθι. Έκτοτε το παραμύθιασμα θα τον συνοδεύει με τον πλέον αδυσώπητο τρόπο σε όλη την ζωή του. Τεράστιοι μηχανισμοί κοινωνικής ενσωμάτωσης, ως ιμάντες μιας νοητικής, ψυχικής και σωματικής μηχανικής, θα διέπουν - κυρίως ανεπαίσθητα - κατά κόρον τα γρανάζια της σύνολης αναπαραγωγής του. Ο άνθρωπος θα έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει. Να σκέπτεται όπως επιθυμεί. Να δρα πλήρως κατά βούληση. Να αναπτύσσει τις ικανότητες, τις ροπές και τις κλίσεις του με βάση τις προαιρέσεις του. Όλα αυτά όμως μέσα σε αυστηρά προκαθορισμένα επίπεδα, ενώ θεωρεί τον εγκλωβισμό του μέσα σε αυτά τον μόνο δυνατό, αλλά και πλήρως αυτονόητο τρόπο υπάρξεως. Αυτό άλλωστε τού υποδεικνύουν όσα αντικρίζει γύρω του. Κατ' αυτόν τον τρόπο, από αναπαραγόμενος μετατρέπεται ταυτοχρόνως και σε αναπαραγωγό για τους άλλους γύρω του.
Το όλο σύστημα ομοιάζει με τον τρόπο λειτουργίας των μηχανών παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος. Αφού ο στάτωρ θέσει σε περιστροφή, μέσω μιας σχετικά μικρής τάσεως εκκινήσεως τον ρότορα, αυτός εξακολουθεί πλέον να περιστρέφεται χωρίς άλλη έξωθεν δύναμη. Η δύναμη αναπαραγωγής του συστήματος αποκτά τοιουτοτρόπως ενδημικό χαρακτήρα.
Το κάρβουνο, το οποίο ζεσταίνει τον λέβητα της ενδημικότητος είναι Ο ΜΥΘΟΣ. Τόσο ως ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ, αλλά και ΩΣ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ με ένα πολύ πονηρό τρόπο, στον οποίον έπεται αναφορά.
Συνεχίζεται...